Wednesday, April 30, 2008

Lefkada island - Greece


The beautiful island of Lefkada lies off the mainland west coast in the middle of the Ionian chain of Greek islands.

If you are visiting Lefkada, try to see the 3,000-year-old tomb which was very recently discovered on this Greek island. The tomb, which contained several human skeletons and grave offerings, was the first major Mycenaean-era monument to be found on the island.

The find is a miniature version of the large, opulent tombs built by the rulers of Greece during the Mycenaean era, which ended around 1100 B.C. and could fuel debate on a major prehistoric puzzle -- where the homeland of Homer's legendary hero Odysseus was located.
(Greek Culture Ministry/AP Photo)

Η Λευκάδα νησί του Ιονίου κερδίζει αμέσως τις εντυπώσεις με τις πλούσιες ομορφιές της. Γαλαζοπράσινα νερά, λευκές παραλίες και γραφικά χωριά σκαρφαλωμένα παράξενα στις βουνοπλαγιές, δίνουν ένα ξεχωριστό χρώμα στο τοπίο.

Αν βρεθείτε στην πανέμορφη Λευκάδα, αναζητείστε τον πρώτο θολωτό τάφο ηλικίας 3,000 χρόνων, που μόλις πρόσφατα αποκαλύφθηκε τυχαία στη Λευκάδα κατά τη διάρκεια εργασιών διαπλάτυνσης του δρόμου. Ο τάφος περιείχε πολλές ταφές και αρκετά σημαντικά ευρήματα, ανάμεσά τους μικρά πήλινα θρυμματισμένα αγγεία κ.λπ.

Το σημαντικό αυτό αρχαιολογικό εύρημα προσθέτει νέα διάσταση σε ό,τι αφορά στην προϊστορία της Δυτικής Ελλάδας και των Ιονίων Νήσων, καθώς είναι το πρώτο μνημείο της Μυκηναϊκής εποχής που αποκαλύπτεται στο νησί.

Lefkada - Greece

Monday, April 21, 2008

Προσκύνημα στο Φανάρι



Constantinople now Istanbul has a long history. It served as the capital of the Eastern Roman Empire, also known as the Byzantine Empire until 1453. The historic areas of the city were added to the Unesco World Heritage list in 1985.

The location of Byzantium attracted Constantine the Great and in 330 he refounded it as Nova Roma, or Constantinoupolis after himself. The name Nova Roma never came into common use.

Constantinople plays an important role as the crossing point between two continents (Europe and Asia). At this strategic position, Constantinoupolis was able to control the route between Asia and Europe, as well as the passage from the Mediterranean Sea to the Efxinos Pontos (Black Sea).

In Byzantine times the Greeks called Constantinople i Poli ("The City"), since it was the centre of the Greek world and for most of the Byzantine period, the largest city in Europe.

This empire was distinctly Greek in culture, and became the centre of Greek Orthodox Christianity after an earlier split with Rome, and was adorned with many magnificent churches, including Hagia Sophia, once the world's largest cathedral. The seat of the Patriarch of Constantinople, spiritual leader of the Eastern Orthodox Church, remains.

The name ‘Istanbul’ comes from the Greek phrase ‘eis tin polin’ which meant ‘in the city’. The original Constantinople was surrounded by seven hills, just like Rome.

The Ayia Sophia near the Sea of Marmara, was originally a church, but was converted into a mosque in 1453, and in 1932 into a museum. It would take 10 centuries before any architects dared to challenge its size, but the without full success.

AYIA SOFIA


Του Σπύρου Αθανασιάδη
Δημοσιογράφου

Mετά από 35 χρόνια βρέθηκα στην Πόλη. Πατούσα το έδαφος της Κωνσταντινούπολης, της πόλης που γεννήθηκα. Κι όπως ήταν φυσικό, ήθελα να δω το σπίτι στο οποίο είδα το φως της ζωής, να επισκεφτώ τον τάφο του πατέρα μου, να περάσω από τα σχολεία που σπούδασα. Περισσότερο όμως από όλα, ήθελα να επισκεφθώ το Οικουμενικό Πατριαρχείο στο Φανάρι. Κι αυτό έκανα. Για να φύγω μετά με ανάμικτα συναισθήματα.


Η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, ο Φάρος της Ορθοδοξίας και του απανταχού Ελληνισμού, το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως περνά μια ακόμη δύσκολη περίοδο στην προσπάθειά του να κρατηθεί στην έδρα του, που δεν είναι άλλη – που δεν πρέπει να είναι άλλη – από την Πόλη των Πόλεων, τη Βασιλεύουσα, την του Κωνσταντίνου Πόλη, τη Βασιλίδα των Πόλεων, την Επτάλοφο.

Βρέθηκα στην Πόλη πριν ένα περίπου μήνα για να παρακολουθήσω τις εργασίες της Διάσκεψης Κορυφής του ΟΑΣΕ. Ύστερα από 35 χρόνια πατούσα το έδαφος της γενέτειράς μου Κωνσταντινούπολης και αυτό που οπωσδήποτε ήθελα ήταν να δω το σπίτι που γεννήθηκα και μεγάλωσα, να επισκεφθώ τον τάφο του πατέρα μου αλλά και τόσα άλλα. Πιο πολύ όμως σίγουρα ήθελα να επισκεφθώ το Οικουμενικό Πατριαρχείο στο Φανάρι.

Όταν το 1965 αναγκάστηκα να εγκαταλείψω την Πόλη, τα γραφεία – μεταξύ των οποίων και αυτό του Οικουμενικού Πατριάρχη – και οι υπηρεσίες του Πατριαρχείου στεγάζονταν στα δύο κτίρια της δυτικής ομάδας, αφού τα τέσσερα κτίρια της κεντρικής ομάδας αποτεφρώθηκαν ολοκληρωτικά λόγω πυρκαγιάς, που προκλήθηκε από βραχυκύκλωμα, το Σεπτέμβριο του 1941.


Για μισό περίπου αιώνα οι τουρκικές Αρχές αρνούνταν να δώσουν την απαιτούμενη άδεια ανακαίνισης του Πατριαρχείου. Επί Δημητρίου εξασφαλίστηκε η άδεια και δαπάναις του ευεργέτη Αγγελοπούλου (1989) ανακαινίστηκε και σήμερα προβάλλει με τη μεγαλοπρέπεια που του αρμόζει, σε μικρή απόσταση από τα νερά του Κερατίου. Όσο και αν οι Τούρκοι έχουν υποβαθμίσει τη συνοικία του Φαναριού, το Πατριαρχείο μένει εκεί για να φωτίζει του Ορθόδοξους, σε πείσμα των αλλοθρήσκων που έχουν θέσει ως στόχο τους την απομάκρυνση του πατριαρχικού θρόνου από την Πόλη.

Η πρώτη, λοιπόν, επίσκεψη στην πόλη μου ήταν το Φανάρι όπου θαύμασα το ανακαινισθέν Μέγαρο και προσκύνησα στον Άγιο Γεώργιο. Στον ίδιο χώρο ξαναβρέθηκα μετά από τρεις μέρες, όπου φιλοξενηθήκαμε στο γραφείο του Παναγιότατου.


