Iguazu Falls

The great waterfall of Iguazu

For those seeking a place of natural beauty, the falls and surrounding forests and streams can not be beat. The Iguazu Falls are an unforgettable spectacle being one of the largest group of falls in the world. The falls are surrounded by a National Park that has a good diversity of wild life.
Iguazu Falls, which means ‘big water’ in Guarani language of the local Indians, justify their name. They are actually a group of 275 falls up to 70 meters high, with Iguazu river's water (Rio Iguazu) running in them. This spectacular sight lies on the border between Argentina and Brazil. The natives have named The most impressive fall in the area : ‘Devil’s Throat’, ‘Hidden Throat’ and more. There is a legend about the rainbow that crosses over the waterfalls.
Vastly larger than North America's Niagara Falls, Iguaçu is rivalled only by Southern Africa's Victoria Falls which separates Zambia and Zimbabwe.

Iguazú National Park created by tectonic movements, sits on a massive plateau formed about 150 million years ago by basaltic lava. The river flows from mountains hundreds of miles to the east until it drops off into a series falls, depending on the season, that form a semicircle spanning about 4 km. Most of it sits in Argentina.

To preserve the Falls and the biological diversity of the subtropical rainforest surrounding them, two National Parks were created: ‘Parque Nacional Iguazu’ in Argentina, and ‘Parque Nacional do Iguazu’ in Brazil.

This National Park created in 1934, is one of the greatest natural beauties. Today is considered one of the seven wonders of the world.

Iguazu National Park is located in the North of Argentina in Iguazu department, and has a 67.000 hectare surface. In the north of the park -separated by the Iguazu River, which stands
for international limit- there is its Brazilian pair. These parks were designated Unesco World Heritage Sites in 1984 and 1986, respectively.

The jungle has more than 400 species of birds, around 2,000 species of plants and an immeasurable world of insects, which makes this one of the richest natural environments. In the different paths you can see a big diversity of butterflies. In the sunny zones of the paths you can see small lizards called ‘Tropidurus’.

Iguazu National Park is part of the subtropical rainforest formation, with trees whose heights range between 15 and 40 meters; a large part of it, however, has suffered deforestation as civilization has advanced। The forests are filled with bamboo, palms, and delicate tree ferns. Brilliantly feathered parrots and macaws flit through the foliage, competing for attention with the exotic blooms of wild orchids, begonias, and bromeliads. In the protected area there are some species in danger of extinction: the “jaguar”, the “tapir”, the “ocelote”, the “tiricas”, the “jungle eagle ” and the “yacaré overo”.

The Iguazu River has a 1320 km length up to its end in the Parana River, 23 km behind the rainfalls. Surrounded by low coasts. The Falls, which would be memorable in any setting, are made all the more beautiful by their lush surroundings.

The Argentinean side provides an intimate touch with the falls. Many walking trails were paved throughout the reserve. These facilities allows a close encounter with the falls. Walking through the parks makes it possible to enjoy the rich flora and the huge amount of beautiful birds, butterflies (over 500 types in the area) and other animals. The Brazilian side is less impressive but it provides beautiful scenery and in fact more panoramic views of the falls.

The fall area provides opportunities for water sports and rock climbing. Excitement lovers can take a speed boat along the Devil's canyon up to the Garganta del Diablo falls. The falls can be reached from the two main towns on either side of the falls:Foz do Iguacu in the Brazilian, Puerto Iguazu in the Argentine as well as fromParaguay. The falls are shared by the Iguazu National Park (Argentina) and Iguacu National Park (Brazil).

Viewing the Falls is an unforgettable experience. This can be done in different ways, such as walking along the raised walkways to the edge of the falls, going on a boat that takes you to the base of the falls or viewing it from a helicopter.

The Iguazu Falls National Park offers visitors all the comfort and safety needed to enjoy the beauty of the Iguazu Falls: safe trails, boat rides.

The Park is open from 8 am to 6 pm – although it usually closes at 8 pm during the summer. There are two hotels within the Park - Sheraton Iguazu in Argentina and Tropical das Cataratas in Brazil.

