Kerala, India

Κέραλα, Ινδία οδοιπορικό σε πολιτεία μακρινή

Της Έλενας Γεωργίου

Μια πολιτεία διαφορετική, μια χώρα που ανήκει στους Θεούς, που τιμάται από τους ανθρώπους!

* Kerala, is a green paradise with sizzling backwaters, ethnic houseboats, and long coastline. With its lush plantations and its rich, verdant coastline, Kerala forms an exotic land in India.

Kerala, the state which is blessed with god grace as it has an inexpressible beauty. The state is blessed with supreme scenic beauty, sun kissed sea beaches, backwaters and friendly people.

This mesmerizing entrancing state is enveloped by the sea on one side and surrounded by the hills on another. It holds a fascinating voyage of discovery for the traveller. Colourful festivals with mysterious rituals, open to participation, are held. Richly caparisoned elephants leading processions can be seen. Exotic handicrafts and sea food preparations fresh from the Arabian sea can also be enjoyedΌταν ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, την έβδομη μέρα θέλησε να ξεκουραστεί. Τότε ήταν που σκέφτηκε να φτιάξει ένα κόσμο διαφορετικό, ένα όμορφο, μικρό κομμάτι πάνω στη γη που θα ήταν έστω για λίγο μόνο, δικό του! Εκεί άλλωστε θα σπαταλούσε μια ολόκληρη μέρα μετά από έξι μέρες σκληρής δουλειάς! Και τότε έφτιαξε την Κέραλα, παραλιακή πολιτεία νοτιοδυτικά της Ινδίας. Εκεί όπου ο Ινδικός Ωκεανός συναντιέται με την Αραβική Θάλασσα, σε ένα σημείο της γης άγριο και επιβλητικό. Και της έδωσε απίστευτη ομορφιά, της έδωσε ζωή, πράσινο ατελείωτο, άγρια βλάστηση, νερά να κρέμονται από παντού, θεόρατα βουνά και απέραντες πεδιάδες. Όλων των ειδών τα δέντρα και τα φυτά, τα ζώα και τα πουλιά. Και εκεί ξεκουράστηκε για μία μόνο μέρα, ανάμεσα σε ένα κόσμο παραδεισένιο, ένα κόσμο θεϊκό! Αυτό λέει ένας παλιός Ινδικός μύθος.

Αυτός έμελλε να είναι και ο επόμενος μας προορισμός, εμένα και του άντρα μου. Μαγεμένοι από τις ποικιλόμορφες, εξωτικές χώρες της Ασίας είχαμε μέχρι και σήμερα ταξιδέψει, σε άλλες τρεις χώρες της μακρινής ανατολής.

Καθόμουνα μπροστά από τον υπολογιστή μου όταν ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά μου το όνομα αυτό, ενός ταξιδιωτικού ατζέντη στην Κέραλα. GLAD TOURS – The Official Kerala Tour Operator. Δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτα μου είπε. Πάρτε ένα εισιτήριο και ελάτε, αφήστε τα όλα επάνω μου, θα σας μείνει αξέχαστο! Το σκεφτήκαμε, το αναλύσαμε, είπαμε δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνουμε, εξάλλου το άγνωστο πάντα μας κινούσε το ενδιαφέρον, θα πάμε! Και πήγαμε, και δεν το μετανιώσαμε καθόλου.

Με δύο εισιτήρια στο χέρι, τις αποσκευές και έναν απροσδιόριστο ενθουσιασμό μας βρίσκει η 18 Αυγούστου στο αεροδρόμιο τις Λάρνακας. Με ενδιάμεσο σταθμό το Bahrain θα φτάναμε στο Cochin, την μεγαλύτερη πόλη της Κέραλα. Καθώς στην πτήση από Bahrain προς Cochin ήμασταν οι μοναδικοί ευρωπαίοι τουρίστες ανάμεσα σε δεκάδες Ινδούς, κινήσαμε αμέσως το ενδιαφέρον τους. Πολλοί ήταν εκείνοι που πολύ φιλικά μας ρωτούσαν από πού ήμαστε, τι πάμε να κάνουμε στη χώρα τους, τι δουλειά κάνουμε στη δική μας χώρα και άλλα πολλά. Ίσως κάποιος να θεωρούσε όλα αυτά αδιάκριτα και ενοχλητικά. Για μένα αυτή ήταν και η πρώτη ευχάριστη επαφή που είχα με αυτή την χώρα.