Η ιστορία του θρόνου

Σε τρεις περιόδους βλέπω να εξελίσσεται η ιστορία του Οικουμενικού Θρόνου। Η πρώτη περίοδος αφορά την Βυζαντινή (330 – 1453). Την περίοδο αυτή Πατριαρχικός Ναός είναι ο Ναός της του Θεού Σοφίας (σήμερα μουσείο). Όταν οι Σταυροφόροι κατέλαβαν την Πόλη (1204), υποχρέωσαν τον Πατριάρχη να μεταφέρει τον Οικουμενικό Θρόνο εκτός Πόλεως, στη Νίκαια η οποία αναδείχθηκε σε πρωτεύουσα του κράτους της Νίκαιας. Στην πόλη αυτή έμεινε το Πατριαρχείο μέχρι το 1261 οπότε επανακτήθηκε η Πόλη. Η δεύτερη φάση έχει ως αφετηρία την Άλωση (1453) με τα γνωστά δεινά, θύελλες, διωγμούς, γενοκτονίες, απαγχονισμούς... Μέχρι το 1923 που αρχίζει η Τρίτη περίοδος το Πατριαρχείο αναγκάστηκε να μεταστεγασθεί αρκετές φορές. Μετά το Ναό του Θεού της Σοφίας, Πατριαρχικός Ναός έγινε ο Ναός των Αγίων Αποστόλων (1453 – 1456) και στη συνέχεια η Μονή Παμμακάριστου (1456 – 1587). Ο Πατριαρχικός αυτός Ναός μετετράπηκε σε τζαμί από τον Μουράτ τον Γ΄ (1574 – 1595). Ακολουθεί ο ναός της Θεοτόκου Παραμυθίας (1587), ο ναός του Αγίου Δημητρίου Ξυλόπορτας (1597) και τέλος ο σημερινός Πατριαρχικός Ναός του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι (1599). Στο ναό αυτό ο Οικουμενικός Θρόνος μεταφέρθηκε επί Πατριαρχίας Ματθαίου του Β΄ (1598 – 1602).


Στην πύλη του Πατριαρχείου μας οι Οθωμανοί απαγχόνισαν τον Γρηγόριο τον Ε΄ (10.4.1821 ημέρα του Πάσχα).


Από τότε η πύλη αυτή παραμένει κλειστή ενώ όσοι Τούρκοι θέλουν να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στην πολιτική της Ελλάδας ή να καταδικάσουν κάποιο γεγονός που σχετίζεται με την Κύπρο ή Ελλάδα, μεταβαίνουν στο χώρο αυτό και καταθέτουν μαύρο στεφάνι.

Σήμερα η είσοδος στον περίβολο από ανιχνευτή μετάλλων, αριστερά της είναι ο χώρος όπου παρασκευάζεται το Άγιο Μύρο. Το δικαίωμα της παρασκευής έχει το Πατριαρχείο .Το Άγιο Μύρο καθαγιάζεται με ειδική ακολουθία και αποστέλλεται στις κατά τόπους Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες. Ανατολικά, εισερχόμεθα στον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου. Δεσπόζει του ναού ο Πατριαρχικός Θρόνος που είναι ξυλόγλυπτο έργο του Λαυρέντιου του Αθηναίου (16ος αιώνας – μάρμαρο – ελεφαντοστούν – πολύτιμοι λίθοι).


Δεξιά της Ωραίας Πύλης υπάρχει η Στήλη της Φραγγελώσεως. Πάνω στη στήλη αυτή δέθηκε και μαστιγώθηκε ο Ιησούς Χριστό. Δίπλα στη «Φραγγέλωση» συνεχίζοντας το δεξιό κλίτος προς την έξοδο, βλέπουμε τα λείψανα της Αγίας Ευφημίας μέσα σε αργυρή λειψανοθήκη (δώρο του τελευταίου Τσάρου τους Ρωσίας Νικολάου του Β΄), της Αγίας Θεοφανώς (έζησε τον 8ο αιώνα) και της Αγίας Σολομωνής (9ος αιώνας). Οι δύο τελευταίες λειψανοθήκες είναι κατασκευασμένες από χαλκό. Πολλές οι ιστορικές και ανεκτιμήτου αξίας εικόνες στον Πατριαρχικό Ναό.


Ξεχωρίζουν η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Φανερωμένης (12ος – 13ος αιώνας)। Βρίσκεται στο αριστερό κλίτος, η ψηφιδωτή εικόνα της Παναγίας Παμμακάριστου (11ος αιώνας), του Ιωάννη του Προδρόμου (11ος αιώνας) κ.α. Απέναντι στον ι. Ναό βρίσκονται τα γραφεία και οι υπηρεσίες του Πατριαρχείου. Εισερχόμενοι στο κτίριο, απέναντι στο πλατύσκαλο υπάρχει ψηφιδωτή παράσταση του Χριστού.


Στους ορόφους του Μεγάρου επισκεφθήκαμε το γραφείο της Α.Θ. Παναγιότητος κ.κ. Βαρθολομαίου, την αίθουσα συνεδριάσεων της Αγίας και Ιεράς Συνόδου, την αίθουσα των Πατριαρχών, το γραφείο του Πρωτοσύγκελου κ.α.

Η Τρίτη περίοδος στην ιστορία του Οικουμενικού Πατριαρχείου αρχίζει με την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας (29/10/1923). Την περίοδο αυτή συστηματικά και επίμονα η Τουρκία προσπαθεί να μειώσει το κύρος του Πατριαρχείου, να παρεμποδίσει το έργο του, να αμφισβητήσει την οικουμενικότητά του... Ξεχνά ότι το Πατριαρχείο τυγχάνει Οικουμενικό Ab Antiquo. Η οικουμενικότητά του εδράζεται στους ιερούς κανόνες της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου. Είναι το Σύμβολο Ενότητας των ανά την Οικουμένην Ορθοδόξων.


Αν υλοποιηθούν οι στόχοι των Τούρκων και το Πατριαρχείο μας απομακρυνθεί από την έδρα του – την Κωνσταντινούπολη – θα μειωθεί το κύρος του και η πνευματική ακτινοβολία του θεσμού.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο θα πρέπει να μεταφερθεί στην Ελλάδα για να ασκεί ανενόχλητα τη θρησκευτική του αποστολή. Αν συμβεί αυτό, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μετατραπεί σε ελλαδικό θεσμό ενώ είναι αμφίβολο αν τα υπόλοιπα Ορθόδοξα Πατριαρχεία αναγνωρίσουν και αποδεχθούν τον οικουμενικό του χαρακτήρα. Εξάλλου, το Πατριαρχείο της Μόσχας θα διεκδικήσει την ανάδειξή του ως Οικουμενικού. Ανέκαθεν η Ρωσία ισχυρίζετο ότι η Μόσχα είναι η Τρίτη Ρώμη. Η ύπαρξη όμως «τρίτης» Ρώμης προϋποθέτει ύπαρξη «δεύτερης». Και η Κωνσταντινούπολη ουδέποτε υπήρξε «Δεύτερη Ρώμη» αλλά «Νέα Ρώμη».


Ανάμικτα συναισθήματα

Φύγαμε από το Πατριαρχείο με ανάμικτα συναισθήματα: ικανοποιημένοι μεν επειδή διαπιστώσαμε ότι οι ιεράρχες μας είναι αφοσιωμένοι στην αποστολή τους, την οποία προσπαθούν να φέρουν σε πέρας, κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες και παραμένουν στην Πόλη, φύλακες της θρησκευτικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Εξοργισμένοι όμως για την αδιαφορία των ισχυρών της Γης, για τις πιέσεις που δέχεται το Πατριαρχείο με τη δισχιλιετή του ιστορία. Συγκινημένοι από τις αναμνήσεις μας στον ιερό αυτό χώρο, όταν πριν μερικές μόνο δεκαετίες ο ιερός ναός του Αγίου Γεωργίου κατακλύζετο από πιστούς για να προσκυνήσουν το Πατριαρχείο και να ασπαστούν την Δεξιά του Πατριάρχη. Σήμερα το εκκλησίασμα μόλις και φθάνει τους 10 – 15 πιστούς.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος κατάγεται από την Ίμβρo. Σπούδασε στο Ινστιτούτο Ανατολικών Σπουδών στη Ρώμη και ήταν επίτιμος καθηγητής ου Πανεπιστημίου Αθηνών. Μιλά 7 γλώσσες. Είναι ο 270ος Οικουμενικός Πατριάρχης. Ανήλθε στον Οικουμενικό θρόνο μετά τον θάνατο ου Δημητρίου (1991). Στον κατάλογο που υποβλήθηκε από την Ιερά Σύνοδο στις τουρκικές Αρχές για έγκριση του διαδόχου, πρώτο ήταν το όνομα του Βαρθολομαίου ως του πρώτου τη τάξει Μητροπολίτη Χαλκηδόνος. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος προσπαθεί να προωθήσει τη συνεργασία των Ορθοδόξων Εκκλησιών ενώ είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος σε θέματα περιβάλλοντος. Έχει ταξιδέψει σε πολλές χώρες και παντού γίνεται δεκτός ως αρχηγός κράτους, κάτι που ενοχλεί αφάνταστα τους Τούρκους.

