Paros island - Greece

Visiting Paros

By Fotini Eleftheriadou

writes from Athens

Visit her website to read more Fotini's site

A few days off for me and my oldest daughter, Despina and the invitation from one of my friends brought us in Paros, one of the most beautiful islands of Cyclades at the Centre of Aegean Sea. The days I spent there are going to stay in my memories as long as I live and I want to share with you all this beauty of the island.

So... be ready for the storm of the blue and white colour which my photographs will transfer to you. Enjoy Paros!

Paros, with its dramatic landscape and fertile plains, embodies all that is associated with the Greek islands. Composed mainly of marble, the island rises out of the central Aegean to it's peak at 771 meters above sea level.

Excavated remains prove Paros to have been settled since Neolithic times but the island reached it's political and cultural peak during the classic period when it boasted a population of over 60,000. Today, the more modest populace of 12,000 inhabit the famous Cycladic "sugar-cube" houses sprinkled liberally over the hillsides and around the natural harbors formed by the island's coastline.

Parikia, also called Paros Town or Hora, is the capital of Paros and has about 3000 inhabitants. Parikia was built on the same site where the ancient city and capital used to stand.

This little town is the commercial and cultural centre of Paros as well as the main harbour of the island, serving many other islands; for the many connections Paros offer, thousands of visitors are passing every summer by Parikia just to catch a connection for another island. Parikia is built amphitheatrically around the port and has a typical Cycladic architecture, with whitewashed cubic and flat roofed houses with spare architectural lines and coloured wooden doors, windows and balconies.

On the entrance of the port, a superb whitewashed windmill welcomes the visitors and constitutes the trademark of Paros. The bus station and taxi station are located nearby. Numerous restaurants, taverns, cafes, bars and night clubs are lining the one side of the coast road (which is closed for the cars during the evening) while the town's beach is boarding the second part of the road.

In Parikía town, houses are built and decorated in the traditional Cycladic style with flat roofs, whitewash walls and blue-painted doors and window frames and shutters. Shadowed by luxuriant vines, and surrounded by gardens of oranges and pomegranates, the houses give the town a picturesque and pleasing aspect. On a rock beside the sea are the remains of a medieval castle, built almost entirely of the marble remains of an ancient temple. Similar traces of antiquity, in the shape of bas-reliefs, inscriptions, columns, & etc., are numerous.

On a rock shelf to the south are remains of a precinct which was dedicated to Asclepius. In addition, close to the modern harbour, the remains of an ancient cemetery are visible, since being discovered recently during non-archaeological excavations.

For thousands of years the island's economy was driven by the delicate, white marble, famous for it's translucency and carved into many of the classic Greek artifacts housed in museums around the world. Still a Mecca for artists, who come for peace, inspiration and the light, the island stimulates creativity and encourages reflection and contentment within even the most hardened cynic.

During recent decades, tourism has developed into the main source of income and has bought with it a new generation of Parians who, proud of their island and their culture, are balancing convenience and accessibility with tradition and environmental conservation.

A few minutes of walking from the port leads to the heart of the traditional Cycladic settlement of Parikia, which is clustered around the hill of Kastro (Castle). This quarter is typically Cycladic, full of whitewashed two-storey houses with coloured windows, doors and balconies and old mansions, separated by narrow whitewashed streets forming a labyrinth.

Parian marble, which is white and translucent (semi-transparent), with a coarse grain and a very beautiful texture, was the chief source of wealth for the island. The celebrated marble quarries lie on the northern side of the mountain anciently known as Marathi (afterwards Capresso), a little below a former convent of St Mina. The marble, which was exported from the 6th century BC onwards, was used by Praxiteles and other great Greek sculptors.

It was obtained by means of subterranean quarries driven horizontally or at a descending angle into the rock. The marble thus quarried by lamplight was given the name of Lychnites, Lychneus (from lychnos, a lamp), or Lygdos. Several of these tunnels are still to be seen. At the entrance to one of them is a bas-relief dedicated to Pan and the nymphs. Several attempts to work the marble have been made in modern times, but it has not been exported in any great quantities.

On the north side of the island is the bay of Naoussa (Naussa) or Agoussa, forming a safe and spacious harbour. In ancient times it was closed by a chain or boom.

Naoussa is considered to be one of the prettiest villages in the Cyclades and, despite the development of tourism, this lovely village has manage to keep its authenticity, its character and its charm, with its whitewashed and flowered little houses and its tiny whitewashed churches and chapels, surrounded by labyrinth-like narrow, stone-paved streets.