The Falls are at their best during the rainy season from November to March. The flow slows down during the rest of the year, sometimes drastically.

The Iguazu Falls National Park - Brazilian side - starts also at the Visitor Center, located 20 km from Foz do Iguazu.

The ‘Great Waters’ are breathtaking, nothing quite compared to finding this hidden gem. Places like this are only supposed to exist in dreams. To some people, this paradise will always remain legend. To others, the secret of Iguazu is a magical reality. So, try the magic trip to Iguazu Falls to find by yourself the magic of the real world…

Καταρράκτες Ιγκουασού
Υπόκλιση στο μεγαλείο της φύσης

Του Φοίβου Νικολαΐδη

Ξεκινούμε νωρίς το πρωί, αεροπορικώς από το Μπουένος Άιρες για τους ξακουστούς καταρράκτες Ιγκουασού. Ξακουστούς μεν, άγνωστους δε για πολλούς από εμάς, παρόλο που είναι ένα από τα μεγαλύτερα φυσικά φαινόμενα του πλανήτη μας. Οι καταρράκτες απλώνονται σε μια τεράστια έκταση στα σύνορα Βραζιλίας, Αργεντινής και Παραγουάης, στο σημείο όπου ο ποταμός Ιγκουασού μετά από 1.320 χιλιόμετρα ταξιδιού, (κατεβαίνει από τις ‘σιέρες’ του νότου προς τη χαμηλή πεδιάδα και συναντά τον ποταμό Παρανά. Με δικαιολογημένη αγωνία αναζητούμε να δούμε τον επίγειο παράδεισο που συναρπάζει με τους 275 καταρράκτες πλάτους 4 χιλιομέτρων και ύψους 80 μέτρων.

Το όνομα Ιγκουασού το έδωσαν οι ιθαγενείς Ινδιάνοι της φυλής Γκουαρανί, που στη γλώσσα τους σημαίνει ‘το μεγάλο νερό’। Οι Γκουαρανί ζουν σε μικρές κοινότητες στην περιοχή. Διατηρούν πεισματικά τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα τους, καθώς και τη γλώσσα τους, η οποία είναι γραπτή και έχει δανείσει λέξεις σε άλλες γλώσσες, όπως το τζάκουαρ, κουκάρ, τουκάν και πολλές άλλες. Τη γλώσσα των Γκουαρανί την μιλούν 4.6 εκατομμύρια άνθρωποι στην Παραγουάη.

Ο πρώτος Ευρωπαίος που πρωτοαντίκρισε τους καταρράκτες, ήταν ο Ισπανός κονκιστατόρ, εξερευνητής Αλβάρ Νούνεζ Καμπέζα ντε Βάκα το 1541. Τους ‘βάφτισε’ μάλιστα «Καταρράκτες της Παρθένου Μαρίας», αλλά το όνομα αυτό ξεχάστηκε με τον χρόνο.

Σε λιγότερο από δυο ώρες προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο της κωμόπολης Πουέρτο Ιγκουασού (30 χιλιάδες κάτοικοι), στην επαρχία Μισιόνες νότια του Τροπικού του Αιγόκερω, σε μικρή απόσταση από τους μεγαλοπρεπείς καταρράκτες. Είμαστε σε μια καταπράσινη περιοχή που φαντάζει αρχέγονα όμορφη, ένας κήπος της Εδέμ, αληθινός παράδεισος για τους οικολόγους.

Ολόκληρη η περιοχή αποτελεί Εθνικό Πάρκο, το οποίο επεκτείνεται στη γειτονική Βραζιλία. Στο Πάρκο όπως μας εξηγεί η ξεναγός μας Κλάρα, εκτός από τα διάφορα πουλιά (400 είδη), πτηνά, πεταλούδες (περίπου 500 είδη), και άλλα έντομα, ζουν άγρια ζώα, όπως τζάκουαρ, λεοπαρδάλεις, ερπετά, φωνακλάδες πίθηκοι και κροκόδειλοι. Η πυκνή τροπική βλάστηση συμπεριλαμβάνει περισσότερα από 2.000 είδη φυτών και πανύψηλα δέντρα που φθάνουν τα 15 – 40 μέτρα ύψος.