Σπύρος Αθανασιάδης
Δημοσιογράφος

AYIA SOPHIA

Thursday, April 17, 2008

Africa

Africa beauty


Africa is the second largest and second most populous continent, of the seven continents on Earth, after Asia। At about 30,221,532 km2 (11,668,545 sq. miles) including adjacent islands, it covers 20.4%, about one-fifth of the total land surface of the earth.

With more than 900 million people (as of 2005) in 61 territories, it accounts for about 14% of the world's human population. There are 46 countries including Madagascar, and 53 including all the island groups, some of which are among the poorest in the world.


Algeria, Gabon, Nigeria, Angola, The Gambia (please note the name is not "Gambia"), Reunion, Benin, Ghana, Rwanda, Botswana, Guinea, Saint Helena (Island), Burkina Faso, Guinea-Bissau, São Tomé and Principe, Burundi, Kenya, Senegal, Cameroon, Lesotho, Seychelles (Island), Cape Verde (Island), Liberia, Sierra Leone, Central African Republic, Libya, Somalia, Chad, Madagascar (Island), South Africa, Comoros (Island), Malawi, Sudan, Democratic Republic of the Congo (previously Zaire), Mali, Swaziland, Mauritania, Tanzania, Cote d'Ivoire or Ivory coast, Mauritius (Island), Togo, Djibouti, Mayotte, Tunisia, Egypt, Morocco, Uganda, Equatorial Guinea, Mozambique, Western Sahara, Eritrea, Namibia, Zambia, Ethiopia, Niger and Zimbabwe.

The Sudan is the largest country in Africa and Seychelles is the smallest.

The countries with the largest populations in Africa are Nigeria (107,000,000 people), Egypt (64,800,000 people), and Ethiopia (58,700,000 people).


The tallest point in Africa is Mt. Kilimanjaro, in Tanzania. Mt. Kilimanjaro is 19,340 feet (5,895 meters) tall.

Africa's largest lake is Lake Victoria; it covers 26,836 square miles (69,500 square kilometers).

The longest river in Africa is the Nile River; it is 4,241 miles (6,825 kilometers) long.


Africa has many vast deserts, including the largest hot desert in the world, the Sahara.

The biggest island off Africa is Madagascar, which is near the coast of southeast Africa.


Mama Africa



Η Αφρική είναι η δεύτερη σε μέγεθος ήπειρος (από τις εφτά) του πλανήτη μας, μετά την Ασία. Η έκτασή της είναι 30,221,532 τετραγωνικά χιλιόμετρα, και καλύπτει το 20,4% της στεριάς, κάπου το ένα πέμπτο.


Ο πληθυσμός της είναι 900 εκατομμύρια (υπολογ. 2005) και αποτελεί περίπου το 14% του συνολικού ανθρώπινου πληθυσμού της γης. Βρίσκεται κατά το μεγαλύτερο μέρος της στην τροπική ζώνη. Είναι η ήπειρος των μεγάλων ερήμων, των τροπικών χωρών και της μαύρης φυλής.

Αποτελείται από 1,000 περίπου εθνικές ομάδες που έχουν διαφορετική γλώσσα, θρησκεία, διαφορετικά ήθη και έθιμα και διαφορετικό πολιτισμό. Το 80% περίπου των κατοίκων της ανήκουν στη μαύρη φυλή.

Η Αφρική μαζί με την Ασία και την Ευρώπη αποτελεί τον λεγόμενο Παλιό Κόσμο. Σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη, η Αφρική ήταν η πρώτη περιοχή στην οποία έζησε ο άνθρωπος.


Απαρτίζεται από 53 χώρες μερικές από τις οποίες είναι οι πιο φτωχές στον κόσμο.

Το Σουδάν είναι η μεγαλύτερη χώρα σε έκταση και η μικρότερη είναι οι Σεϋχέλλες.


Οι πιο πολυπληθείς χώρες της Αφρικής είναι η Νιγηρία με 107 εκατομμύρια, η Αίγυπτος με 65 εκ. και η Αιθιοπία με 59 εκ. κατοίκους.

Το ψηλότερο σημείο της Αφρικής είναι η κορυφή του βουνού Κιλιμάντζαρο στην Τανζανία που φτάνει τα 5,895 μέτρα ύψος.


Η μεγαλύτερη λίμνη είναι της Βικτώριας που καλύπτει έκταση 69,500 τετρ. χιλιομέτρων.

Ο μεγαλύτερο ποταμός είναι ο Νείλος με μήκος 6,825 τετρ. χιλιόμετρα.

Η Αφρική έχει πολλές ερήμους συμπεριλαμβανομένης της Σαχάρας, η οποία είναι η μεγαλύτερη.


Το μεγαλύτερο νησί της Αφρικής είναι η Μαδαγασκάρη.


Africa you don't see on TV

Saturday, April 12, 2008

The Theatre of Epidaurus - Greece

Epidaurus, the Theatre


This is the best-preserved open-air theatre in Greece and is regarded as one of the loveliest in the world. Building commenced in the 3rd century BC and it was completed in the 2nd century BC.

Ancient Epidaurus

The settlement of New Epidaurus is located 8 km off Ancient Epidaurus. Epidaurus is a short trip from Athens, making it an ideal day trip, but due to its central loca tion between other remarka ble archaeological sites and holiday places, makes Epidaurus such an ideal and favourite holiday resort.


Ancient Epidaurus is a beautiful farming and fishing village laid out on the site where the ancient Epidaurian capital once stood. The latter has been widely known since the pre-hellenic era. Epidaurus was built round the 3d Century BC. Reputed to be the birthplace of Apollo's son, Asklepios the healer, Epidaurus was known for its sanctuary, as well as its ancient Theater of Epidaurus.

The Sanctuary of Asklepios: Asklipieio

Ancient Epidaurus, a well-known sacred place, which for thousands of years has cured illnesses of the body and soul, (the place where ill people went in the hope of being cured) surrounded by the calming blue sea and covered in greenery of olive, pine and citrus trees it awaits contemporary visitors to plant a magic balsam of calmness into their souls, tired from the stress of everyday life.

It wasn't by chance that Epidaurus was chosen as the place for the establishment of the main sacred sanatorium of the God of Asklepios. The beauty and tranquility of the site practiced and still practices a beneficial influence on every human being.


The Asklepieion at Epidaurus was the most celebrated healing center as well as a cultural center of the Classical world. It developed, over the years, to become the famous therapeutic center where many of the patients came from everywhere to the god "Deliverer", as they called him. Symbols of the Asklepios were the snake, the stick and the pot of therapeutic fluid.

The influence and prosperity brought by the Asklepieion as the most important sanctuary during the 4th and 3rd century BC, enabled Epidaurus to construct civic monuments like the theater, the ceremonial hestiatoreion, baths and a palestra and the large group of buildings in the area.
The sanctuary of Asklepios at Epidaurus is a spiritual place worth travelling around the world to visit!

The Theatre

The theatre of the Asklepieion of Epidaurus is the ideal specimen of the achievements and experience of the ancient Greeks on theatre construction. It was already praised in antiquity by Pausanias for its symmetry and beauty. It has the typical hellenistic structure with the three basic parts: the cavea, the orchestra and the stage-building (skene). This is one of the very few theaters that retains its original circular "Orchestra" and it is a rear aesthetic sight.