The lovely village of Naoussa is built amphitheatrically around a tiny picturesque port where little colourful fishing boats called caiques are mooring and where remains of a Venetian castle can still be seen, creating a particular and enchanting atmosphere.

Little taverns and ouzeries (places where we drink ouzo and eat appetizers, called “mezedes”) are boarding the port, creating a friendly and traditional atmosphere. Even if Naoussa is much quitter than Parikia, it also offers animated bars and night-clubs, opened until dawn.

Naoussa, Paros is also famous for its numerous beautiful golden beaches, filling the huge bay of Naoussa, such as Kolymbithres Beach, Agios Ioannis, Agioi Anargyroi, Monastiri and much more. From the wildest and more secluded beach to the fully organized one, those beaches are ideal for everyone, filling every need. All can be reached by footpaths, asphalted road or by caiques (small fishing boats).

Naoussa also has many beautiful churches to visit such as its main church, Kimissis tis Theotokou (the Church of the Assumption of the Virgin) which is located on the highest spot of the village or the Church of Agios Nikolaos (Saint Nicholas) in which is housed an interesting Byzantine Museum exposing fine and valuable 13th century icons.

Walking at the narrow streets and shopping at the small shops of Parikia is always a great experience and pleasure for me and Despina.

The famed longevity of the island Greeks is attributed to their diet, consisting mainly of fresh salads, fish, and locally grown meat and vegetables. Dressed with olive oil and washed down with chilled Paros wine, the cycladic cuisine is refreshing and delicious.

The fertile soil of the island's plains and valleys is still cultivated producing olives and grapes for export plus a large variety of fruits and vegetables for local consumption. Local food in Paros is not so different from the food in the other islands of the Cyclades but some Parian specialities exist and are worth trying. The soft white goat cheese called “mizithra” is a pure delight and is used in salads instead of the feta cheese, pure with bread, or on the pasta or meat dishes.

The “gouna” is another Parian speciality and consists in a mackerel fish that have been dried under the sun and is served grilled, with a bit of lemon. Finally, the traditional “petimezinia” sweets and the local pumpkin pie are two delicacies that must be tasted. Wine in Paros is particularly good and quite famous in the rest of Greece for its excellent taste and aroma.

Antiparos, Paros's satellite island is towards the southwest side of Paros and separated by a kilometer of shallow water. Once joined to Paros, Antiparos is comparatively underdeveloped and is famous for it's large limestone grotto where amongst the stalagmites and stalactites, the graffiti of centuries ago is still evident.

In Parikía's main square is the town's principal church, the Ekatontapiliani (literally: "church of the hundred doors"). Its oldest features almost certainly predate the adoption of Christianity as the state religion of the Roman Empire (391 AD). It is said to have been founded by the mother of the Roman Emperor Constantine the Great, Saint Helen, during her pilgrimage to the Holy Land. (ruled 306– 337AD).

The church is believed to be miraculous and every year, thousands of Pilgrims visit it for its celebration, on the 15th of August.

As we enter the main temple (30 x 25m) from the Narthex we are astounded by its impression. The size, the simplicity, the inner harmony and the antique-look of this temple gives it a unison which is enthralling. We move to the center of this cross-shaped temple and we can see it has a colonnade in the north, south and the west whereas on the top i.e. the gynaeceum, it has a series of square pillars. These square pillars are shaped in a cross which form the four vaults in the middle and the "cross - vaults" on the sides.

At the center of the temple our eyes wander high to the vaults and the dome. The eastern and southern vault have remained intact as well as the bottom part of the dome. Here we see alternating yellowish, greenish and reddish limestone stripes which have conspicuous decoration and show that in the beginning the vaults and the dome of the Justinian "Katapoliani" were not covered by mosaics or frescoes.

The northern and western vaults though, as mentioned before, which fell down during the earthquake of 1733 have been rebuilt. The northern was reconstructed with its own limestone but not in the right color order, whilst the western vault and the top part of the dome were restored with other material during the construction of the temple because their Iimestones were completely destroyed.

While this was happening to the vaults and dome there was the famous "marble skirting" done at the bottom with mainly white marble.

The dome is where the four vaults cross, and is held on all four spherical triangles and four big columns. A second proof that there was a temple before the Justinian epoch is that if these four pillars were originally built to support the dome, they would have formed a square; we see however that the base is ellipsoidal. Therefore, although the temple was cross-shaped from the beginning it didn't have a dome. It was a cross-shaped wooden-roofed basilica, which in the Justinian epoch took on its current shape.

