Thursday, September 29, 2022

Bova Marina , Calabria - Italy

Μπόβα Μαρίνα (Γιαλός του Βούα), Ελληνόφωνο χωριό της Καλαβρίας - Ιταλία
Bova Marina (Calabrian Greek: Γιαλός του Βούα) is a commune (municipality) in the Metropolitan City of Reggio, in the Italian region of Calabria.
Η Μπόβα Μαρίνα (ελληνικά της Καλαβρίας: Γιαλός του Βούα) είναι μια κοινότητα (δήμος) στη Μητροπολιτική πόλη του Ρηγίου στην ιταλική περιοχή της Καλαβρίας.
As evidenced by the Greek place names, Bova Marina is one of the places where the Greek–Calabrian dialect is still spoken, a remnant of the ancient Greek colonization of Magna Graecia (South Italy and Sicily).
Όπως αποδεικνύεται από τα ελληνικά τοπωνύμια, η Μπόβα Μαρίνα είναι ένα από τα μέρη όπου ομιλείται ακόμη η ελληνο-καλαβρική διάλεκτος, κατάλοιπο του αρχαίου ελληνικού αποικισμού της Μεγάλης Ελλάδας (Νότια Ιταλία και Σικελία).
Greek colonists founded a city (known as Delia or Deri) in what is now the borough of San Pasquale. This city followed the events of the wars between the major Greek centres in the area, Reggio, Locri and Syracuse, and was later subjected by the latter.
Οι Έλληνες άποικοι ίδρυσαν μια πόλη (γνωστή ως Δέλια ή Δέρι) στο σημερινό δήμο San Pasquale. Η πόλη αυτή ακολούθησε τα γεγονότα των πολέμων μεταξύ των μεγάλων ελληνικών κέντρων της περιοχής, του Ρηγίου, της Λοκρίδας και των Συρακουσών, και αργότερα υποτάχθηκε από τις τελευταίες.
Pentedattilo (Calabrian Greek: Pentadàktilo) is a ghost town in Calabria, southern Italy. It is situated at 250 m above the sea level, on the Monte Calvario, a mountain whose shapes once resembled that of five fingers (whence the name, from the Greek penta + daktylos, meaning "five fingers").
Το Pentedattilo (Καλαβρικά Ελληνικά: Pentadàktilo) είναι μια πόλη-φάντασμα στην Καλαβρία, στη νότια Ιταλία. Βρίσκεται στα 250 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, στο Monte Calvario, ένα βουνό του οποίου τα σχήματα κάποτε έμοιαζαν με αυτό των πέντε δακτύλων (από όπου το όνομα, από το ελληνικό πέντα + δάκτυλος, που σημαίνει "πέντε δάχτυλα").
The Greek heart beats in Bova. Capital of the Greek Calabria and one of the most beautiful villages in Italy. It was founded as a colony of the Greek city of Halkis, in 640 BC.
Η ελληνική καρδιά χτυπάει στην Μπόβα. Πρωτεύουσα της ελληνικής Καλαβρίας και ένα από τα πιο όμορφα χωριά της Ιταλίας. Η πόλη ιδρύθηκε ως αποικία της ελληνικής πόλης της Χαλκίδας, το 640 π.Χ.
And at its port, Bova Marina is a modern town with apartment buildings, restaurants, bars, pastry shops and organized beaches. 
Το επίνειό της είναι η Μπόβα Μαρίνα (Γιαλός του Βούα) είναι μια σύγχρονη κωμόπολη με μοντέρνες πολυκατοικίες, εστιατόρια, μπαρ, ζαχαροπλαστεία και οργανωμένες πλαζ.
Bova Marina: Bova Marina is the coastal settlement of its corresponding mountainous settlement, Bova (sometimes called Bova Superiore). Many of Bova’s residents have relocated to Bova Marina over the last decades in search of better economic opportunities and exposure to commerce on the coast.
Η Μπόβα Μαρίνα είναι ο παραθαλάσσιος οικισμός του αντίστοιχου ορεινού οικισμού της, Μπόβα (μερικές φορές ονομάζεται Bova Superiore). Πολλοί από τους κατοίκους της Μπόβα έχουν μετακομίσει στη Μπόβα Μαρίνα τις τελευταίες δεκαετίες αναζητώντας καλύτερες οικονομικές ευκαιρίες και έκθεση στο εμπόριο στην ακτή.
The unceasing attacks from sea pushed most of the towns in the area to resettle in safer locations far from the coast. The inhabitants from Delia founded the current Bova on a slope of the Aspromonte.
Οι αδιάκοπες επιθέσεις από τη θάλασσα ώθησαν τις περισσότερες πόλεις της περιοχής να εγκατασταθούν σε ασφαλέστερες τοποθεσίες μακριά από την ακτή. Οι κάτοικοι από τα Δέλια ίδρυσαν τη σημερινή Μπόβα σε μια πλαγιά του Ασπρομόντε.
The settlers, who began arriving in the 8th century BC, brought with them their Hellenic civilization, which left a lasting imprint on Italy (such as in the culture of ancient Rome). They also influenced the native peoples, such as the Sicels and the Oenotrians, who became hellenized after they adopted the Greek culture as their own.
Οι άποικοι που άρχισαν να φτάνουν τον 8ο αιώνα π.Χ., έφεραν μαζί τους τον ελληνικό πολιτισμό τους, ο οποίος άφησε ένα διαρκές αποτύπωμα στην Ιταλία (όπως στον πολιτισμό της αρχαίας Ρώμης). Επηρέασαν επίσης τους αυτόχθονες λαούς, όπως οι Σικελοί και οι Οινοτριείς, οι οποίοι εξελληνίστηκαν αφού υιοθέτησαν τον ελληνικό πολιτισμό ως δικό τους.
The Greek language spoken in Italy is known by the names grico, griko, greco-bovese or greco-calabro. It is written in Roman characters and is a highly corrupted form of modern Greek. Grico is not a unitary language since it is spoken in two geographically and linguistically distinct enclaves, one in the area known as Bovesia near Reggio di Calabria and the other near Lecce, in the area known by the name of Grecia Salentina.
Η ελληνική γλώσσα που ομιλείται στην Ιταλία είναι γνωστή με τα ονόματα grico, griko, greco-bovese ή greco-calabro. Είναι γραμμένη με ρωμαϊκούς χαρακτήρες και είναι μια εξαιρετικά αλλοιωμένη μορφή της νεοελληνικής. Τα Γκρίκο δεν είναι μια ενιαία γλώσσα, καθώς ομιλείται σε δύο γεωγραφικά και γλωσσικά διακριτούς θύλακες, ο ένας στην περιοχή γνωστή ως Bovesia κοντά στο Ρήγιο της Καλαβρίας και ο άλλος κοντά στο Lecce, στην περιοχή που είναι γνωστή με το όνομα Γκρέσια Σαλεντίνα.
 