Αφού περάσουμε τους τυπικούς ελέγχους στα σύνορα Αργεντινής, Βραζιλίας, διασχίζουμε με λεωφορείο ένα μικρό κομμάτι του Πάρκου. Η πυκνή τροπική βλάστηση με τα δέντρα που συντροφεύουν τον δρόμο, δεν μας επιτρέπουν να δούμε μακριά. Πού και πού κανένα ζώο ή πουλί αρχίζει να ερεθίζει τη φαντασία μας.

Την πρώτη καλή εντύπωση από την τεράστια αυτή έκταση, που καθορίστηκε και οργανώθηκε ως Πάρκο το 1934, για να προστατευθεί η περιοχή μαζί με την πανίδα, μας προκαλεί η φροντισμένη εικόνα που απλώνεται μπροστά μας.

Σηματοδότες, περιφράξεις όλα στη θέση τους σωστά οργανωμένα και καλά τοποθετημένα. Το Εθνικό Πάρκο Ιγκουασού, τόσο από την πλευρά της Αργεντινής, όσο και της Βραζιλίας, από το 1984 και 1986 αντίστοιχα, έχει συμπεριληφθεί στον κατάλογο της Ουνέσκο, με τις προστατευμένες τοποθεσίες της Παγκόσμιας Φυσικής Κληρονομιάς. Σήμερα η φυσική ομορφιά αυτού του τόπου θεωρείται ως ένα από τα εφτά θαύματα του κόσμου και όχι άδικα βέβαια.

Πριν το τέλος της διαδρομής διακρίνουμε ένα μέρος από τους καταρράκτες που βρίσκονται στο έδαφος της Αργεντινής. Αυτό και μόνο μας ενθουσιάζει. Όπως μας ενημερώνει η ξεναγός μας Κλάρα, το 85% των καταρρακτών από το σύνολο των 275 που υπάρχουν, βρίσκονται στο έδαφος της Αργεντινής.

Η πλευρά αυτή παρέχει τη δυνατότητα για πιο κοντινή θέα των καταρρακτών και για πιο δυνατό άκουσμα του ήχου των νερών. Οι ασταμάτητοι ήχοι του νερού μπορεί να ακουστούν ακόμη και σε 20 χιλιόμετρα μακριά. Όμως, η πλευρά της Βραζιλίας προσφέρει ολοκληρωμένη πανοραμική θέα. Γι’ αυτό κι εμείς προχωρούμε ακάθεκτοι προς την πλευρά αυτή.

Σε μισή ώρα βρεθήκαμε στο έδαφος της Βραζιλίας. Καταλήξαμε στο ωραίο μεσαιωνικό ξενοδοχείο DAS CATARATAS (οι καταρράκτες) που βρίσκεται δίπλα ακριβώς από τους καταρράκτες.

Νωρίς το πρωί, ξεκινάμε για σαφάρι στο Εθνικό Πάρκο Ιγκουασού. Η σκέψη της περιπέτειας στριφογυρίζει στο μυαλό μας. Ποιος μπορεί άραγε να ξέρει, τι θα αντιμετωπίσουμε εκεί μέσα βαθιά στο νεροδάσος; Άθελά μας, σκεφτόμαστε για κανένα απρόοπτο και αυτό επιταχύνει τη φόρτωση των συναισθημάτων μας. Στο κάτω κάτω δεν είμαστε εξοικειωμένοι με το περιβάλλον. Το σαφάρι Μακούκο είναι πολύ δημοφιλές στους φυσιολάτρες, γιατί δίνει την ευκαιρία για άμεση επαφή με τη πανίδα και τη χλωρίδα της περιοχής.