On the two of the four spherical triangles, on which the dome is supported, six winged seraphims are painted on them. We can only see such seraphim on spherical angles in St. Sophia in Constantinople.

We know that the Byzantines used to build their temples over pre-Christian, that is idolworshipped buildings. They did this for two reasons. The first was purely practical: they found ready — made material, marble, columns etc. which they used for their own temples, and the second was psychological. They wanted to prove in this way that the new religion "had won" the old. That is why there are two pre-Christian buildings underneath the Ekatontapiliani which were discovered by Professor Orlandos during the restoration of the temple. One was 1.5 meters deep from the current floor of the temple. Also, four marble columns were found. Three of them were covered again, but the fourth has remained uncovered. The visitor can see it if he moves along the wooden step, which is found in front of the "book stand" of the right "cantor's chorus".

The other pre-Christian building was found at a depth of 0.8 meters It was a marvelous mosaic floor with the Labor of Hercules on it and it belonged to a gymnasium in Roman times. This flooring has been transferred and is now sited in the yard of the Archaeological Museum. There are two adjoining chapels, one of very early form, and also a baptistery with a cruciform font.

Like most of the islands of the Cyclades, Paros is full of churches, lovely chapels and monasteries, decorating the landscape like many little jewels.

Paros is famous for its nightlife, coming third, in terms of entertainment, after Mykonos and Ios.

Plenty of bars and night clubs can be found in the island's capital, Parikia, and in the picturesque fishing village of Naoussa, which is the centre of Paros' nightlife. Every kind of bar and night club can be found in Paros, offering every kind of music, for every taste and open all night long.

Most of the clubs and bars in Parikia are boarding the waterfront as is “Paros Rock”, the famous bar and club complex, considered as the top of the entertainment of the island. A great amount of beach bars are available in Paros, on the most famous and popular beaches which are organizing many parties and concerts, offering great fun until dawn.

Don'r forget to visit the cafe-bar inside a windmil in Parikia. Sangria wine under the full moon and the view of the capital of Paros was the top moment of my visit in Paros. Music from bouzouki, a traditional greek music organ, was Despina's favourite time during our dinner in Naoussa. Greek music with seafood and plenty of Ouzo beside the sea accompany perfect the summer nights in my country.

Vacation in Paros... I am sure it will be an unforgettable experience for you.

How to get there? It is so easy...

Because of its central location in the Cyclades, probably more than one out of three ferries that leave Piraeus harbor for the Greek Islands, makes a stop at Paros. The boats also pause here on their way back from the southern islands.

Recent years have seen an improvement in the transport services between Paros and the rest of Greece. The new ferries are modern, fast and frequent. There are two to three flights every day from Athens airport in the new Dash aircraft and an air-ambulance is available for medical emergencies.

Air links exist only with Athens at the moment, all with the Olympic Airways DASH 8. The trip to/from Athens takes about 30 minutes. The neighboring islands of Mykonos and Santorini host international chartered flights.

So... place Paros at your vacation plans. For sure you will have a wonderful time there and you are going to live happy moments enjoying the blue and white vibres that this island sends to its visitors.

Όμορφη Πάρος

Γράφει από την Αθήνα η

Φωτεινή Ελευθεριάδου

Για περισσότερα επισκεφθείτε

την ιστοσελίδα της Fotini's site

Ύστερα πρόσκληση ενός φίλου μας, βρεθήκαμε για λίγες μέρες, μαζί με τη μεγαλύτερη μου κόρη Δέσποινα στο κέντρο του Αιγαίου, την Πάρο, ένα από τα ομορφότερα νησιά των Κυκλάδων. Οι μέρες που περάσαμε, θα μου μείνουν αξέχαστες για πάντα. Γι’ αυτό, νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας τις εμπειρίες από την ομορφιά αυτού του νησιού.