The Institute of Greek-Speaking Studies, supported by the Greek government, is operating in the community for the last years, in an effort (perhaps the only one that exists...) the language and the great history behind it not to be forgotten...
Το Ινστιτούτο Ελληνόφωνων Σπουδών, με την υποστήριξη της ελληνικής κυβέρνησης, λειτουργεί στην κοινότητα τα τελευταία χρόνια, σε μια προσπάθεια (ίσως το μοναδικό που υπάρχει...) να μην ξεχαστεί η γλώσσα και η μεγάλη ιστορία πίσω από αυτήν…
Magna Graecia ('Greater Greece'). Magna Grecia) was the name given by the Romans to the coastal areas of Southern Italy in the present-day Italian regions of Calabria, Apulia, Basilicata, Campania and Sicily; these regions were extensively populated by Greek settlers. Η Μεγάλη Ελλάδα είναι το όνομα που δόθηκε από τους Ρωμαίους στις παράκτιες περιοχές της Νότιας Ιταλίας στις σημερινές ιταλικές περιοχές της Καλαβρίας, της Απουλίας, της Βασιλικάτα, της Καμπανίας και της Σικελίας. Αυτές οι περιοχές κατοικούνταν εκτενώς από Έλληνες αποίκους.
"After spending even a short time with them, we observed how passionate and hardworking they are in regards to the survival of their dying language. It was deeply moving and encouraging" says Xenis Xenofontos, president of Greek Civilization Institute of Cyprus.
"Αν και περάσαμε λίγο χρόνο μαζί τους, παρατηρήσαμε πόσο παθιασμένοι και εργατικοί είναι όσον αφορά την επιβίωση της ετοιμοθάνατης γλώσσας τους. Ήταν βαθιά συγκινητικό και ενθαρρυντικό", είπε ο Ξενής Ξενοφώντος, πρόεδρος του Ινστιτούτου Ελληνικού Πολιτισμού, Κύπρου.
In remote towns and villages Grico survived as an oral language of the peasantry and the uneducated, but even here bilingualism increased from the seventeenth century.
Σε απομακρυσμένες πόλεις και χωριά, η Γκρίκο επιβίωσε ως προφορική γλώσσα των αγροτών και των αμόρφωτων, αλλά ακόμη και εδώ η διγλωσσία αυξήθηκε από τον δέκατο έβδομο αιώνα.
In 1970 the group set up La Ionica Cultural Circle, and the pamphlet became a periodical with poetry and prose in Italian and Greek. La Ionica Cultural Circle and Greek-speakers of Grecia Salentina set up the UGIM (Unione dei Greci dell'Italia Meridionale)..
Το 1970 η ομάδα δημιούργησε τον Πολιτιστικό Κύκλο La Ionica και το φυλλάδιο έγινε περιοδικό με ποίηση και πεζογραφία στα ιταλικά και τα ελληνικά. Ο Πολιτιστικός Κύκλος La Ionica και οι ελληνόφωνοι της Grecia Salentina δημιούργησαν το UGIM (Unione dei Greci dell'Italia Meridionale).
The Greek government, through the International Association of Greek-speakers (SFEE), established close links with La Ionica and invited Grico children from Calabria to attend annual summer camps in Greece.
Η ελληνική κυβέρνηση, μέσω της Διεθνούς Ένωσης Ελληνόφωνων (SFEE), δημιούργησε στενούς δεσμούς με τη La Ionica και προσκάλεσε παιδιά του Grico από την Καλαβρία σε ετήσιες καλοκαιρινές κατασκηνώσεις στην Ελλάδα.
There are many cultural groups which have organized various different activities to promote the language: conferences on the Calabrian Greek language, poetry prizes in the 1990s, cultural exhibitions and twinning with Greek towns.
Υπάρχουν πολλές πολιτιστικές ομάδες που οργανώνουν διάφορες δραστηριότητες για την προώθηση της γλώσσας: συνέδρια για την ελληνική γλώσσα της Καλαβρίας, βραβεία ποίησης τη δεκαετία του 1990, πολιτιστικές εκθέσεις και αδελφοποίηση με ελληνικές πόλεις.
Italian Greek is included in UNESCO's Red Book of Endangered Languages. There is increased interest in Grico as a pure version of Greek, which has endured several hundred years of isolation. This has made the language more attractive to young people as a focus of study, but their interest in it as a means of modern communication is still in decline. The language and culture are under threat from modern ways of life which reach ever more remote areas.