Επιβιβαζόμαστε σε ειδικά ανοιχτά αυτοκίνητα και ξεκινάμε από το μονοπάτι Μακούκο, το οποίο εισχωρεί τρία χιλιόμετρα μέσα στο δάσος. Τα κατάλληλα διαμορφωμένα τζιπ κυλούν αργά και διακριτικά σαν σε μυστική αποστολή. Και να, από τη μια στιγμή στην άλλη, βρισκόμαστε σ’ ένα εντελώς άγνωστο κόσμο, που μας αποκαλύπτει τα μυστικά του. Σιωπηλοί και προσεκτικοί βλέπουμε τα πελώρια αιωνόβια δέντρα, τις φοινικιές, τα παμπού, τους θάμνους, τις πεταλούδες, τα ζωάκια και ενθουσιαζόμαστε. Κατά βάθος έχουμε λίγο φόβο μέσα μας, μήπως και ξαφνικά, μας παρουσιαστεί κανένα μεγαλύτερο και πιο ατίθασο από εμάς ζώο…

Ενώ, στην αρχή γελούμε και το διασκεδάζουμε, όσο προχωρούμε πιο βαθιά μέσα στο δάσος, μιλάμε χαμηλόφωνα. Σε λίγο, δεν μιλάει κανείς. Η ίδια η φύση επέβαλε από μόνη της, τους κανόνες μιας διαφορετικής συμπεριφοράς και στάσης. Προσπαθούμε σαν εξερευνητές ν’ αφουγκραστούμε και ν’ ανιχνεύσουμε τον χώρο. Οι ηλιαχτίδες που βουτούν από ψηλά μέσα από τα κλαδιά των πανύψηλων δέντρων, μαζί με τα φτερουγίσματα των εντόμων και τον θόρυβο από τις κινήσεις των διάφορων ζώων, δημιουργούν ένα υποβλητικό σχεδόν υπνωτικό σκηνικό. Τώρα, μόνο η φωνή της έμπειρου ξεναγού Νίλζας, που μας εξηγεί με κάθε λεπτομέρεια τι βλέπουμε, διακόπτει την ησυχία του δάσους.

Αφού διανύσαμε πάνω από τα δυο τρίτα της διαδρομής, οι οδηγοί σταματούν. Κατεβαίνουμε από τα αυτοκίνητα και ολοκληρώσουμε το σαφάρι με τα πόδια. Κάπου, εδώ τα χρειαστήκαμε λιγάκι… Η πεζοπορία μας φέρνει ακόμη πιο κοντά στη φύση, αλλά και το χτυποκάρδι μας είναι πιο δυνατό. Η ανταμοιβή, όμως, της φύσης είναι τόσο πλουσιοπάροχη που ξεχνάμε σχεδόν αμέσως κάθε φόβο ή ενδοιασμό. Εξερευνώντας τα πάρκα με τον ανεκτίμητο φυσικό πλούτο και ομορφιά, ζούμε μεγάλες συγκινήσεις και αξέχαστες εμπειρίες.

Οι πανέμορφες εικόνες που αντικρίζουμε γεμάτες σπάνια πουλιά, τραβούν την προσοχή μας σαν μαγνήτης. Για πρώτη φορά βλέπουμε τόσα πουλιά μέσα στο φυσικό τους περιβάλλον. Όλα τριγύρω, μας κάνουν να νιώθουμε παράξενα ωραία.

Τέλος καλά, όλα καλά. Το σαφάρι τελείωσε και να ‘μαστε σε μια κοντινή απόσταση από τους καταρράκτες. Δεν τους βλέπουμε ακόμα, αλλά ακούμε όμως τους ‘βρυχηθμούς’ τους. Όμως, δεν έφτασε ακόμη η μεγάλη στιγμή. «Κάνετε λίγη υπομονή ακόμη», μας συμβουλεύει η ξεναγός μας Κλάρα. Και συμπληρώνει. «Πριν αντιμετωπίσετε κατάφατσα τους καταρράκτες, θα κάνουμε μια ναυτική περιήγηση μέσα στο ποτάμι». Μετά το σαφάρι στο δάσος, σειρά τώρα έχει το σαφάρι με σκάφος!