For centuries the monument remained covered by thick layers of yearth. Systematic excavations started in 1881. The cavea was brought to light quite well preserved apart from the tiers at the edges and the retaining walls. On the contrary, the stage was found in ruins levelled to the ground.

The view, aesthetics, and acoustics of the Theatre are breathtaking. Its exceptional acoustics, permit almost perfect intelligibility of unamplified spoken word from the proscenium or skene to all 15,000 spectators, regardless of their seating.

The Theatre was designed by Polykleitos the Younger in the 4th century BC. The original 34 rows were extended in Roman times by another 21 rows. As is usual for Greek theaters (and as opposed to Roman ones), the view on a lush landscape behind the skene is an integral part of the theater itself and is not to be obscured.


The monument attracts a large number of visitors every day. Theatrical performances during a festival (Festival of Epidaurus) started in 1954 and were established the following year as an institution of ancient drama.


Since then, all extant tragedies, comedies and satirical plays have been staged. Although theatrical performances are regarded to be a means of entertainment, ancient drama can only be taught and presented in selected places, near sanctuaries.


Είναι το καλύτερα σωζόμενο αρχαίο θέατρο και θεωρείται το ωραιότερο θέατρο του κόσμου. Χτίστηκε τον 3ο αιώνα π.Χ. και συμπληρώθηκε τον 2ο αιώνα π.Χ.
Επίδαυρος
Ζωντανό σύμβολο της αρχαίας τραγωδίας

Του Φοίβου Νικολαΐδη

Στο Νομό Αργολίδας της Πελοποννήσου, νότια του σημερινού χωριού Παλιά Επίδαυρος, βρίσκεται η αρχαία πόλη των Επιδαυρίων, Επίδαυρος. Κατά την αρχαιότητα γνώρισε λαμπρές μέρες δόξας, για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Λόγω της αίγλης της ο Όμηρος την είχε συμπεριλάβει στα αθάνατα γραπτά κείμενά του.

Στις μέρες μας, η Επίδαυρος είναι γνωστή από το εντυπωσιακό, αρχαίο θέατρο της ο οποίο χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα για διάφορες παραστάσεις αρχαίου δράματος, καθώς επίσης και για άλλες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.

Το παγκόσμια γνωστό ετήσιο φεστιβάλ αρχαίου θεάτρου στην Επίδαυρο που διοργανώνεται εδώ και πολλά χρόνια, έχει γίνει πια θεσμός. Κάθε χρόνο μεταξύ Ιουλίου και Σεπτεμβρίου προσελκύει πολλούς θεατρόφιλους και αρχαιολάτρες απ΄ όλες τις γωνιές της Γης. Έτσι, το όνομα Επίδαυρος έγινε πια σύμβολο και συνώνυμο της αρχαίας τραγωδίας.

Το ιερό της Επιδαύρου

Στην αρχαιότητα, η πόλη της Επιδαύρου ήταν γνωστή από το περίφημο Ιερό του θεού Ασκληπιού, που ήταν γεμάτο ναούς και άλλα θρησκευτικά κτίσματα. Βρισκόταν μερικά χιλιόμετρα νότια της πόλης. Το ιερό ήταν κτισμένο μέσα σε μια καταπράσινη περιοχή πλούσια σε φυσικά νερά. Η τοποθεσία είχε επιλεγεί προσεχτικά, αφού οι άφθονες «θεραπευτικές» πηγές που υπήρχαν τριγύρω, αποτελούσαν τα απαραίτητα στοιχεία για την άσκηση της λατρείας του Ασκληπιού. Ο Ασκληπιός ήταν ο κατ’ εξοχή θεός της ιατρικής και προς τιμή του είχαν ιδρυθεί σε όλη την Ελλάδα ιερά, τα Ασκληπιεία.

Ο Ναός του Ασκληπιού το περίφημο Ασκληπιείο προσέλκυε πολλούς επισκέπτες και προσκυνητές. Οι πιστοί της εποχής συνέρεαν από διάφορα μέρη της Ελλάδας, για να ζητήσουν τη βοήθεια του θεού, για να τους θεραπεύσει από τις διάφορες παθήσεις και ασθένειες τους. Η λατρεία του Ασκληπιού στην Επίδαυρο γνώρισε μεγάλη άνθηση κατά τον 4ο αι. π.Χ. και το Ιερό απέκτησε πανελλήνια φήμη.

Στον χώρο αυτό γίνονταν διάφορες γιορτές και πανηγύρεις. Τελούνταν θυσίες και διοργανώνονταν ακόμη και αθλητικοί αγώνες. Η μεγαλύτερη δε γιορτή ήταν τα μεγάλα Ασκληπία, που γιορτάζονταν κάθε τέσσερα χρόνια για εννιά μέρες μετά τα Ίσθμια. Ολόκληρο το συγκρότημα μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα πολλαπλής χρήσης ιατρικό, θεραπευτικό και λατρευτικό κέντρο.

Το θέατρο


Μέσα στον λατρευτικό χώρο βρίσκεται το αρχαίο υπαίθριο θέατρο της Επιδαύρου, που χρονολογείται από τον 3ο αιώνα π.Χ. έργο του αρχιτέκτονα Πολυκλείτου του Νεότερου. Ο γνωστός αρχαίος συγγραφέας και περιηγητής του 2ου μ.Χ. αι. Παυσανίας όταν αντίκρισε το θέατρο της Επιδαύρου, στις ταξιδιωτικές του εντυπώσεις μεταξύ άλλων έγραψε τα εξής: «Ποιος αρχιτέκτονας θα ήταν άξιος να συγκριθεί με τον Πολύκλειτο στην αρμονία ή στην ομορφιά;».

Το θέατρο είναι κτισμένο από πωρόλιθο και άντεξε πεισματικά στις σκληρές δοκιμασίες της φύσης για πέντε σχεδόν τώρα χιλιετίες. Αγέρωχο και όμορφο ορθώνεται περήφανα μέσα στην αγριάδα των γύρω λόφων. Αληθινό αρχιτεκτονικό κομψοτέχνημα, δίκαια προκαλεί το θαυμασμό από όποιο σημείο κι αν το δεις.


Είναι το πιο καλά διατηρημένο αρχαίο ελληνικό θέατρo. Ήταν από τα μεγαλύτερα της αρχαίας, κλασσικής Ελλάδας με χωρητικότητα 14.000 – 15.000 θέσεων. Χωρίζεται μ’ ένα διάδρομο σε δυο διαζώματα. Το κάτω διάζωμα είχε 21 σειρές καθισμάτων. Αργότερα προστέθηκε και το άνω διάζωμα με 34 σειρές εδωλίων. Κλίμακες ακτινοειδώς διατεταγμένες χωρίζουν τις βαθμίδες σε 22 κερκίδες πάνω και 12 κάτω. Τα καθίσματα της πρώτης και της τελευταίας σειράς του κάτω διαζώματος και η πρώτη σειρά του πάνω διαζώματος είχαν τη μορφή θρόνου και ήταν οι διακεκριμένες θέσεις. Κάθομαι σ’ ένα από αυτά. Αν και πέτρινα, είναι με τέτοιο τρόπο λαξεμένα που νιώθω με έκπληξη μου άνεση.


Ανεβαίνοντας και το τελευταίο σκαλοπάτι, βρίσκομαι στην κορυφή του θεάτρου. Κοντοστέκομαι για λίγο. Κοιτώ ολόγυρα το απέριττο μεγαλείο και μαγεύομαι από την ομορφιά που απλώνεται γύρω μου. Από όποιο σημείο κοιτάζω η ομορφιά με του θεάτρου και του χώρου αιχμαλωτίζει.

Κάθομαι στην τελευταία σειρά των καθισμάτων. Κάποιος φίλος που βρίσκεται στο κέντρο της σκηνής σχίζει ένα κομμάτι χαρτί. Η ακουστική έχει τέτοια ποιότητα που ο ήχος ακούγεται τόσο καθαρά, λες και υπάρχει μικροφωνική!