Στο αεροδρόμιο του Cochin χωρίς να ήμαστε σίγουροι ότι όντως θα ήτανε εκεί ο Biju να μας παραλάβει (τώρα νιώθω πολύ ένοχη που μου πέρασε καν από το μυαλό) κουβαλούμε αποσκευές και προχωρούμε προς την έξοδο. Κόσμος, πλήθος, χαμός! Δεν θα την βγάλουμε καθαρή σκέφτηκα, αδύνατο να ξεφύγουμε εύκολα από εδώ. Για κάποιον λόγο εξακολουθούσαμε να είμαστε οι μοναδικοί ευρωπαίοι, για την ακρίβεια οι μοναδικοί τουρίστες στον χώρο! Τι στο καλό, τόσο λίγοι τουρίστες σκεφτήκαμε...τόσο λίγοι ναι! Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που η χώρα αυτή παραμένει τόσο όμορφη και παρθένα.

Έτσι ξαφνικά μέσα στην πολυκοσμία βλέπουμε μπροστά μας μία πινακίδα, με χαρούμενα χρώματα και σχέδια, Welcome to Kerala Michalis and Elena Loizide!!! Καλέ εμείς είμαστε, μας βρήκανε! Ήτανε o Biju, πιστός στο ραντεβού του, με το πιο ζεστό χαμόγελο που έχω δει ποτέ στη ζωή μου! Μας οδηγεί στο αυτοκίνητο που θα μας μεταφέρει στο πρώτο μας ξενοδοχείο. Έξι στο σύνολο περιοχές θα δούμε, έξι διαφορετικά ξενοδοχεία θα αλλάξουμε στις 15 μέρες παραμονής μας εκεί. Ενδιαφέρον ακούστηκε, συμφωνούμε.

Περάσαμε το πρώτο μας βράδυ στο Cochin, την Βασίλισσα της Αραβικής Θάλασσας όπως την ονομάζουν। Μια πόλη ζωντανή και αεικίνητη, η οποία έχει αφήσει τα σημάδια της σε χιλιάδες εμπόρους που κατέφθαναν στο λιμάνι της για να εμπορευτούν μπαχαρικά, καουτσούκ, ρύζι, τσάι και άλλα πολλά. Με τη σειρά τους οι έμποροι θέλησαν να αφήσουν τα δικά τους σημάδια. Για το λόγο αυτό, στους κεντρικούς δρόμους συναντάει κάποιος σπίτια πορτογαλικού ρυθμού, Αγκλικανικές Εκκλησίες, τεράστια χειροκίνητα κινέζικα δίκτυα ψαρέματος.

*

Αμέσως μετά από λίγη ώρα ξεκούρασης στο μέτριο ξενοδοχείο μας ξεκινούμε για μονοήμερη εκδρομή στους καταρράκτες του Athirampilly. Βγαίνουμε από την πόλη και μπαίνουμε σε ένα στενό δρόμο με άγρια βλάστηση στα δεξιά και αριστερά του δρόμου. Που και που προσπαθούμε μέσα από τα ανοίγματα των δέντρων να ξεχωρίσουμε τι υπάρχει πέρα από αυτά. Μάταια, το πυκνό πράσινο χρώμα, θεραπεία για τα μάτια μας.
*
Η διαδρομή προς τους καταρράκτες είναι απίστευτη και γουρλώνουμε τα μάτια σαν μικρά παιδιά μην μας ξεφύγει η παραμικρή εικόνα. Η φύση σε όλο της το μεγαλείο. Μικροί καταρράκτες, φοινικόδεντρα παντού, πίθηκοι εμφανίζονταν από το πουθενά.