Ετοιμαστείτε λοιπόν για τον... καταιγισμό των χρωμάτων του γαλάζιου και του άσπρου που θα σας μεταφέρει η φωτογραφική μου μηχανή. Απολαύστε την Πάρο!
Με το εκπληκτικό της τοπίο και τις γόνιμες πεδιάδες της, η Πάρος έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά των ελληνικών νησιών. Το υπέδαφός της αποτελείται κυρίως από πετρώματα μαρμάρου. Το νησί αναδύθηκε στη μέση του Αιγαίου, με την ψηλότερη κορυφή να φθάνει στα 771 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Τα ευρήματα των ανασκαφών αποδεικνύουν ότι η Πάρος κατοικήθηκε από τη Νεολιθική εποχή, αλλά η κορύφωση της πολιτικής και πολιτιστικής της ανάπτυξης έγινε κατά την κλασσική περίοδο, όταν ο πληθυσμός της αυξήθηκε πάνω από 60.000. Σήμερα, ο πληθυσμός της αποτελείται από12.000 κατοίκους που κατοικούν στα γνωστά κάτασπρα, σαν «κύβους ζάχαρης», κυκλαδίτικα σπιτάκια, σκορπισμένα ελεύθερα στις βουνοπλαγιές και γύρω από τα φυσικά λιμάνια, που σχηματίζονται από τις ακρογιαλιές του νησιού.

Η Παροικιά η οποία ονομάζεται και Χώρα είναι η πρωτεύουσα της Πάρου και έχει 3000 περίπου κατοίκους. Χτίστηκε στην ίδια τοποθεσία όπου βρισκόταν η αρχαία πόλη. Η μικρή αυτή πόλη είναι το εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο της Πάρου, καθώς επίσης και το κύριο λιμάνι του νησιού, που ως θαλάσσιος συγκοινωνιακός κόμβος εξυπηρετεί κι άλλα γειτονικά νησάκια. Γι’ αυτήν ακριβώς τη δυνατότητα ακτοπλοϊκής σύνδεσης, χιλιάδες επισκέπτες περνούν κάθε καλοκαίρι από την Παροικιά, απλώς και μόνο για να ταξιδέψουν σε κάποιο άλλο νησί.

Η Παροικιά είναι χτισμένη αμφιθεατρικά γύρω από το λιμάνι και έχει τυπική, κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική με λευκά τετράγωνα σπιτάκια, με επίπεδες οροφές με λιτές αρχιτεκτονικές γραμμές και χρωματιστές ξύλινες, πόρτες και μπαλκόνια.

Στην είσοδο του λιμανιού, ένας εξαιρετικός ολόλευκος ανεμόμυλος που αποτελεί το σήμα κατατεθέν της Πάρου, καλωσορίζει τους επισκέπτες. Ο σταθμός των λεωφορείων και των ταξί βρίσκεται κάπου εκεί κοντά. Στη μια πλευρά του παραλιακού δρόμου (ο οποίος είναι κλειστός για τα αυτοκίνητα τα βράδια) υπάρχουν δεκάδες ταβέρνες, εστιατόρια, καφετερίες, μπαρ και νυχτερινά κέντρα. Το άλλο κομμάτι αυτού του δρόμου οδηγεί στην παραλία.

Τα σπίτια στην Παροικιά χτίζονται και διακοσμούνται με το παραδοσιακό κυκλαδίτικο στυλ. Οι στέγες είναι επίπεδες και οι τοίχοι είναι βαμμένοι άσπροι, ενώ οι πόρτες και τα παράθυρα μπλε. Πνιγμένα στα αμπέλια και τους γύρω κήπους από πορτοκαλιές και ροδιές, δημιουργούν ένα ευχάριστο θέαμα. Σ’ ένα βράχο κοντά στη θάλασσα, υπάρχουν τα ερείπια ενός μεσαιωνικού κάστρου, χτισμένο σχεδόν εξ’ ολοκλήρου από τα μάρμαρα των ερειπίων ενός παλιού ναού. Δεκάδες τέτοιες αρχαιότητες με στήλες, επιγραφές κ.ά. υπάρχουν κατάσπαρτες παντού.

Σε μια βραχώδη περιοχή νότια του νησιού υπάρχουν τα ερείπια ενός ιερού αφιερωμένου στον Ασκληπιό. Επιπρόσθετα, κοντά στο σύγχρονο λιμάνι υπάρχουν τα ερείπια ενός αρχαίου νεκροταφείου, που ανακαλύφθηκε τυχαία, μόλις πρόσφατα.