Η ορχήστρα είναι κυκλική με διάμετρο 20,40 μ. Στο κέντρο της βρισκόταν ο βωμός του Διονύσου, η θυμέλη, της οποίας διατηρήθηκε η βάση. Μπροστά από την ορχήστρα υπήρχε η σκηνή, ένα κεντρικό κτίσμα και δυο δωμάτια δεξιά και αριστερά, τα παρασκήνια. Η σκηνή ήταν διώροφη και μπροστά της υπήρχε το προσκήνιο που ενωνόταν μ’ αυτή με τρεις θύρες. Στα πλάγια μεταξύ σκηνής και κοίλου υπήρχαν οι δυο πάροδοι με μεγαλόπρεπα πρόπυλα. Στην αρχαία ελληνική γλώσσα, «θέατρο» ονομαζόταν αρχικά το ακροατήριο και αργότερα ο τόπος των παραστάσεων με το σύνολο των κτισμάτων.

Γιατί όμως ο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου βρισκόταν κοντά στο ιερό του Ασκληπιείου και τι σχέση να’ χε άραγε το ένα με το άλλο; Την απάντηση ίσως τη δίνει ο Αριστοτέλης, ο οποίος όριζε την τραγωδία ως εξής: «Έστιν ούν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας, μέγεθος εχούσης ηδυσμένω λόγω, χωρίς εκάστω των ειδών εν τοις μορίοις, δρώντων ού δι’ απαγγελίας, δι’ ελέου και φόβου περαίνουσα την από των τοιούτων παθημάτων κάθασιν». Δηλαδή, η τραγωδία είναι η μίμηση μιας σοβαρής και ολοκληρωμένης πράξεως με την ανάλογη έκταση. Είναι διατυπωμένη με λόγο καλλιτεχνικό και με ξεχωριστή τεχνοτροπία για τα διάφορα μέρη της. Η διεξαγωγή της έχει δράση και όχι μόνο απαγγελία. Προς το τέλος της προξενεί με τον οίκτο και τον φόβο την κάθαρση των παθημάτων που φανέρωσε η πράξη».

Έτσι, ο Αριστοτέλης παρομοιάζει τη συγκίνηση που προξενεί μια παράσταση τραγωδίας ως μέσον θεραπευτικής αγωγής, αφού η τραγωδία καθαρίζει τα πάθη της ψυχής που βγαίνουν στην επιφάνεια μέσα από το έργο. Γι’ αυτό και οι παραστάσεις αρχαίου δράματος στην Επίδαυρο, πιθανόν να συμπλήρωναν τη θεραπευτική αγωγή των ασθενών/επισκεπτών του Ασκληπιείου. Στην αρχαιότητα, όπως φυσικά και σήμερα, η μουσική έπαιζε σημαντικό ρόλο, καθώς και το τραγούδι στις θεατρικές παραστάσεις.

Αίσθημα συγκλονισμού διακατέχει όσους τυχερούς έτυχε να παρακολουθήσουν έργο αρχαίου δράματος στη γαλήνη αυτού του χώρου. Κάθε παράσταση αποτελεί αληθινή μυσταγωγία στο βωμό της τέχνης, που αποδεικνύει συνάμα και το μέγεθος της ομορφιάς του θεάτρου.

Στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου βρίσκεται το μουσείο όπου φιλοξενούνται τα πλούσια ευρήματα του Ασκληπιείου και της γύρω περιοχής.

Η επίσκεψη στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, ζωντανός θρύλος του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού συγκλονίζει και συνεπαίρνει το πνεύμα σ’ ένα μακρινό ταξίδι στο χρόνο, στη λαμπρή περίοδο της Κλασσικής Ελλάδας.

Φοίβος Νικολαΐδης






Epidaurus, best preserved anchient greek theater

Friday, April 4, 2008

Iguazu Falls

The great waterfall of Iguazu

For those seeking a place of natural beauty, the falls and surrounding forests and streams can not be beat. The Iguazu Falls are an unforgettable spectacle being one of the largest group of falls in the world. The falls are surrounded by a National Park that has a good diversity of wild life.
Iguazu Falls, which means ‘big water’ in Guarani language of the local Indians, justify their name. They are actually a group of 275 falls up to 70 meters high, with Iguazu river's water (Rio Iguazu) running in them. This spectacular sight lies on the border between Argentina and Brazil. The natives have named The most impressive fall in the area : ‘Devil’s Throat’, ‘Hidden Throat’ and more. There is a legend about the rainbow that crosses over the waterfalls.
Vastly larger than North America's Niagara Falls, Iguaçu is rivalled only by Southern Africa's Victoria Falls which separates Zambia and Zimbabwe.

Iguazú National Park created by tectonic movements, sits on a massive plateau formed about 150 million years ago by basaltic lava. The river flows from mountains hundreds of miles to the east until it drops off into a series falls, depending on the season, that form a semicircle spanning about 4 km. Most of it sits in Argentina.

To preserve the Falls and the biological diversity of the subtropical rainforest surrounding them, two National Parks were created: ‘Parque Nacional Iguazu’ in Argentina, and ‘Parque Nacional do Iguazu’ in Brazil.

This National Park created in 1934, is one of the greatest natural beauties. Today is considered one of the seven wonders of the world.

Iguazu National Park is located in the North of Argentina in Iguazu department, and has a 67.000 hectare surface. In the north of the park -separated by the Iguazu River, which stands
for international limit- there is its Brazilian pair. These parks were designated Unesco World Heritage Sites in 1984 and 1986, respectively.

The jungle has more than 400 species of birds, around 2,000 species of plants and an immeasurable world of insects, which makes this one of the richest natural environments. In the different paths you can see a big diversity of butterflies. In the sunny zones of the paths you can see small lizards called ‘Tropidurus’.

Iguazu National Park is part of the subtropical rainforest formation, with trees whose heights range between 15 and 40 meters; a large part of it, however, has suffered deforestation as civilization has advanced। The forests are filled with bamboo, palms, and delicate tree ferns. Brilliantly feathered parrots and macaws flit through the foliage, competing for attention with the exotic blooms of wild orchids, begonias, and bromeliads. In the protected area there are some species in danger of extinction: the “jaguar”, the “tapir”, the “ocelote”, the “tiricas”, the “jungle eagle ” and the “yacaré overo”.
The Iguazu River has a 1320 km length up to its end in the Parana River, 23 km behind the rainfalls. Surrounded by low coasts. The Falls, which would be memorable in any setting, are made all the more beautiful by their lush surroundings.


The Argentinean side provides an intimate touch with the falls. Many walking trails were paved throughout the reserve. These facilities allows a close encounter with the falls. Walking through the parks makes it possible to enjoy the rich flora and the huge amount of beautiful birds, butterflies (over 500 types in the area) and other animals. The Brazilian side is less impressive but it provides beautiful scenery and in fact more panoramic views of the falls.

The fall area provides opportunities for water sports and rock climbing. Excitement lovers can take a speed boat along the Devil's canyon up to the Garganta del Diablo falls. The falls can be reached from the two main towns on either side of the falls:Foz do Iguacu in the Brazilian, Puerto Iguazu in the Argentine as well as fromParaguay. The falls are shared by the Iguazu National Park (Argentina) and Iguacu National Park (Brazil).

Viewing the Falls is an unforgettable experience. This can be done in different ways, such as walking along the raised walkways to the edge of the falls, going on a boat that takes you to the base of the falls or viewing it from a helicopter.

The Iguazu Falls National Park offers visitors all the comfort and safety needed to enjoy the beauty of the Iguazu Falls: safe trails, boat rides.

The Park is open from 8 am to 6 pm – although it usually closes at 8 pm during the summer. There are two hotels within the Park - Sheraton Iguazu in Argentina and Tropical das Cataratas in Brazil.