Ναι, ακούσαμε καλά. Κατεβαίνουμε προσεχτικά τις απότομες ψηλές πλαγιές του φαραγγιού, ακολουθώντας τα λαξευμένα σκαλιά στους βράχους. Πλησιάζουμε την αποβάθρα στις όχθες του ποταμού Ιγκουασσού. Οπλισμένοι με τόλμη και αποφασιστικότητα, φοράμε τα σωσίβια και τα αδιάβροχα μας (όσοι θέλουν) και μπαρκάρουμε ένας, ένας στο φουσκωτό σκάφος με τις δυνατές μηχανές, που αραγμένο μας περιμένει.

Ο καπετάνιος Τζάο (Γιάννης) καμαρωτός μας καλωσορίζει με το ‘όλα’ (Οla) που σημαίνει ‘γεια σας’ στα Πορτογαλικά που μιλούν στη Βραζιλία. Ο κάπτεν Τζάος (τι καπετάνιος, στο τέλος αποδείχθηκε πιλότος!) βάζει σιγά σιγά μπρος τις μηχανές που μουγκρίζουν. Ο βοηθός του Μανοέλ, μας προτρέπει να κρατηθούμε καλά από τις χειρολαβές. Εμείς γελάμε αδιάφορα. Δεν ξέρουμε τι μας περιμένει…

Το σκάφος ξανοίγεται αργά, αργά στο μεγάλο ποτάμι. Μας οδηγεί στην απέναντι ακτή όπου μερικά ζώα νωχελικά ξεκουράζονται στις όχθες του ποταμού (μικρή παραλία). Γυρνάει το σκάφος με την όπισθεν και αρχίζει μια τρομερή κούρσα μέσα στο ποτάμι που ποτέ μου δεν ξανάζησα. Μειώνει απότομα την ταχύτητα, ξαναφουλάρει τις μηχανές κι αρχίζει τα γνωστά βραζιλιάνικα ακροβατικά, λες και χόρευε σάμπα. Μια στροφή δεξιά μια αριστερά, απότομα φρενάρισμα και ξανά ορμητική εκκίνηση.

Αυτό το ιδιόμορφο ακροβατικό επαναλαμβάνεται μερικές φορές. Οι νεότεροι το απολαμβάνουν. Άλλοι αρχίζουν να ζορίζονται. Η αδρεναλίνη εκτοξεύεται στα ύψη. Οι φωνές μας σκεπάζουν τον ήχο των μηχανών που δουλεύουν δαιμονισμένα. Η χαρά της περιπέτειας, η ηδονή της ταχύτητας και ο φόβος του απρόοπτου όλα μαζεμένα σαν μπαλίτσα στο λαρύγγι μας.

Αφού μας κοψοχόλιασε καλά, με την ιδιότυπη για μας ‘προθέρμανση’, αρχίζει προσεχτικά να πλησιάζει προς τους καταρράκτες. Πάνω από εμάς πετάει ελικόπτερο μαζί με τη Βούλα και τη Σπυρούλα, το οποίο κάνει κι αυτό βραζιλιάνικους ‘χορευτικούς’ ελιγμούς. Η υπόθεση φαντάζει σαν επιχείρηση κατάληψης των καταρρακτών!

Πλησιάζει όσο μπορεί όχι όμως αρκετά. Ο καιρός δεν το επιτρέπει. Προσπαθεί ξανά και ξανά μέχρι που είναι απόλυτα σίγουρος, πριν εγκαταλείψει την προσπάθεια.

Αποβιβαζόμαστε ‘σώοι’ και αβλαβείς από το ‘ακροβατικό’ σκάφος γεμάτοι χαρά, που έληξε η απρόσμενη γλυκιά περιπέτεια μας. Ο κάπτεν Τζάος μας ερωτά αν μας άρεσε το ‘πιλοτάρισμά’ του κι εμείς του απαντούμε ‘σιμ’ (ναι). Μόνο τότε φαίνεται να ησυχάζει. Τον ευχαριστούμε με το ‘οπρικάτο’ (ευχαριστώ) και αυτός μας απαντά ‘πορ φαβόρ’ (παρακαλώ).