Για χιλιάδες χρόνια η οικονομία του νησιού βασιζόταν στην εκμετάλλευση του λεπτού άσπρου μάρμαρου, γνωστού για τη διαφάνεια του. Από το μάρμαρο αυτό κατασκευάστηκαν γλυπτά αριστουργήματα, όπως ο Ερμής του Πραξιτέλη, η Αφροδίτη της Μήλου κ.ά. που φιλοξενούνται σήμερα σε μουσεία σ’ όλο τον κόσμο. Η Πάρος είναι ακόμη η Μέκκα των καλλιτεχνών, που αναζητούν την ηρεμία και την ξεκούραση. Έρχονται εδώ να αυτοσυγκεντρωθούν και να εμπνευστούν μέσα στο ήσυχο περιβάλλον γεμάτο φως. Η όλη ατμόσφαιρα του νησιού διεγείρει τη δημιουργικότητα, βοηθά στην έμπνευση και στην ψυχική ευφορία ακόμη και στους πιο κυνικούς.

Ο τουρισμός του νησιού αναπτύχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες και αποτελεί τώρα την κύρια πηγή εισοδήματος. Η νέα γενεά των κατοίκων της Πάρου υπερήφανοι για το νησί και τον πολιτισμό τους, προσπαθούν να ισορροπήσουν τις νέες αλλαγές με την παράδοση και την προστασία του περιβάλλοντος.

Ένας μικρός περίπατος από το λιμάνι οδηγεί στην καρδιά του παραδοσιακού κυκλαδίτικου οικισμού της Παροικιάς, που βρίσκεται γύρω από τον λόφο του Κάστρου. Αυτό το τυπικό, κυκλαδίτικο τετράγωνο με τα μικρά στενά, και τα λαβυρινθώδη δρομάκια, είναι γεμάτο με τα χαρακτηριστικά άσπρα σπιτάκια με τις χρωματιστές πόρτες, παράθυρα και μπαλκόνια.

Το όμορφο μάρμαρο της Πάρου το οποίο είναι άσπρο με φωτοδιαύγεια (διαπερατότητα στο φως), αλλά και ποιότητα, αποτελούσε κάποτε την κύρια πηγή εισοδήματος του νησιού. Λίγο πιο κάτω από το πρώην μοναστήρι του Αγίου Μηνά στη βόρεια πλευρά του βουνού, γνωστού από την αρχαιότητα ως Μαράθι (μετά το Καπρέσσο), βρίσκονται τα ξακουστά αρχαία λατομεία μαρμάρου. Το μάρμαρο που το έκαναν εξαγωγή από τον 6ο αιώνα π.Χ. και μετά, χρησιμοποιήθηκε ευρέως από τον Πραξιτέλη και άλλους γλύπτες, οι οποίοι το προτιμούσαν.

Το Παριανό λευκό, ομοιογενές μάρμαρο, ιδιαίτερα εύκολο στη λάξευση, ήταν γνωστό στους αρχαίους σαν Παρία ή Πάριος Λίθος ή Λυχνίτης, γιατί η εξόρυξη του γινόταν σε υπόγειες στοές με το φως των λυχναριών. Υπάρχουν ακόμη οι στοές των αρχαίων λατομείων μαρμάρου στην Πάρο. Στην είσοδο μιας τέτοιας στοάς υπάρχει μια αρχαία σκαλιστή επιγραφή με τον θεό ΠΑΝΑ και γύρω του γυναικείες μορφές από τις νύμφες. Τα τελευταία χρόνια έγιναν πολλές προσπάθειες για εξόρυξη, αλλά δεν έγινε κατορθωτό η εξόρυξη μεγάλων ποσοτήτων.

Στη βόρεια πλευρά του νησιού βρίσκεται η παραλία Νάουσα ή Άγουσα μ’ ένα όμορφο και ασφαλές λιμάνι. Στην αρχαιότητα προστατευόταν με μια αλυσίδα τοποθετημένη στην είσοδο του λιμανιού.

Η Νάουσα θεωρείται το ομορφότερο χωριό των Κυκλάδων. Παρόλη την τουριστική ανάπτυξη, αυτό το υπέροχο χωριό κατόρθωσε να διατηρήσει την αυθεντικότητά, τον χαρακτήρα και τη γοητεία του, με τα άσπρα σπιτάκια πνιγμένα στα λουλούδια, τις κάτασπρες εκκλησιές, τα εξωκλήσια, τα στενά δρομάκια και τα πέτρινα πεζοδρόμια.

Το μικρό ωραίο χωριουδάκι της Νάουσας είναι χτισμένο αμφιθεατρικά γύρω από ένα γραφικό λιμάνι, όπου πολύχρωμες, αγκυροβολημένες ψαρόβαρκες (καΐκια) κι ένα Βενετσιάνικο κάστρο δημιουργούν μια πανέμορφη εικόνα.