The Falls are at their best during the rainy season from November to March. The flow slows down during the rest of the year, sometimes drastically.

The Iguazu Falls National Park - Brazilian side - starts also at the Visitor Center, located 20 km from Foz do Iguazu.

The ‘Great Waters’ are breathtaking, nothing quite compared to finding this hidden gem. Places like this are only supposed to exist in dreams. To some people, this paradise will always remain legend. To others, the secret of Iguazu is a magical reality. So, try the magic trip to Iguazu Falls to find by yourself the magic of the real world…

Καταρράκτες Ιγκουασού
Υπόκλιση στο μεγαλείο της φύσης


Του Φοίβου Νικολαΐδη

Ξεκινούμε νωρίς το πρωί, αεροπορικώς από το Μπουένος Άιρες για τους ξακουστούς καταρράκτες Ιγκουασού. Ξακουστούς μεν, άγνωστους δε για πολλούς από εμάς, παρόλο που είναι ένα από τα μεγαλύτερα φυσικά φαινόμενα του πλανήτη μας. Οι καταρράκτες απλώνονται σε μια τεράστια έκταση στα σύνορα Βραζιλίας, Αργεντινής και Παραγουάης, στο σημείο όπου ο ποταμός Ιγκουασού μετά από 1.320 χιλιόμετρα ταξιδιού, (κατεβαίνει από τις ‘σιέρες’ του νότου προς τη χαμηλή πεδιάδα και συναντά τον ποταμό Παρανά. Με δικαιολογημένη αγωνία αναζητούμε να δούμε τον επίγειο παράδεισο που συναρπάζει με τους 275 καταρράκτες πλάτους 4 χιλιομέτρων και ύψους 80 μέτρων.

Το όνομα Ιγκουασού το έδωσαν οι ιθαγενείς Ινδιάνοι της φυλής Γκουαρανί, που στη γλώσσα τους σημαίνει ‘το μεγάλο νερό’। Οι Γκουαρανί ζουν σε μικρές κοινότητες στην περιοχή. Διατηρούν πεισματικά τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα τους, καθώς και τη γλώσσα τους, η οποία είναι γραπτή και έχει δανείσει λέξεις σε άλλες γλώσσες, όπως το τζάκουαρ, κουκάρ, τουκάν και πολλές άλλες. Τη γλώσσα των Γκουαρανί την μιλούν 4.6 εκατομμύρια άνθρωποι στην Παραγουάη.


Ο πρώτος Ευρωπαίος που πρωτοαντίκρισε τους καταρράκτες, ήταν ο Ισπανός κονκιστατόρ, εξερευνητής Αλβάρ Νούνεζ Καμπέζα ντε Βάκα το 1541. Τους ‘βάφτισε’ μάλιστα «Καταρράκτες της Παρθένου Μαρίας», αλλά το όνομα αυτό ξεχάστηκε με τον χρόνο.

Σε λιγότερο από δυο ώρες προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο της κωμόπολης Πουέρτο Ιγκουασού (30 χιλιάδες κάτοικοι), στην επαρχία Μισιόνες νότια του Τροπικού του Αιγόκερω, σε μικρή απόσταση από τους μεγαλοπρεπείς καταρράκτες. Είμαστε σε μια καταπράσινη περιοχή που φαντάζει αρχέγονα όμορφη, ένας κήπος της Εδέμ, αληθινός παράδεισος για τους οικολόγους.


Ολόκληρη η περιοχή αποτελεί Εθνικό Πάρκο, το οποίο επεκτείνεται στη γειτονική Βραζιλία. Στο Πάρκο όπως μας εξηγεί η ξεναγός μας Κλάρα, εκτός από τα διάφορα πουλιά (400 είδη), πτηνά, πεταλούδες (περίπου 500 είδη), και άλλα έντομα, ζουν άγρια ζώα, όπως τζάκουαρ, λεοπαρδάλεις, ερπετά, φωνακλάδες πίθηκοι και κροκόδειλοι. Η πυκνή τροπική βλάστηση συμπεριλαμβάνει περισσότερα από 2.000 είδη φυτών και πανύψηλα δέντρα που φθάνουν τα 15 – 40 μέτρα ύψος.


Αφού περάσουμε τους τυπικούς ελέγχους στα σύνορα Αργεντινής, Βραζιλίας, διασχίζουμε με λεωφορείο ένα μικρό κομμάτι του Πάρκου. Η πυκνή τροπική βλάστηση με τα δέντρα που συντροφεύουν τον δρόμο, δεν μας επιτρέπουν να δούμε μακριά. Πού και πού κανένα ζώο ή πουλί αρχίζει να ερεθίζει τη φαντασία μας.

Την πρώτη καλή εντύπωση από την τεράστια αυτή έκταση, που καθορίστηκε και οργανώθηκε ως Πάρκο το 1934, για να προστατευθεί η περιοχή μαζί με την πανίδα, μας προκαλεί η φροντισμένη εικόνα που απλώνεται μπροστά μας.


Σηματοδότες, περιφράξεις όλα στη θέση τους σωστά οργανωμένα και καλά τοποθετημένα. Το Εθνικό Πάρκο Ιγκουασού, τόσο από την πλευρά της Αργεντινής, όσο και της Βραζιλίας, από το 1984 και 1986 αντίστοιχα, έχει συμπεριληφθεί στον κατάλογο της Ουνέσκο, με τις προστατευμένες τοποθεσίες της Παγκόσμιας Φυσικής Κληρονομιάς. Σήμερα η φυσική ομορφιά αυτού του τόπου θεωρείται ως ένα από τα εφτά θαύματα του κόσμου και όχι άδικα βέβαια.


Πριν το τέλος της διαδρομής διακρίνουμε ένα μέρος από τους καταρράκτες που βρίσκονται στο έδαφος της Αργεντινής. Αυτό και μόνο μας ενθουσιάζει. Όπως μας ενημερώνει η ξεναγός μας Κλάρα, το 85% των καταρρακτών από το σύνολο των 275 που υπάρχουν, βρίσκονται στο έδαφος της Αργεντινής.


Η πλευρά αυτή παρέχει τη δυνατότητα για πιο κοντινή θέα των καταρρακτών και για πιο δυνατό άκουσμα του ήχου των νερών. Οι ασταμάτητοι ήχοι του νερού μπορεί να ακουστούν ακόμη και σε 20 χιλιόμετρα μακριά. Όμως, η πλευρά της Βραζιλίας προσφέρει ολοκληρωμένη πανοραμική θέα. Γι’ αυτό κι εμείς προχωρούμε ακάθεκτοι προς την πλευρά αυτή.

Σε μισή ώρα βρεθήκαμε στο έδαφος της Βραζιλίας. Καταλήξαμε στο ωραίο μεσαιωνικό ξενοδοχείο DAS CATARATAS (οι καταρράκτες) που βρίσκεται δίπλα ακριβώς από τους καταρράκτες.


Νωρίς το πρωί, ξεκινάμε για σαφάρι στο Εθνικό Πάρκο Ιγκουασού. Η σκέψη της περιπέτειας στριφογυρίζει στο μυαλό μας. Ποιος μπορεί άραγε να ξέρει, τι θα αντιμετωπίσουμε εκεί μέσα βαθιά στο νεροδάσος; Άθελά μας, σκεφτόμαστε για κανένα απρόοπτο και αυτό επιταχύνει τη φόρτωση των συναισθημάτων μας. Στο κάτω κάτω δεν είμαστε εξοικειωμένοι με το περιβάλλον. Το σαφάρι Μακούκο είναι πολύ δημοφιλές στους φυσιολάτρες, γιατί δίνει την ευκαιρία για άμεση επαφή με τη πανίδα και τη χλωρίδα της περιοχής.