Τα ιταλικά ελληνικά περιλαμβάνονται στο Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Γλωσσών της UNESCO. Υπάρχει αυξημένο ενδιαφέρον για το Γκρίκο ως μια καθαρή εκδοχή της ελληνικής, η οποία έχει υπομείνει αρκετές εκατοντάδες χρόνια απομόνωσης. Αυτό έχει κάνει τη γλώσσα πιο ελκυστική για τους νέους ως επίκεντρο μελέτης, αλλά το ενδιαφέρον τους γι' αυτήν ως μέσο σύγχρονης επικοινωνίας εξακολουθεί να παρακμάζει. Η γλώσσα και ο πολιτισμός απειλούνται από τους σύγχρονους τρόπους ζωής που φτάνουν σε όλο και πιο απομακρυσμένες περιοχές.
“Until the 1960s, there were no roads, electricity, or plumbing to most of the Greko villages. When the schools arrived, Italian was the taught language and Greko was learned at home. There was no government assistance back then for the Griko language. People in Rome (referring to the Italian government) did not care about our language.”
«Μέχρι τη δεκαετία του 1960, δεν υπήρχαν δρόμοι, ηλεκτρικό ρεύμα ή υδραυλικά στα περισσότερα από τα χωριά του Γκρίκο. Όταν έφτασαν τα σχολεία, τα ιταλικά ήταν η γλώσσα που διδάσκονταν και τα Γκρέκο το μάθαιναν στο σπίτι. Δεν υπήρχε κρατική βοήθεια τότε για τη γλώσσα των Γκρέκο. Οι άνθρωποι στη Ρώμη (αναφερόμενοι στην ιταλική κυβέρνηση) δεν νοιάζονταν για τη γλώσσα μας».
In the last 20-30 years, there have been efforts made in conjunction with the Greek government to bring education and revitalization to the Greko language and culture in Calabria. This activity has definitely brought more cultural awareness.
Τα τελευταία 20-30 χρόνια έχουν γίνει προσπάθειες σε συνεργασία με την ελληνική κυβέρνηση για την εκπαίδευση και την αναζωογόνηση της γλώσσας και του πολιτισμού των Γκρέκο στην Καλαβρία. Αυτή η δραστηριότητα έφερε σίγουρα περισσότερη πολιτιστική ευαισθητοποίηση στους ντόπιους.
There exists today a tiny enclave of Greek-speaking people in the Aspromonte Mountain region of Reggio Calabria that seem to have survived millennia…perhaps since the Ancient Greeks began colonizing Southern Italy in the 8th and 7th Centuries BC.
Υπάρχει σήμερα ένας μικροσκοπικός θύλακας ελληνόφωνων ανθρώπων στην περιοχή του όρους Ασπρομόντε του Ρηγίου της Καλαβρίας που φαίνεται να έχει επιβιώσει χιλιετίες… ίσως από τότε που οι Αρχαίοι Έλληνες άρχισαν να αποικίζουν τη Νότια Ιταλία τον 8ο και 7ο αιώνα π.Χ.
Their language is called Greko. They survived empires, invasions, ecclesial schisms, dictators, nationalistic-inspired assimilation, and much more. Greko is a variety of the Greek language that has been separated from the rest of the Hellenic world for many centuries.
Η γλώσσα τους λέγεται Γκρέκο. Επιβίωσαν από αυτοκρατορίες, εισβολές, εκκλησιαστικά σχίσματα, δικτάτορες, εθνικιστική έμπνευση αφομοίωση και πολλά άλλα. Τα Γκρέκο είναι μια ποικιλία της ελληνικής γλώσσας που έχει διαχωριστεί από τον υπόλοιπο ελληνικό κόσμο εδώ και πολλούς αιώνες. 
Even though Byzantine rule ended in Calabria in the 11th Century, the Greek language continued to be spoken while gradually declining in the region with the spread of Latin and a process of Catholicization. The modern-day commune of Bova may give some insight into the history of the language in the region. In subsequent centuries after Byzantine rule, Bova became the heart of Greek culture in Calabria as well as the seat of the Greek church in the region.
Παρόλο που η βυζαντινή κυριαρχία έληξε στην Καλαβρία τον 11ο αιώνα, η ελληνική γλώσσα συνέχισε να ομιλείται ενώ σταδιακά μειώθηκε στην περιοχή με τη διάδοση των Λατινικών και μια διαδικασία καθολικισμού. Η σύγχρονη κοινότητα της Μπόβα μπορεί να δώσει κάποια εικόνα για την ιστορία της γλώσσας στην περιοχή. Στους επόμενους αιώνες μετά τη βυζαντινή κυριαρχία, η Μπόβα έγινε η καρδιά του ελληνικού πολιτισμού στην Καλαβρία καθώς και η έδρα της ελληνικής εκκλησίας στην περιοχή.
Based out of Bova Marina, Sotiris Salvatore Dienti (left on the top) is fighting hard to keep their language and identity alive within his family and community.
Με έδρα τη Μπόβα Μαρίνα, ο Σωτήρης Σαλβατόρε Διέντι (Πάνω αριστιρά) αγωνίζεται σκληρά για να κρατήσει ζωντανή τη γλώσσα και την ταυτότητά του στην οικογένεια και στην κοινότητά του.