Το λιμάνι είναι γεμάτο μικρές ταβέρνες και ουζερί που προσφέρουν ωραίους μεζέδες και δημιουργούν μια φιλική και παραδοσιακή ατμόσφαιρα. Παρόλο που η Νάουσα είναι πιο ήσυχη από την Παροικιά, εντούτοις, έχει και τη νυχτερινή της ζωή που διαρκεί μέχρι πρωίας.
Η Νάουσα επίσης, είναι γνωστή για τις αμέτρητες όμορφες χρυσές παραλίες της, όπως είναι οι Κολυμπήθρες, ο Άγιος Ιωάννης, οι Άγιοι Ανάργυροι, το Μοναστήρι και πολλές άλλες. Υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία από άγριες και απομονωμένες παραλίες, μέχρι τις καλά οργανωμένες, που καλύπτουν όλα τα γούστα Η πρόσβαση σ’ αυτές είναι εύκολη και μπορεί να γίνει από μονοπάτια, ασφαλτοστρωμένους δρόμους ή ψαροκάικα.

Η Νάουσα έχει επίσης πολλές όμορφες εκκλησίες με κυριότερη, την Κοίμηση της Θεοτόκου, η οποία είναι χτισμένη στο πιο ψηλό σημείο του χωριού ή η εκκλησία του Αγίου Νικολάου που φιλοξενεί ένα Βυζαντινό Μουσείο με πολύτιμες εικόνες του 13ου αιώνα.

Περπατώντας με τη Δέσποινα στα στενά δρομάκια και ψωνίζοντας από τα μαγαζάκια της Παροικιάς ήταν μια ευχάριστη εμπειρία.

Η γνωστή μακροβιότητα των νησιωτών βασίζεται στο διαιτολόγιο τους που αποτελείται κυρίως από ψαρικά, σαλάτες, ντόπιο κρέας και λαχανικά. Μαγειρεμένα φαγητά με ελαιόλαδο και σβησμένα σε τοπικό κρασί, η κυκλαδίτικη κουζίνα είναι απολαυστική. Το γόνιμο έδαφος των πεδιάδων και των κοιλάδων του νησιού καλλιεργείται ακόμη, με φυτείες ελαιώνων και εσπεριδοειδή, που εξάγονται, επιπρόσθετα των λαχανικών και διαφόρων άλλων φρούτων που παράγονται για τοπική κατανάλωση.

Το τοπικό φαγητό στη Πάρο δεν είναι και τόσο διαφορετικό από τα άλλα νησιά των Κυκλάδων. Μερικές όμως, σπεσιαλιτέ της Πάρου αξίζει τον κόπο να τις δοκιμάσετε. Το μαλακό άσπρο τυρί από γάλα κατσίκας η λεγόμενη ‘μιζίθρα’ χρησιμοποιείται στις σαλάτες αντί της φέτας. Τρώγεται επίσης με ψωμί ή ως πάστα στο κρέας.

Η ‘γούνα’ είναι ακόμη μια σπεσιαλιτέ της Πάρου από παστό ψάρι που ψήνεται στα κάρβουνα με λίγο λεμόνι. Τέλος, θα πρέπει να δοκιμάσετε τα παραδοσιακά, εύγεστα γλυκά ‘πετιμεζίνια’ και την τοπική πίτα από κολοκύθια. Το κρασί της Πάρου είναι ιδιαίτερα καλό και αρκετά γνωστό στην υπόλοιπη Ελλάδα για την άριστη ποιότητα και το άρωμά του.

Η Αντίπαρος είναι το νησάκι δορυφόρος που βρίσκεται στη νοτιοδυτική πλευρά της Πάρου και τα χωρίζει ρηχή θάλασσα ενός χιλιομέτρου. Συγκριτικά, η Αντίπαρος δεν είναι τόσο ανεπτυγμένη όσο η Πάρος. Είναι φημισμένη για το μεγάλο ασβεστολιθικό σπήλαιο με τους σταλαγμίτες και σταλαχτίτες, τα υπέροχα σχήματα των οποίων αποδεικνύουν την ύπαρξη τους μέσα από τους αιώνες.