Φτάνουμε στους μεγάλους καταρράκτες. Το τοπίο μαγευτικό, νερό, ζωή, φύση! Το νιώθω παγωμένο στο πρόσωπο και στα πόδια μου σε μια προσπάθεια μου να φρεσκαριστώ από το μακρινό ταξίδι. Ο οδηγός μας, ο Lopez, αγοράζει με δική του πρωτοβουλία μέλι από τα τοπικά μαγαζάκια και μου το προσφέρει. Πιες το μου λέει θα σου κάνει καλό και θα σε γεμίσει με ενέργεια. Μέλι κατευθείαν από τη φωλιά στο πιο κάτω δέντρο, γεύση γλυκιά και πρωτόγνωρη για μένα, δυναμωτική.

Αμέσως συνέρχομαι και προχωρούμε σε ένα ξύλινο και αναπάντεχα καθαρό εστιατόριο για ένα πλούσιο γεύμα κατευθείαν από τα άγρια νερά της Αραβικής Θάλασσας. Τρώμε αστακό, γαρίδες, και ολόφρεσκα ψάρια και πίνουμε τοπική μπύρα σε ποτήρι του τσαγιού. Η χρήση οποιουδήποτε οινοπνευματώδους ποτού καθώς και το κάπνισμα δημοσίως απαγορεύονται. Θεωρείται ποινικό αδίκημα και οι εστιάτορες για να αποφύγουν τυχόν πρόστιμο σερβίρουν την μπύρα σε κανάτα και ποτήρια τσαγιού.
*
Το βρίσκουμε ενδιαφέρον. Κάνουμε μια συζήτηση πάνω στο θέμα και δεν μπορούμε να αποφασίσουμε κατά πόσο το γεγονός αυτό μπορεί να θεωρηθεί ότι κρατάει τους ανθρώπους μέσα σε σωστά και υγιή επίπεδα, η αν καταπατεί τα απλά ανθρώπινα δικαιώματα τους. Ένα είδος κομμουνιστικού καθεστώτος είναι έτσι κι ‘αλλιώς αισθητό σε ολόκληρη την πολιτεία οπόταν το αφήνουμε, δεν είμαστε και ειδικοί επί του θέματος άλλωστε. Πληρώνουμε ένα απίστευτα χαμηλό λογαριασμό και φεύγουμε σκλαβωμένοι από το ζεστό χαιρετισμό του προσωπικού.

*

*

Η επομένη μας βρίσκει στο δρόμο για το Munnar, ορεινή πόλη της Κέραλας. Εκεί θα μείνουμε 2 βράδια, το λιγότερο συμβουλεύει ο Biju, και μείς εμπιστευόμαστε την άποψη του. Η θερμοκρασία πέφτει αισθητά και το περιβάλλον αλλάζει απότομα και νιώθουμε ότι έχουμε διανύσει μεγαλύτερη απόσταση. Για την ακρίβεια νιώθουμε ότι είμαστε σε άλλη χώρα! Κατά μήκος του δρόμου συναντάμε που και που πλανόδιους. Κάποιοι ψήνουν καλαμπόκι, ενώ άλλοι πουλούν διάφορα φρούτα και λαχανικά. Θέλουμε να τα δοκιμάσουμε όλα, καθώς οι πλανόδιοι πωλητές χαίρονται πολύ όταν πλησιάζουμε κοντά τους. Τρώμε καλαμπόκι και υποσχόμαστε στους εαυτούς μας ότι πριν φύγουμε από την Ινδία θα έχουμε γευτεί όσα πιο πολλά μπορούμε. *
Το ύψος των βουνών είναι τώρα τρομακτικό και τα σπίτια των ντόπιων μικρότερα. Ο κόσμος στους δρόμους δείχνει ταλαιπωρημένος και κουρασμένος από την πολύωρη εργασία στις φυτείες τσαγιού, τον μοναδικό πόρο επιβίωσης. Ξυπόλυτες γυναίκες κουβαλάνε σωρούς από τσάι στο κεφάλι. Σκελετωμένοι ηλικιωμένοι γυροφέρνουν στους υγρούς χωμάτινους δρόμους. Παιδάκια περπατούν ολόκληρα χιλιόμετρα για να φτάσουν στο σχολείο τους. Όλα αυτά μου δίνουν ένα δυνατό χαστούκι στο πρόσωπο.
*
Ξύπνα βλαμμένη λέω στον εαυτό μου και εκτίμησε αυτά που έχεις, μη ζητήσεις τίποτα περισσότερο από όσα σου δίνει η ζωή! Μέσα σε αυτές τις σκέψεις καταφθάνουμε στο ξενοδοχείο μας. Μία ζεστή φωλιά στην πλαγιά ενός βουνού περιτριγυρισμένη από θεόρατα δέντρα και άγρια βλάστηση.
*
Είμαστε ενθουσιασμένοι με το σπιτάκι/δωμάτιο μας, ένα από τα πολλά σπιτάκια μονάδες που δένουν αρμονικά σε ένα πανέμορφο και περιποιημένο περιβάλλον. Είναι περιτριγυρισμένο από πολύχρωμους κήπους, ρυάκια και μικρές γέφυρες, καθώς και όμορφα σχεδιασμένους κοινόχρηστους χώρους για τους θαμώνες.