Group leader & tour guide Vasiliki Vourda (dawn left) offering a token of appreciation to Professor Broon Nta Klo, (down middle) and Xenis Xenofontos, president of Greek Civilization Institute of Cyprus.
Η αρχηγός της αποστολής & ξεναγός Βασιλική Βούρδα (κάτω αριστερά) προσφέρει ένα δωράκι στον καθηγητή Μπρουν Ντα Κλω (μέσω) και ο Ξενής Ξενοφώντος, πρόεδρος του Ινστιτούτου Ελληνικού Πολιτισμού, Κύπρου.


Monday, September 26, 2022

Taranto, Puglia - Italy

Τάραντας, Απουλία - Ιταλία

Modern-day Taranto is a home to an important Naval base and steel works but its history stretches back some 2,800 years to when it was one of the most important cities of Magna Graecia, a history that still felt today in the city's Archaeological Museum.
Ο σύγχρονος Τάραντας φιλοξενεί μια σημαντική ναυτική βάση και χαλυβουργεία, αλλά η ιστορία του χρονολογείται πριν από περίπου 2.800 χρόνια όταν ήταν μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Μεγάλης Ελλάδας, μια ιστορία που εξακολουθεί να είναι αισθητή σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης.

Monument to the sailor. One of the emblems of the city of Taranto is this massive bronze sculpture, dedicated to the sailors of the Italian Navy
Μνημείο του ναυτικού. Ένα από τα εμβλήματα της πόλης του Τάραντα είναι αυτό το τεράστιο μπρούτζινο γλυπτό, αφιερωμένο στους ναυτικούς του Ιταλικού Ναυτικού.
Under the Monument to the sailor, Kristis & Maria Chrysostomou, Lygia Malioti, Yianna & Andreas Frantzis enjoy their promenande in the walkway by the sea.
Κάτω από το Μνημείο του Ναυτικού, ο Κρίστης και η Μαρία Χρυσοστόμου, Λυγία Μαλιώτη, Γιάννα & Ανδρέας Φραντζής απολαμβάνουν τον περίπατό τους στον πεζόδρομο δίπλα στη θάλασσα. 
 