Στην κύρια πλατεία της Παροικιάς βρίσκεται η κυριότερη εκκλησία της Εκατονταπυλιανής (των εκατόν πόρτων). Τα παλιά της χαρακτηριστικά αποδεικνύουν σχεδόν σίγουρα, ότι, προϋπήρξε του Χριστιανισμού ως επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (391 μ.Χ.). Λέγεται ότι την έκτισε η Αγία Ελένη, μητέρα του Αυτοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνου (βασίλεψε 306-337 μ.Χ.), κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της για προσκύνημα στους Άγιους Τόπους.

Πιστεύεται ότι η Παναγία της Εκατονταπυλιανής είναι θαυματουργός και κάθε χρόνο χιλιάδες πιστών μαζεύονται για τους εορτασμούς της 15ης Αυγούστου. Καθώς εισερχόμεθα από τον Νάρθηκα στον κυρίως ναό (30Χ25μ.) η εντύπωση που μας δημιουργείται είναι συγκλονιστική. Το μέγεθος, η λιτότητα, η εσωτερική αρμονία και η αρχαιοπρέπεια του ναού, μας συναρπάζουν και μας κατακτούν. Προχωρούμε προς το κέντρο αυτού του σταυρόσχημου ναού και βλέπουμε κιονοστοιχίες στο βόρειο, νότιο και δυτικό τμήμα. Στον γυναικωνίτη υπάρχει μια σειρά από τετράγωνες στήλες. Σχηματίζουν ένα σταυρό με τέσσερις θόλους στο μέσον και τέσσερα ‘σταυροθόλια’ στα πλάγια.

Στο κέντρο του ναού, το βλέμμα μας πλανιέται ψηλά, στους θόλους και τον τρούλλο. Ο ανατολικός και ο νότιος θόλος σώζονται ανέπαφοι, όπως και το κάτω μέρος του τρούλλου. Παρατηρούμε σ’ αυτούς εναλλασσόμενες κανονικά λωρίδες κιτρινωπού, πράσινου και ερυθρού πωρόλιθου, που έχουν έντονο διακοσμητικό χαρακτήρα και φανερώνουν ότι αρχικά οι θόλοι και ο τρούλλος της Ιουστινιάνειας "Καταπολιανής" δεν είχαν καλυφθεί με ψηφιδωτά ή τοιχογραφίες.

Ο βόρειος θόλος και ο δυτικός, που είχαν καταπέσει στους σεισμούς του 1773, έχουν ξανακτισθεί. Ο βόρειος με δικούς του πωρόλιθους που δεν έχουν όμως καμμία χρωματική τάξη, ενώ ο δυτικός θόλος και το άνω μέρος του τρούλλου αποκαταστάθηκαν κατά την αναπαλαίωση του ναού με άλλα υλικά, αφού οι πωρόλιθοί τους είχαν εντελώς καταστραφεί.
Στα δύο από τα τέσσερα σφαιρικά τρίγωνα, πάνω στα οποία στηρίζεται ο τρούλλος, εικονίζονται εξαπτέρυγα σεραφείμ. Τέτοια σεραφείμ σε σφαιρικά τρίγωνα συναντούμε μόνο στην Αγία Σοφία της Κων/πολης.

Γνωρίζουμε ότι οι Βυζαντινοί είχαν την συνήθεια να κτίζουν τους ναούς τους πάνω από προχριστιανικά, δηλ. ειδωλολατρικά κτίσματα. Αυτό το έκαναν για δύο λόγους. Ο ένας ήταν καθαρά πρακτικός, γιατί έτσι έβρισκαν έτοιμα υλικά, μάρμαρα, κολώνες κ.λπ., που τα χρησιμοποιούσαν στους δικούς τους ναούς. Ο δεύτερος ήταν ψυχολογικός.

Ήθελαν δηλαδή να αποδείξουν και μ’ αυτόν τον τρόπο ότι η νέα θρησκεία νίκησε την παλαιά. Έτσι λοιπόν, η Εκατονταπυλιανή κτίστηκε πάνω σε ένα προχριστιανικό κτίσμα, το οποίο ανακαλύφθηκε από τον καθηγητή Ορλάνδο κατά την αναπαλαίωση του ναού. Το ένα κτίσμα ήταν σε 1.5 μέτρο βάθος από το πάτωμα. Βρέθηκαν επίσης, τέσσερις στήλες από τις οποίες οι τρεις καλύφθηκαν ξανά.

Το άλλο προχριστιανικό χτίσμα βρέθηκε στο 0.8 μ. Ηταν ένα θαυμάσιο, μωσαϊκό δάπεδο με τους άθλους του Ηρακλή από ένα "Γυμνάσιο" (γυμναστήριο) ρωμαϊκής εποχής, το οποίο έχει μεταφερθεί σήμερα στην αυλή του Αρχαιολογικού Μουσείου Πάρου.