Το πρωινό ξύπνημα στο Munnar θα μου μείνει αξέχαστο! Ανοίγοντας το μπαλκόνι μας το πρωί μια δροσερή αύρα μας γεμίζει ενέργεια και οι δυνατές κραυγές από πουλιά εξωτικά διασπούν την απόλυτη ησυχία. Μουντός ο καιρός. Τa ψηλά δέντρα, σαν οπτασίες ανήσυχες μόλις που ξεχωρίζουν μέσα από τα σύννεφα που βρίσκονται πιο κάτω από το επίπεδο του βουνού. Σαν ψυχές που κατέβηκαν από τον ουρανό για να στοιχειώσουν το τοπίο και εμάς. Όμορφο φαινόμενο, ξεχωριστό και μυστηριώδες.

Η νύχτα μας βρίσκει να απολαμβάνουμε τσάι από βανίλια σε μια καφετέρια θα μπορούσα να την πω, παρόλο που δεν θυμίζει τίποτα από αυτό που εμείς έχουμε στο μυαλό. Έξω βρέχει. Ούτε το σκοτάδι αλλά ούτε και η βροχή δεν στάθηκαν αρκετά για να σταματήσει ο κόσμος να κινείται. Η μικρή πόλη ζωντανεύει μέσα στο σκοτάδι και τη βροχή. Φωνές και γέλια ακούγονται από παντού, φώτα και έντονα χρώματα.
*
Κάποιοι ψήνουν κάστανα και πίτες σε μια γωνιά. Κάποιοι νεαροί καπνίζουν κρυφά και χαμογελούν ικανοποιημένοι με το κατόρθωμα τους. Γυναίκες με πολύχρωμα φορέματα συζητούν δυνατά. Παιδάκια τρέχουν χαρούμενα και απολαμβάνουν τη βροχή, φορώντας πολύ λίγα ρούχα και τα περισσότερα δεν φοράνε καν παπούτσια.
*
Αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε να ξεφορτωθώ και εγώ τα περιττά ρούχα που κουβαλάω πάνω μου (μήπως και κρυώσω τάχα!), να πετάξω και τα παπούτσια μου, και να τρέξω και εγώ στην βροχή. Μήπως έτσι νιώσω και γω την παιδική ελευθερία που έχουν αυτά τα μικρά ζωγραφισμένα στα προσωπάκια τους. Αρκούμε στο να τους χαϊδεύω τα μαλλιά και να τα παίρνω στα χέρια μου καθώς περνάνε από δίπλα μου και μου χαμογελούν.