As it was originally called, Taras has very ancient and important origins. Founded by the Spartans in 706 BC, it quickly became one of the wealthiest and most powerful colonies in Magna Graecia, thanks to its trade, culture, and military strength.
Όπως ονομαζόταν αρχικά, Τάρας έχει πολύ αρχαία και σημαντική καταγωγή. Ιδρύθηκε από τους Σπαρτιάτες το 706 π.Χ., και έγινε γρήγορα μια από τις πλουσιότερες και πιο ισχυρές αποικίες στη Μεγάλη Ελλάδα, χάρη στο εμπόριο, τον πολιτισμό και τη στρατιωτική της δύναμη.
Under the Greeks the town became one of Magna Graecia’s most significant commercial hubs and the most powerful colony in southern Italy.
Υπό τους Έλληνες, η πόλη έγινε ένας από τους πιο σημαντικούς εμπορικούς κόμβους της Magna Graecia και η πιο ισχυρή αποικία στη νότια Ιταλία.
The archaic and Magna-Greek section of the museum is rich in artifacts from this interesting and significant historical period. There are ceramic grave goods, everyday objects, epigraphs, and impressive Paro marble statues.
Το αρχαϊκό και ελληνικό τμήμα του μουσείου είναι πλούσιο σε αντικείμενα από αυτήν την ενδιαφέρουσα και σημαντική ιστορική περίοδο. Υπάρχουν κεραμικά κτερίσματα, καθημερινά αντικείμενα, επιγραφές και εντυπωσιακά μαρμάρινα αγάλματα Πάρου.
The real charm of Taranto, located on the beautiful Ionian Sea, lies in its contradictory nature. On the one hand, it is a city full of fishermen and mussels, on the other, it is a huge naval port, full of warships and submarines, says Popi Nicolaides.
Η πραγματική γοητεία του Τάραντα, που βρίσκεται στο πανέμορφο Ιόνιο Πέλαγος και στην αντιφατική του φύση. Από τη μια είναι μια πόλη γεμάτη ψαράδες και μύδια, από την άλλη είναι ένα τεράστιο ναυτικό λιμάνι, γεμάτο πολεμικά πλοία και υποβρύχια, λέει η Πόπη Νικολαΐδου.
Its moment of greatest splendour came at the beginning of the 4th century BC under the rule of the great statesman, mathematician, philosopher (and friend of Plato), Archytas.
Η στιγμή της μεγαλύτερής του λαμπρότητας ήρθε στις αρχές του 4ου αιώνα π.Χ. υπό την κυριαρχία του μεγάλου πολιτικού, μαθηματικού, φιλοσόφου (και φίλου του Πλάτωνα), Αρχύτα.
Taranto boasts a fascinating diversity of architectural styles, the result of the numerous invasions suffered by the city throughout its history.
Ο Τάραντας μπορεί να υπερηφανεύεται για μια συναρπαστική ποικιλία αρχιτεκτονικών στυλ, αποτέλεσμα των πολυάριθμων εισβολών που υπέστη η πόλη σε όλη την ιστορία της.
After the Romans, Taranto became part of the Byzantine Empire and then, for just forty years, was ruled by the Saracens.
Μετά τους Ρωμαίους, ο Τάραντας έγινε μέρος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και στη συνέχεια, για σαράντα μόλις χρόνια, κυβερνήθηκε από τους Σαρακηνούς.
Taranto’s other great monument is the Aragonese Castle, built by King Ferdinand of Aragon in the 15th century to protect the city. It is now home to the Navy.
Το άλλο σπουδαίο μνημείο του Τάραντα είναι το Κάστρο της Αραγονίας, που χτίστηκε από τον βασιλιά Φερδινάνδο της Αραγονίας τον 15ο αιώνα για να προστατεύει την πόλη. Τώρα φιλοξενεί το Πολεμικό Ναυτικό. 
Right opposite the castle are two well-preserved Doric columns, remains of a Greek temple and the only visible testimony to Taranto’s past as a Greek colony.
Ακριβώς απέναντι από το κάστρο υπάρχουν δύο καλοδιατηρημένες δωρικές στήλες, υπολείμματα ελληνικού ναού και η μόνη ορατή μαρτυρία του παρελθόντος του Τάραντα ως ελληνικής αποικίας.
Situated on the Ionian coast, the city of Taranto is the capital city of the Province of Taranto with a population of 200.000 inhabitants.
Βρίσκεται στις ακτές του Ιονίου. Η πόλη του Τάραντα είναι η πρωτεύουσα της επαρχίας του Τάραντα με πληθυσμό 200.000 κατοίκους.
Thanks to the presence of two bays, Taranto is known as "the city of the two seas.
Χάρη στην παρουσία δύο κόλπων, ο Τάραντας είναι γνωστός ως «η πόλη των δύο θαλασσών».
Endless clicks and numerous photos by Maria Aristotelous.
Ατελείωτα κλικ και πολλές φωτογραφίες από την Μαρία Αριστοτέλους. 
Some buildings are beautiful with there great architecture, creating a pleasant style for the city.
Ορισμένα κτίρια είναι όμορφα με εξαιρετική αρχιτεκτονική, δημιουργώντας ένα ευχάριστο στυλ για την πόλη.
Yiann Frantzi, Lygia Malioti, Kristis Chrysostomou & Grigoris Maliotis ready to explore the city.
Γιάννα Φρντζή, Λυγία Μαλιώτη, Κρίστης Χρυσοστόμου & Γρηγόρης Μαλιώτης έτοιμοι να εξερευνήσον την πόλη.
Its tormented history, a consequence of its strategic position in the Mediterranean, has left a legacy that makes the town well worth a visit.
Η βασανισμένη ιστορία της, συνέπεια της στρατηγικής της θέσης στη Μεσόγειο, έχει αφήσει μια κληρονομιά που κάνει την πόλη να αξίζει μια επίσκεψη.
The once-mighty Greek-Spartan colony of Taras is, today, a city of two distinct parts – a small artificial island protecting a lagoon (the Mar Piccolo), and a swankier new city replete with wide avenues.
Η κάποτε πανίσχυρη ελληνοσπαρτιατική αποικία Τάρας είναι σήμερα μια πόλη με δύο ξεχωριστά μέρη – ένα μικρό τεχνητό νησί που προστατεύει μια λιμνοθάλασσα (το Mar Piccolo) και μια πιο όμορφη νέα πόλη γεμάτη με μεγάλες λεωφόρους.
 