Υπάρχου δυο παρεκκλήσια το ένα νεώτερης εποχής κι ένα βαπτιστήριο. Όπως τα πιο πολλά από τα νησιά των Κυκλάδων, έτσι και η Πάρος είναι γεμάτη εκκλησίες, πανέμορφα εκκλησάκια και μοναστήρια, που στολίζουν σαν κοσμήματα το τοπίο. Η Πάρος είναι γνωστή για τη νυχτερινή της ζωή. Έρχεται τρίτη όσον αφορά τη διασκέδαση μετά τη Μύκονο και την Ίο.

Υπάρχουν πολλά μπαρ και νυχτερινά κέντρα στην πρωτεύουσα Παροικιά και το γραφικό χωριό Νάουσα το οποίο αποτελεί το κέντρο της νυχτερινής ζωής. Στην Πάρο υπάρχουν κάθε είδους από μπαρ και νυχτερινά κέντρα, τα οποία προσφέρουν όλων των ειδών μουσικής, για κάθε γούστο μέχρι πρωίας. Τα περισσότερα νυχτερινά κέντρα βρίσκονται κατά μήκος της παραλιακής οδού όπως ο δημοφιλής ‘Paros Rock’, το οποίο θεωρείται το καλύτερο κέντρο διασκέδασης του νησιού.

Σ΄ όλες τις παραλίες υπάρχουν πολλά μπαρ τα οποία οργανώνουν πάρτι και άλλες εκδηλώσεις, προσφέροντας διασκέδαση μέχρις αργά. Μην παραλείψετε να επισκεφθείτε ένα μπαράκι σε ένα μύλο στην Παροικιά. Με λίγο κρασί (σαγκρία) κάτω από τη πανσέληνο και τη θέα της πρωτεύουσα της Πάρου ήταν η κορύφωση της επίσκεψης μου στην Πάρο.

Η παραδοσιακή ελληνική μουσική με μπουζούκι ήταν η προτίμηση της Δέσποινας κατά τη διάρκεια του δείπνου μας στη Νάουσσα. Ελληνική μουσική, ψαρομεζέδες και αρκετό ούζο δίπλα στη θάλασσα, συνοδεύουν θαυμάσια το καλοκαίρι στη χώρα μου.

Είμαι σίγουρη ότι οι διακοπές στην Πάρο... θα είναι μια αξέχαστη εμπειρία για σας.
Πώς να πάτε εκεί; Μα, είναι τόσο εύκολο...

Επειδή η Πάρος βρίσκεται στο κέντρο των Κυκλάδων, τα περισσότερα, ίσως δυο από τα τρία φέρρι που ξεκινούν από το λιμάνι του Πειραιά για τα Ελληνικά νησιά, κάνουν σταθμό στην Πάρο. Μικρότερα σκάφη επίσης σταματούν εδώ, στον δρόμο της επιστροφής τους από άλλα νοτιότερα νησιά.

Τα τελευταία χρόνια βελτιώθηκαν οι συγκοινωνίες μεταξύ Πάρου και της υπόλοιπης Ελλάδος. Τα νέα φέρρι είναι σύγχρονα, γρήγορα με πιο τακτικά δρομολόγια. Υπάρχουν επίσης, καθημερινά 2-3 πτήσεις από το αεροδρόμιο Αθηνών με νέα αεροσκάφη και ένα ασθενοφόρο για ιατρικούς σκοπούς είναι διαθέσιμο.

Η αεροπορική σύνδεση για την ώρα είναι μόνο με την Αθήνα, με τα αεροπλάνα τύπου DASH8 της Ολυμπιακής. Το ταξίδι από την Αθήνα στην Πάρο διαρκεί 30 λεπτά. Στα γειτονικά νησιά Μύκονος και Σαντορίνη οργανώνονται διεθνείς, ναυλωμένες πτήσεις.

Έτσι... συμπεριλάβετε την Πάρο στα ταξιδιωτικά σας σχέδια. Θα περάσετε εξαιρετικά, στα σίγουρα. Θα απολαύσετε τη γαλάζια θάλασσα και τις άσπρες δονήσεις που δημιουργεί στους επισκέπτες το νησί.

Φωτεινή Ελευθεριάδου

Paros island - Greece