Η γύρω περιοχή, κομμάτι του Εθνικού είναι πανέμορφη. Με οδηγό την Κλάρα, προχωρούμε τώρα με τα πόδια από τα μονοπάτια της φύσης για να δούμε όσο γίνεται πιο κοντά τους καταρράκτες. Περνούμε πάλι μέσα από πυκνή βλάστηση όπου διακρίνουμε εκτός από δέντρα, θάμνους, λουλούδια, χιλιάδες πολύχρωμες πεταλούδες γεμίζουν τον αέρα χρώματα με όλες τις αποχρώσεις, τροπικά πουλιά, τούκαν, μακάο, παπαγάλους, σαύρες, πίθηκους καπουσίνι και άλλα ζώα που συμπληρώνουν τη μαγεία του τοπίου. Το παμφάγο τρωκτικό ‘κοατί’ κυριαρχεί παντού.

Ήδη βλέπουμε τους καταρράκτες από απόσταση και είναι σαν θεία αποκάλυψη. Ακολουθούμε το τεχνητό πέτρινο μονοπάτι που καταλήγει στη βάση του Garganta del Diablo (Λαρύγγι του Διαβόλου) του καταρράκτη που δίκαια θεωρείται ο σούπερ σταρ του Ιγκουασού. Με το που πλησιάζουμε στο τέλος της διαδρομής, η αιχμαλωσία και των πέντε αισθήσεων είναι απόλυτη. Μέσα στην πανδαισία των χρωμάτων της φύσης, τα αμέτρητα συννεφάκια με τις δροσοσταλίδες σκεπάζουν τον ουρανό και γεμίζουν την ατμόσφαιρα.

Η υγρασία διαχέεται παντού. Όλα συνθέτουν ένα μοναδικό υπερθέαμα που μας μαγεύει. Η καταπληκτική τροπική βλάστηση, τα πυκνά πανύψηλα δέντρα γύρω από τους καταρράκτες και τα διάφορα ζώα της απρόβλεπτης ζούγκλας, συνθέτουν όλα μαζί έναν πραγματικά επίγειο παράδεισο, μια άγρια Εδέμ. Ένα οργιώδες φυσικό περιβάλλον μεταξύ ουρανού και γης με πρωταγωνιστή την πηγή της ζωής, το νερό που μάς κόβει την ανάσα.

Η δύναμη τη φύσης, μας κάνει να φαινόμαστε εντελώς αδύναμοι. Νιώθουμε δέος για την τελειότητα της φύσης και υποκλινόμαστε στο μεγαλείο της. Ένα ευχάριστο συναίσθημα πληρότητας κυριαρχεί στις καρδιές μας. Είναι ατέλειωτες οι όμορφες στιγμές εδώ, που δεν θέλουμε να φύγουμε.

Είναι Αύγουστος μήνας και η περίοδος μεταξύ Αυγούστου και Νοεμβρίου θεωρείται η καλύτερη περίοδος για επίσκεψη στην περιοχή. Η ένταση των νερών τότε δεν είναι τόσο δυνατή, ώστε να δημιουργεί προβλήματα στην προσέγγιση των καταρρακτών από τους ειδικούς διαδρόμους που έχουν κατασκευαστεί γι’ αυτό τον σκοπό.

Η κορύφωση του σαφάρι με την επιχείρηση 'Λαρύγι του Διαβόλου' φαίνεται να στέφεται με κάθε επιτυχία. Σε απόσταση αναπνοής αρχίζει το ασυγκράτητο φωτογραφικό πυρ ομαδόν. Οι φωτογραφικές μηχανές παίρνουν φωτιά. Κανείς δεν μιλάει. Όλοι είναι σε υπερένταση. Τα φλας και τα κλικ των φωτογραφικών μηχανών δεν έχουν τελειωμό.