Wandering around Taranto is a very pleasant experience and there is a lot of interestinf things to see.
Η περιπλάνηση στον Τάραντα είναι μια πολύ ευχάριστη εμπειρία και υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα για να δείτε.
Walking in the city is the best way to explore it and know it. This is easy to tell: because it’s on foot that you can actually discover its most hidden and marvelous places.
Γιατί το περπάτημα στην πόλη είναι ο καλύτερος τρόπος για να την εξερευνήσετε και να τη γνωρίσετε. Αυτό είναι εύκολο να το πεις: επειδή με τα πόδια μπορείς πραγματικά να ανακαλύψεις τα πιο κρυφά και υπέροχα μέρη της. 



Wednesday, September 21, 2022

The Riace warriors - Reggio - Italy

The Riace Warriors      -      Οι πολεμιστές του Riace
The two perfectly preserved Greek statues dating back to the 5th century BC were found in the Ionian Sea in 1972. Today they are among the most significant sculptural masterpieces of Greek art in the world.
Τα δύο τέλεια διατηρημένα ελληνικά αγάλματα που χρονολογούνται από τον 5ο αιώνα π.Χ. βρέθηκαν στο Ιόνιο Πέλαγος το 1972. Σήμερα συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα γλυπτικά αριστουργήματα της ελληνικής τέχνης στον κόσμο.
The National Archaeological Museum of Reggio Calabria is the home of the Riace Bronzes (also referred to as the Riace Warriors), but it is also a precious treasure chest containing artefacts from prehistoric and protohistoric times, with a rich section dedicated to the splendour of Magna Graecia.
Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο του Ρηγίου της Καλαβρίας φιλοξενεί τα χάλκινα αγάλματα (ή Πολεμιστές του Ριάτσε), αλλά είναι επίσης ένας πολύτιμος χώρος φύλαξης θησαυρών, που περιέχει αντικείμενα από την προϊστορική και πρωτοϊστορική εποχή, με ένα πλούσιο τμήμα αφιερωμένο στη μεγαλοπρέπεια της Μεγάλης Ελλάδας.
Includes a large collection of exhibits that reflect the heritage and the civilization of Magna Crecia. The museum’s most famous exhibits are the Riace Warriors (also referred to as the Riace bronzes), two life-size Greek bronze statues of naked, bearded warriors. Stunning treasures by all means!
Περιλαμβάνει μια μεγάλη συλλογή από εκθέματα που αποτυπώνουν την πολιτιστική κληρονομιά και τον πολιτισμό της Μεγάλης Ελλάδας. Τα πιο διάσημα εκθέματα του μουσείου είναι τα χάλκινα αγάλματα του Ριάτσε (ή Πολεμιστές του Ριάτσε), δύο ελληνικά χάλκινα αγάλματα γυμνών, γενειοφόρων πολεμιστών σε φυσικό μέγεθος. Εκπληκτικοί θησαυροί πραγματικά!
Riace is a commune (municipality) in the Metropolitan City of Reggio Calabria in the Italian region Calabria, located about 50 kilometres south of Catanzaro and about 80 kilometres northeast of Reggio Calabria.
Το Ριάτσε είναι μια κοινότητα (δήμος) στη μητροπολιτική πόλη του Ρηγίου στην Καλαβρία στην ιταλική περιφέρεια Καλαβρίας, που βρίσκεται περίπου 50 χιλιόμετρα νότια του Καταντζάρο και περίπου 80 χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Ρηγίου.
They have almost the same height (Bronze A: 1.98 m, Bronze B: 1.99 m), the same nudity – emblem of the divine or heroic status – and posture (the right leg is held, the left is bent).