Επιβιβαζόμαστε σε ειδικά ανοιχτά αυτοκίνητα και ξεκινάμε από το μονοπάτι Μακούκο, το οποίο εισχωρεί τρία χιλιόμετρα μέσα στο δάσος. Τα κατάλληλα διαμορφωμένα τζιπ κυλούν αργά και διακριτικά σαν σε μυστική αποστολή. Και να, από τη μια στιγμή στην άλλη, βρισκόμαστε σ’ ένα εντελώς άγνωστο κόσμο, που μας αποκαλύπτει τα μυστικά του. Σιωπηλοί και προσεκτικοί βλέπουμε τα πελώρια αιωνόβια δέντρα, τις φοινικιές, τα παμπού, τους θάμνους, τις πεταλούδες, τα ζωάκια και ενθουσιαζόμαστε. Κατά βάθος έχουμε λίγο φόβο μέσα μας, μήπως και ξαφνικά, μας παρουσιαστεί κανένα μεγαλύτερο και πιο ατίθασο από εμάς ζώο…


Ενώ, στην αρχή γελούμε και το διασκεδάζουμε, όσο προχωρούμε πιο βαθιά μέσα στο δάσος, μιλάμε χαμηλόφωνα. Σε λίγο, δεν μιλάει κανείς. Η ίδια η φύση επέβαλε από μόνη της, τους κανόνες μιας διαφορετικής συμπεριφοράς και στάσης. Προσπαθούμε σαν εξερευνητές ν’ αφουγκραστούμε και ν’ ανιχνεύσουμε τον χώρο. Οι ηλιαχτίδες που βουτούν από ψηλά μέσα από τα κλαδιά των πανύψηλων δέντρων, μαζί με τα φτερουγίσματα των εντόμων και τον θόρυβο από τις κινήσεις των διάφορων ζώων, δημιουργούν ένα υποβλητικό σχεδόν υπνωτικό σκηνικό. Τώρα, μόνο η φωνή της έμπειρου ξεναγού Νίλζας, που μας εξηγεί με κάθε λεπτομέρεια τι βλέπουμε, διακόπτει την ησυχία του δάσους.


Αφού διανύσαμε πάνω από τα δυο τρίτα της διαδρομής, οι οδηγοί σταματούν. Κατεβαίνουμε από τα αυτοκίνητα και ολοκληρώσουμε το σαφάρι με τα πόδια. Κάπου, εδώ τα χρειαστήκαμε λιγάκι… Η πεζοπορία μας φέρνει ακόμη πιο κοντά στη φύση, αλλά και το χτυποκάρδι μας είναι πιο δυνατό. Η ανταμοιβή, όμως, της φύσης είναι τόσο πλουσιοπάροχη που ξεχνάμε σχεδόν αμέσως κάθε φόβο ή ενδοιασμό. Εξερευνώντας τα πάρκα με τον ανεκτίμητο φυσικό πλούτο και ομορφιά, ζούμε μεγάλες συγκινήσεις και αξέχαστες εμπειρίες.


Οι πανέμορφες εικόνες που αντικρίζουμε γεμάτες σπάνια πουλιά, τραβούν την προσοχή μας σαν μαγνήτης. Για πρώτη φορά βλέπουμε τόσα πουλιά μέσα στο φυσικό τους περιβάλλον. Όλα τριγύρω, μας κάνουν να νιώθουμε παράξενα ωραία.

Τέλος καλά, όλα καλά. Το σαφάρι τελείωσε και να ‘μαστε σε μια κοντινή απόσταση από τους καταρράκτες. Δεν τους βλέπουμε ακόμα, αλλά ακούμε όμως τους ‘βρυχηθμούς’ τους. Όμως, δεν έφτασε ακόμη η μεγάλη στιγμή. «Κάνετε λίγη υπομονή ακόμη», μας συμβουλεύει η ξεναγός μας Κλάρα. Και συμπληρώνει. «Πριν αντιμετωπίσετε κατάφατσα τους καταρράκτες, θα κάνουμε μια ναυτική περιήγηση μέσα στο ποτάμι». Μετά το σαφάρι στο δάσος, σειρά τώρα έχει το σαφάρι με σκάφος!

Ναι, ακούσαμε καλά. Κατεβαίνουμε προσεχτικά τις απότομες ψηλές πλαγιές του φαραγγιού, ακολουθώντας τα λαξευμένα σκαλιά στους βράχους. Πλησιάζουμε την αποβάθρα στις όχθες του ποταμού Ιγκουασσού. Οπλισμένοι με τόλμη και αποφασιστικότητα, φοράμε τα σωσίβια και τα αδιάβροχα μας (όσοι θέλουν) και μπαρκάρουμε ένας, ένας στο φουσκωτό σκάφος με τις δυνατές μηχανές, που αραγμένο μας περιμένει.

Ο καπετάνιος Τζάο (Γιάννης) καμαρωτός μας καλωσορίζει με το ‘όλα’ (Οla) που σημαίνει ‘γεια σας’ στα Πορτογαλικά που μιλούν στη Βραζιλία. Ο κάπτεν Τζάος (τι καπετάνιος, στο τέλος αποδείχθηκε πιλότος!) βάζει σιγά σιγά μπρος τις μηχανές που μουγκρίζουν. Ο βοηθός του Μανοέλ, μας προτρέπει να κρατηθούμε καλά από τις χειρολαβές. Εμείς γελάμε αδιάφορα. Δεν ξέρουμε τι μας περιμένει…


Το σκάφος ξανοίγεται αργά, αργά στο μεγάλο ποτάμι. Μας οδηγεί στην απέναντι ακτή όπου μερικά ζώα νωχελικά ξεκουράζονται στις όχθες του ποταμού (μικρή παραλία). Γυρνάει το σκάφος με την όπισθεν και αρχίζει μια τρομερή κούρσα μέσα στο ποτάμι που ποτέ μου δεν ξανάζησα. Μειώνει απότομα την ταχύτητα, ξαναφουλάρει τις μηχανές κι αρχίζει τα γνωστά βραζιλιάνικα ακροβατικά, λες και χόρευε σάμπα. Μια στροφή δεξιά μια αριστερά, απότομα φρενάρισμα και ξανά ορμητική εκκίνηση.

Αυτό το ιδιόμορφο ακροβατικό επαναλαμβάνεται μερικές φορές. Οι νεότεροι το απολαμβάνουν. Άλλοι αρχίζουν να ζορίζονται. Η αδρεναλίνη εκτοξεύεται στα ύψη. Οι φωνές μας σκεπάζουν τον ήχο των μηχανών που δουλεύουν δαιμονισμένα. Η χαρά της περιπέτειας, η ηδονή της ταχύτητας και ο φόβος του απρόοπτου όλα μαζεμένα σαν μπαλίτσα στο λαρύγγι μας.

Αφού μας κοψοχόλιασε καλά, με την ιδιότυπη για μας ‘προθέρμανση’, αρχίζει προσεχτικά να πλησιάζει προς τους καταρράκτες. Πάνω από εμάς πετάει ελικόπτερο μαζί με τη Βούλα και τη Σπυρούλα, το οποίο κάνει κι αυτό βραζιλιάνικους ‘χορευτικούς’ ελιγμούς. Η υπόθεση φαντάζει σαν επιχείρηση κατάληψης των καταρρακτών!


Πλησιάζει όσο μπορεί όχι όμως αρκετά. Ο καιρός δεν το επιτρέπει. Προσπαθεί ξανά και ξανά μέχρι που είναι απόλυτα σίγουρος, πριν εγκαταλείψει την προσπάθεια.

Αποβιβαζόμαστε ‘σώοι’ και αβλαβείς από το ‘ακροβατικό’ σκάφος γεμάτοι χαρά, που έληξε η απρόσμενη γλυκιά περιπέτεια μας. Ο κάπτεν Τζάος μας ερωτά αν μας άρεσε το ‘πιλοτάρισμά’ του κι εμείς του απαντούμε ‘σιμ’ (ναι). Μόνο τότε φαίνεται να ησυχάζει. Τον ευχαριστούμε με το ‘οπρικάτο’ (ευχαριστώ) και αυτός μας απαντά ‘πορ φαβόρ’ (παρακαλώ).