Αντικρίζουμε τους καταρράκτες που ορθώνονται επιβλητικά μπροστά μας και μένουμε άφωνοι από θαυμασμό. Ακόμη και οι πιο πολυταξιδεμένοι ‘παγώνουν’ στη θέα. Ότι και να περιμέναμε να δούμε, μας φαίνεται τώρα πολύ περισσότερο και μεγαλοπρεπές. Το υπερθέαμα που αντικρίζουμε είναι συγκλονιστικό.

Η πρώτη λέξη που αυτόματα έρχεται στο μυαλό μου είναι ‘απίστευτο’. Στη δεύτερη λέξη που είναι η ‘μαγεία’, είμαι ήδη καθηλωμένος, αιχμάλωτος της φύσης. Όπως όλοι τριγύρω μου, αδυνατώ να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου, στη θέα του ονειρεμένου αυτού τόπου, που ορθώνεται για πρώτη φορά μπροστά μου. Τα επιφωνήματα θαυμασμού που ακούγονται από παντού σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, διαδέχονται τα ασταμάτητα, ομαδικά φωτογραφικά ‘πυρά’ που δεν έχουν τελειωμό. Το σαγηνευτικό θέαμα καθυποτάσσει τους πάντες.


Άθελα μου προσπαθώ να συγκρίνω το θέαμα με τους καταρράκτες του Νιαγάρα. Αυτοί εδώ, είναι τέσσερις φορές πιο μεγάλοι σε πλάτος και 30 μέτρα πιο ψηλοί. Τι σύγκριση να κάνω, δεν ξέρω κι εγώ.

Αμέτρητοι τόνοι νερού καταβυθίζονται ασταμάτητα στο ποτάμι. Όπως μας εξηγεί η Κλάρα η πτώση του νερού ανά δευτερόλεπτο έχει όγκο σχεδόν τρία εκατομμύρια γαλόνια. Η απότομη αυτή πτώση του νερού από μεγάλο ύψος δημιουργεί γαλάζια σύννεφα νερού και ουράνια τόξα. Η οργιαστική σχέση νερού γης συνεχίζει χωρίς τελειωμό.

Προχωρούμε και πηγαίνουμε από άλλα σημεία για να δούμε τους καταρράκτες. Δεν σταματάμε λεπτό να θαυμάζουμε το μοναδικό τοπίο, που μας έχει κατακτήσει κατά κράτος. Προχωρούμε στη ειδική εξέδρα, αλλά, ούτε εδώ χορταίνουμε το θέαμα. Έτσι, ανεβαίνουμε, ευτυχώς με ανελκυστήρα, το παρατηρητήριο που προσφέρει καταπληκτική θέα στο Garganta do Diablo το «λαρύγγι του διαβόλου» όπως λέγεται. Θέα κι εδώ καταπληκτική που προσφέρεται για αμέτρητες φωτογραφίες, πράγμα που κάνουμε ευχαρίστως.

Η επαφή μας με τον χώρο είναι μια πρωτόγνωρη και ανεπανάληπτη εμπειρία. Στην εποχή μας, όπου η φύση δεινοπαθεί κυριολεχτικά από τον τεχνολογικό πολιτισμό, φυσικές ομορφιές όπως είναι αυτή, είναι ευτύχημα που υπάρχουν και προστατεύονται.

Αυτά που είδαμε και οι εμπειρίες που ζήσαμε είναι πια χαραγμένα βαθιά στην ψυχή μας. Το μεγαλείο της φύσης που φαίνεται να μην εκτιμούσαμε σωστά και όσο θα έπρεπε, άγγιξε τις καρδιές μας.

Το μαγευτικό ταξίδι τελείωσε. Οι αμέτρητες φωτογραφίες που βγάλαμε, θα είναι θύμησες παντοτινές από την πανέμορφη παρθένα φύση, που κατάφερε να μας αιχμαλωτήσει και να μας κάνει να κατανοήσουμε καλύτερα τις ανάγκες της ειδικά και τον κόσμο μας γενικά.

Φοίβος Νικολαΐδης

Iguazu Falls