Έχουν σχεδόν το ίδιο ύψος (Το μπρούτζινο άγαλμα Α: 1,98 μ., Το μπρούτζινο άγαλμα Β: 1,99 μ.), την ίδια γυμνότητα – έμβλημα της θεϊκής ή ηρωικής ιδιότητας – και τη στάση (το δεξί πόδι κρατιέται, το αριστερό είναι λυγισμένο).
Originally, they were accompanied by arms: helmet, coat of arms (supported by the bent left arm) and a lance (held by the lowered right hand). Anatomical details are represented with extreme precision (the veins and arteries emerge from the epidermis) and the powerful musculature radiates strength and perfection.
Αρχικά συνοδεύονταν από όπλα: κράνος, εθνόσημο (που στηρίζεται από το λυγισμένο αριστερό χέρι) και λόγχη (που κρατιέται από το χαμηλωμένο δεξί χέρι). Οι ανατομικές λεπτομέρειες αναπαριστώνται με εξαιρετική ακρίβεια (οι φλέβες και οι αρτηρίες αναδύονται από την επιδερμίδα) και οι ισχυροί μύες εκπέμπουν δύναμη και τελειότητα.
The eyes are in white calcite, with iris in glass paste and caruncle teardrop in pink stone; lips, eyelashes, and nipples are made of copper, while the teeth are made of silver paper. Both are produced using the “lost wax casting” technique.
Τα μάτια είναι σε λευκό ασβεστίτη, με ίριδα σε γυάλινη πάστα και σταγόνα δάκρυ σε ροζ πέτρα. Τα χείλη, οι βλεφαρίδες και οι θηλές είναι από χαλκό, ενώ τα δόντια από ασημί χαρτί. Και τα δύο παράγονται με την τεχνική «χαμένης χύτευσης κεριού».
Bronze A has worked hair finished at the top, and a thick and abundant beard, with their locks individually modelled; on the front it has a band that encompasses the curls and enhances the hairstyle.
Το μπρούτζινο άγαλμα Α έχει δουλεμένα μαλλιά φινιρισμένα στην κορυφή και ένα πυκνό και άφθονο γένι, με τις κλειδώσεις τους ξεχωριστά μοντελοποιημένες. Στο μπροστινό μέρος έχει μια ταινία που περικλείει τις μπούκλες και ενισχύει το χτένισμα. 
Bronze B has a smooth head, warped upwards to better accommodate the Corinthian helmet raised above his head to reveal the face.
Το μπρούτζινο άγαλμα Β έχει λείο κεφάλι, στραμμένο προς τα πάνω για να χωρέσει καλύτερα το κορινθιακό κράνος, που υψώνεται πάνω από το κεφάλι του για να αποκαλύψει το πρόσωπο.
The two statues, named “A” and “B”, later renamed as (“the young”) and (“the old”), are respectively 1.98 and 1.97 metres high. (Picture: Maria Chrysostomou familiarize herself with the history of Great Greece in this fascinating museum.
Τα δύο αγάλματα, που ονομάστηκαν «Α» και «Β», μετονομάστηκαν αργότερα σε («ο νέος») και («ο γέρος»), έχουν ύψος 1,98 και 1,97 μέτρα αντίστοιχα. (Στη φωτογραφία η Μαρία Χρυσοστόμου εξοικειώνεται με την ιστορία της Μεγάλης Ελλάδας σε αυτό το συναρπαστικό μουσείο. 
Regarding their date, location, creators, and which characters are represented by the Riace Bronzes, there are twelve accredited hypotheses by scholars from all over the world, all of which are different from one another. This increases the charm and mystery around the two heroes even more!
Όσον αφορά την ημερομηνία, την τοποθεσία, τους δημιουργούς και τους χαρακτήρες που αντιπροσωπεύονται από τα χάλκινα αγάλματα του Ριάτσε (ή Πολεμιστές του Ριάτσε), υπάρχουν δώδεκα διαπιστευμένες υποθέσεις από μελετητές από όλο τον κόσμο, οι οποίες είναι όλες διαφορετικές μεταξύ τους. Αυτό αυξάνει ακόμη περισσότερο τη γοητεία και το μυστήριο γύρω από τους δύο ήρωες!