Η γύρω περιοχή, κομμάτι του Εθνικού είναι πανέμορφη. Με οδηγό την Κλάρα, προχωρούμε τώρα με τα πόδια από τα μονοπάτια της φύσης για να δούμε όσο γίνεται πιο κοντά τους καταρράκτες. Περνούμε πάλι μέσα από πυκνή βλάστηση όπου διακρίνουμε εκτός από δέντρα, θάμνους, λουλούδια, χιλιάδες πολύχρωμες πεταλούδες γεμίζουν τον αέρα χρώματα με όλες τις αποχρώσεις, τροπικά πουλιά, τούκαν, μακάο, παπαγάλους, σαύρες, πίθηκους καπουσίνι και άλλα ζώα που συμπληρώνουν τη μαγεία του τοπίου. Το παμφάγο τρωκτικό ‘κοατί’ κυριαρχεί παντού.


Ήδη βλέπουμε τους καταρράκτες από απόσταση και είναι σαν θεία αποκάλυψη. Ακολουθούμε το τεχνητό πέτρινο μονοπάτι που καταλήγει στη βάση του Garganta del Diablo (Λαρύγγι του Διαβόλου) του καταρράκτη που δίκαια θεωρείται ο σούπερ σταρ του Ιγκουασού. Με το που πλησιάζουμε στο τέλος της διαδρομής, η αιχμαλωσία και των πέντε αισθήσεων είναι απόλυτη. Μέσα στην πανδαισία των χρωμάτων της φύσης, τα αμέτρητα συννεφάκια με τις δροσοσταλίδες σκεπάζουν τον ουρανό και γεμίζουν την ατμόσφαιρα.


Η υγρασία διαχέεται παντού. Όλα συνθέτουν ένα μοναδικό υπερθέαμα που μας μαγεύει. Η καταπληκτική τροπική βλάστηση, τα πυκνά πανύψηλα δέντρα γύρω από τους καταρράκτες και τα διάφορα ζώα της απρόβλεπτης ζούγκλας, συνθέτουν όλα μαζί έναν πραγματικά επίγειο παράδεισο, μια άγρια Εδέμ. Ένα οργιώδες φυσικό περιβάλλον μεταξύ ουρανού και γης με πρωταγωνιστή την πηγή της ζωής, το νερό που μάς κόβει την ανάσα.


Η δύναμη τη φύσης, μας κάνει να φαινόμαστε εντελώς αδύναμοι. Νιώθουμε δέος για την τελειότητα της φύσης και υποκλινόμαστε στο μεγαλείο της. Ένα ευχάριστο συναίσθημα πληρότητας κυριαρχεί στις καρδιές μας. Είναι ατέλειωτες οι όμορφες στιγμές εδώ, που δεν θέλουμε να φύγουμε.

Είναι Αύγουστος μήνας και η περίοδος μεταξύ Αυγούστου και Νοεμβρίου θεωρείται η καλύτερη περίοδος για επίσκεψη στην περιοχή. Η ένταση των νερών τότε δεν είναι τόσο δυνατή, ώστε να δημιουργεί προβλήματα στην προσέγγιση των καταρρακτών από τους ειδικούς διαδρόμους που έχουν κατασκευαστεί γι’ αυτό τον σκοπό.


Η κορύφωση του σαφάρι με την επιχείρηση 'Λαρύγι του Διαβόλου' φαίνεται να στέφεται με κάθε επιτυχία. Σε απόσταση αναπνοής αρχίζει το ασυγκράτητο φωτογραφικό πυρ ομαδόν. Οι φωτογραφικές μηχανές παίρνουν φωτιά. Κανείς δεν μιλάει. Όλοι είναι σε υπερένταση. Τα φλας και τα κλικ των φωτογραφικών μηχανών δεν έχουν τελειωμό.


Αντικρίζουμε τους καταρράκτες που ορθώνονται επιβλητικά μπροστά μας και μένουμε άφωνοι από θαυμασμό. Ακόμη και οι πιο πολυταξιδεμένοι ‘παγώνουν’ στη θέα. Ότι και να περιμέναμε να δούμε, μας φαίνεται τώρα πολύ περισσότερο και μεγαλοπρεπές. Το υπερθέαμα που αντικρίζουμε είναι συγκλονιστικό.

Η πρώτη λέξη που αυτόματα έρχεται στο μυαλό μου είναι ‘απίστευτο’. Στη δεύτερη λέξη που είναι η ‘μαγεία’, είμαι ήδη καθηλωμένος, αιχμάλωτος της φύσης. Όπως όλοι τριγύρω μου, αδυνατώ να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου, στη θέα του ονειρεμένου αυτού τόπου, που ορθώνεται για πρώτη φορά μπροστά μου. Τα επιφωνήματα θαυμασμού που ακούγονται από παντού σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, διαδέχονται τα ασταμάτητα, ομαδικά φωτογραφικά ‘πυρά’ που δεν έχουν τελειωμό. Το σαγηνευτικό θέαμα καθυποτάσσει τους πάντες.


Άθελα μου προσπαθώ να συγκρίνω το θέαμα με τους καταρράκτες του Νιαγάρα. Αυτοί εδώ, είναι τέσσερις φορές πιο μεγάλοι σε πλάτος και 30 μέτρα πιο ψηλοί. Τι σύγκριση να κάνω, δεν ξέρω κι εγώ.


Αμέτρητοι τόνοι νερού καταβυθίζονται ασταμάτητα στο ποτάμι. Όπως μας εξηγεί η Κλάρα η πτώση του νερού ανά δευτερόλεπτο έχει όγκο σχεδόν τρία εκατομμύρια γαλόνια. Η απότομη αυτή πτώση του νερού από μεγάλο ύψος δημιουργεί γαλάζια σύννεφα νερού και ουράνια τόξα. Η οργιαστική σχέση νερού γης συνεχίζει χωρίς τελειωμό.


Προχωρούμε και πηγαίνουμε από άλλα σημεία για να δούμε τους καταρράκτες. Δεν σταματάμε λεπτό να θαυμάζουμε το μοναδικό τοπίο, που μας έχει κατακτήσει κατά κράτος. Προχωρούμε στη ειδική εξέδρα, αλλά, ούτε εδώ χορταίνουμε το θέαμα. Έτσι, ανεβαίνουμε, ευτυχώς με ανελκυστήρα, το παρατηρητήριο που προσφέρει καταπληκτική θέα στο Garganta do Diablo το «λαρύγγι του διαβόλου» όπως λέγεται. Θέα κι εδώ καταπληκτική που προσφέρεται για αμέτρητες φωτογραφίες, πράγμα που κάνουμε ευχαρίστως.


Η επαφή μας με τον χώρο είναι μια πρωτόγνωρη και ανεπανάληπτη εμπειρία. Στην εποχή μας, όπου η φύση δεινοπαθεί κυριολεχτικά από τον τεχνολογικό πολιτισμό, φυσικές ομορφιές όπως είναι αυτή, είναι ευτύχημα που υπάρχουν και προστατεύονται.

Αυτά που είδαμε και οι εμπειρίες που ζήσαμε είναι πια χαραγμένα βαθιά στην ψυχή μας. Το μεγαλείο της φύσης που φαίνεται να μην εκτιμούσαμε σωστά και όσο θα έπρεπε, άγγιξε τις καρδιές μας.


Το μαγευτικό ταξίδι τελείωσε. Οι αμέτρητες φωτογραφίες που βγάλαμε, θα είναι θύμησες παντοτινές από την πανέμορφη παρθένα φύση, που κατάφερε να μας αιχμαλωτήσει και να μας κάνει να κατανοήσουμε καλύτερα τις ανάγκες της ειδικά και τον κόσμο μας γενικά.

Φοίβος Νικολαΐδης





Iguazu Falls