Οι στιγμές που ζούμε όμορφες και την επομένη το πρωί προχωρούμε στον επόμενο μας προορισμό το Thekkady. Καθώς κατεβαίνουμε τα βουνά οι αλλαγές στο υψομετρικό επίπεδο και στο τοπίο είναι και πάλι έντονες. Οι φυτείες τσαγιού αντικαθίστανται από φυτείες ανανά, καουτσουκόδεντρα, κάρδαμο και κακάο.
*
Βγαίνουμε από το αυτοκίνητο και χορταίνουμε τον καθαρό αέρα και τις πρωτόγνωρες μυρωδιές. Πόσο θα ήθελα να ήταν εδώ τα μικρά μου να έβλεπαν και αυτά με τα περίεργα ματάκια τους έναν ελέφαντα να περνά από δίπλα μας. Η σκέψη αυτή με ρίχνει λίγο αλλά σαν αισιόδοξη αισθηματίας που είμαι τη διώχνω αμέσως από το μυαλό μου και σκέφτομαι ότι πολύ σύντομα θα τα έχω και πάλι στην αγκαλιά μου να τους διηγιέμαι ιστορίες μακρινές.

Το απόγευμα στο Thekkady έχουμε κανονίσει να παρακολουθήσουμε μια παραδοσιακή θεατρική παράσταση. Ο χώρος του θεάτρου είναι μικρός και παλιός, θυμίζει ξεχασμένο υπόστεγο. Δύο στο σύνολο οι ηθοποιοί, δύο ντόπια νεαρά παιδιά και ο ένας από αυτούς παριστάνει τη γυναίκα. Η ιστορία ενός θεού που ξελογιάζεται από μία κοινή θνητή ξετυλίγεται μέσα από μία αξιόλογη ερμηνεία και των δύο. Παρουσιάζουν μία ξεχωριστή παραδοσιακή θεατρική μέθοδο κατά την οποία χρησιμοποιούν μόνο απλές εκφράσεις προσώπου, δεν μιλούν και δεν κινούνται καθόλου. Το βρίσκουμε πολύ ενδιαφέρον.

Είναι το μοναδικό μας βράδυ στο Thekkady και μετά την παράσταση αποφασίζουμε να δοκιμάσουμε παραδοσιακό ινδικό φαγητό. Στο εστιατόριο, οι σερβιτόροι όπως πάντα μας κουβεντιάζουν για διάφορα, και οι περισσότεροι μας περνούν για Ιταλούς. Διορθώνω όπως πάντα και λέω είμαστε από την Κύπρο, για την οποία φυσικά δεν έχουν ιδέα για το που βρίσκεται. Και τότε εγώ ξεστομίζω το γνωστό « near Greece». Ομήρου Ηλιάδα, Ομήρου Οδύσσεια, ξεφωνίζει με μάτια όλο ζωντάνια ένας από τους σερβιτόρους! Προς έκπληξη και των δύο μας, οι άνθρωποι αυτοί μελετάνε ελληνική μυθολογία στο σχολείο.
*
Η Κέραλα όπως μαθαίνουμε αργότερα είναι η μοναδική πολιτεία της Ινδίας με το πιο ψηλό δείκτη ακαδημαϊκής μόρφωσης. Ακόμα και οι πιο φτωχές οικογένειες είναι υποχρεωμένες να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο για να πάρουν τουλάχιστο την στοιχειώδη μόρφωση. Για τον λόγο αυτό χορηγούνται από την κυβέρνηση. Φεύγουμε ευχαριστημένοι από το εστιατόριο με μία δόση υπερηφάνειας για την ελληνική καταγωγή μας και πάμε για ύπνο.
*
Η επόμενη μέρα μας βρίσκει να παίρνουμε ειδική άδεια από την κυβέρνηση για να επισκεφτούμε ένα χωριό το οποίο κατοικείται από μία αρχαία ινδική φυλή. Άνθρωποι που έχουν επιλέξει να ζουν κατά ομάδες σε μικρά πλίθινα σπιτάκια μέσα στο δάσος. Η μόνη τους επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο είναι όταν κατέβουν από το χωριό τους για να ανταλλάξουν ξύλα, μέλι, και ψάθινες κατασκευές από μπαμπού με σοδιές από ρύζι. Παρά την φτώχεια και την απομόνωση τους, είναι ευτυχισμένοι και απελευθερωμένοι από οποιαδήποτε απαίτηση μίας σύγχρονης καταναλωτικής κοινωνίας. Σχεδόν τους ζηλεύω για αυτό τους το προνόμιο.