A bronze masterpiece of the fifth century BC. (Photo: Lygia Malioti, Yianna Frantzi and Popi Nicolaides observe in awe and admiration at this masterpiece of ancient Greek sculptural art).
Ένα αριστουργήμα, το μπρούντζιν έργο του πέμπτου αιώνα π.Χ. (Στη φωτογραφία: Λυγία Μαλιώτη, Γιάννα Φραντζή & Πόπη Νικολαΐδου, παρατηρούν με δέος και θαυμασμό το αριστούργημα αυτό της αρχαίας ελληνικής γλυπτικής τέχνης).
Discovered in August 1972 in Riace, the two magnificent bronze statues were recovered and quickly transported to the National Museum of Reggio Calabria, where they underwent an initial restoration that permitted the elimination of the layers of concretized sand.
Ανακαλύφθηκαν τον Αύγουστο του 1972 στην παράλια πόλη Ριάτσε. Τα δύο υπέροχα χάλκινα αγάλματα ανακτήθηκαν και μεταφέρθηκαν γρήγορα στο Εθνικό Μουσείο του Ρηγίου, όπου υποβλήθηκαν σε μια αρχική αποκατάσταση, που επέτρεψε την εξάλειψη των στρωμάτων σκυροδέτησης άμμου.
Listening to the tour guide Vasiliki Vourda, before entering the specially designed room which exhibits the two statues.
Ακούγοντας την ξεναγό Βασιλική Βούρδα, πριν την είσοδο στην ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα, που εκτίθενται τα δύο αγάλματα.
While dating for the Riace Bronzes is controversial. They certainly represent two masterpieces of the bronzes of the fifth century BC.
Ενώ η χρονολογία για τα χάλκινα του Ριάτσε είναι αμφιλεγόμενη. Σίγουρα αντιπροσωπεύουν δύο αριστουργήματα των έργων από μπρούτζο του πέμπτου αιώνα π.Χ.
There are many assumptions about its identification: it still has not been established with absolute certainty if the pair of statues was, from the beginning, a single group, or if their juxtaposition had occurred during transport over the sea.
Υπάρχουν πολλές υποθέσεις σχετικά με την ταυτοποίησή τους: δεν έχει ακόμη εξακριβωθεί με απόλυτη βεβαιότητα αν το ζεύγος των αγαλμάτων ήταν, εξαρχής, μια ενιαία ομάδα ή αν η αντιπαράθεσή τους είχε συμβεί κατά τη μεταφορά στη θάλασσα.
Justified admiration and respect for ancient Greek art.
Δικαιολογημένος θαυμασμός και εκτίμηση για την αρχαία ελληνική τέχνη.
Identification is quite uncertain and debated: were they athletes, heroes (such as Agamemnon and Ajax, Mirone and Alcamene, Achilles and Patroclus, Tydeus and Amphiaraus), or deities (Castor and Pollux)?
Η ταυτοποίηση είναι αρκετά αβέβαιη και συζητήσιμη: ήταν αθλητές, ήρωες (όπως ο Αγαμέμνονας και ο Αίας, ο Μιρώνης και η Αλκαμένη, ο Αχιλλέας και ο Πάτροκλος, ο Τυδέας και ο Αμφιάραος) ή θεότητες (Κάστορας και Πολυδεύκης;
These bronze sculptures have really impressed Lygia Malioti who looks carefully every detail.
Αυτά τα μπρούτζινα γλυπτά έχουν εντυπωσιάσει πραγματικά τη Λυγία Μαλιώτη που κοιτάζει προσεκτικά κάθε λεπτομέρεια.
The study of the lands of fusion allowed the recognition of the Greek origin of the two statues — respectively, Attica and Argolis.
Η μελέτη του χώματος τής σύντηξης επέτρεψε την αναγνώριση της ελληνικής προέλευσης των δύο αγαλμάτων —της Αττικής και της Αργολίδας αντίστοιχα.
Have you ever seen something so beautiful? In seeing this masterpiece of ancient Greek sculpture art, Xenis Xenofontos was speechless.
Έχετε δει ποτέ κάτι τόσο όμορφο; Βλέποντας αυτό το αριστούργημα της αρχαίας ελληνικής γλυπτικής τέχνης ο Ξένης Ξενοφώντος έμεινε άναυδος.