Στο δρόμο για την επιστροφή, περπατούμε κάμποση ώρα μέσα στο τροπικό δάσος. Χαζεύουμε με το στόμα ανοικτό τα δέντρα που φτάνουν μέχρι τον ουρανό και νιώθουμε πολύ μικροί ανάμεσα σε όλο αυτό το μεγαλείο.
*
Άσχετοι καθώς είμαστε και εκτός γνώριμου περιβάλλοντος, δεν δίνουμε σημασία σε αυτά τα μικρά και ασήμαντα τσιμπήματα που νιώθαμε στα πόδια μας. Χαζοί τουρίστες θα σκέφτηκαν οι ντόπιοι που ήταν εκεί, όταν πίσω στο αυτοκίνητο χρειαστήκαμε φωτιά για να ξεκολλήσουμε τις βδέλλες που μας ρουφούσαν το αίμα!
*
Καλά να πάθουμε σκέφτηκα, πάνω που λέγαμε ότι δεν έχουμε δει πραγματική βδέλλα μέχρι και σήμερα όταν ο Lopez μας προειδοποιούσε να ήμαστε προσεχτικοί. Ορίστε τώρα, όχι μόνο την είδαμε αλλά μας ρούφηξε και το αίμα!

Στο πρόγραμμα μας αμέσως μετά έχουμε βαρκάδα σε λίμνη/εθνικό πάρκο για να παρακολουθήσουμε από τη βάρκα τα ζώα που πλησιάζουν στο νερό. Είχαμε την τύχη να δούμε αγριογούρουνα, ελάφια, πίθηκους, βουβάλια και ελέφαντες. Η λίμνη μοιάζει με πανέμορφο, πελώριο καθρέφτη που αντικατοπτρίζει τα πάντα! Αιχμαλωτίζει είδωλα κορμών από δέντρα που ορθώνονται στο μέσο της λίμνης. Φωτογραφίζει μια βάρκα που περνάει από δίπλα μας, ένα διψασμένο ζώο στις όχθες της, πελώρια βουνά, τον ουρανό με όλα τα σχήματα και τα χρώματα του!
*
Ήρεμοι και πιο γαλήνιοι από ποτέ αφήνουμε πίσω μας το Thekkady και προχωρούμε με προορισμό ένα παλάτι, ένα ξεχωριστό ξενοδοχείο χτισμένο ανάμεσα στα backwaters του χωριού Alleppey. Η θερμοκρασία ανεβαίνει και τώρα νιώθουμε τον τροπικό ήλιο να καίει το δέρμα μας. Είναι ξεκάθαρο ότι πλησιάζουμε τα παράλια, τη θάλασσα του νότου, τον Ινδικό ωκεανό! Τα backwaters όπως ονομάζονται είναι κανάλια που ξεκινούν από τα παράλια και συναντούν στο εσωτερικό λίμνες και ποταμούς.
*
Ένα μίγμα αλμυρού και γλυκού νερού. Ένας κόσμος που σφύζει από ζωή καθώς τα μικρά νησάκια και αραιά κομμάτια γης περιτριγυρισμένα από νερό, φιλοξενούν χιλιάδες χωριά που κατοικούνται από ντόπιους. Ο τρόπος ζωής τους είναι πολύ απλός και τα υπάρχοντα τους ελάχιστα. Τα παιδάκια μαθαίνουν να κολυμπούν πριν ακόμα μάθουν να περπατούν και γίνονται ένα με το νερό, το έχουν πλέον ανάγκη για να ζουν.
*
Το υγρό στοιχείο είναι η ζωή τους όλη και για να μετακινούνται χρησιμοποιούν βάρκα/κανό. Όταν έρθουν οι μουσώνες και οι βροχές τα μικροσκοπικά σπίτια τους πλημμυρήζουν. Τότε όλοι παίρνουν τα λιγοστά υπάρχοντα τους και μετακινούνται στις εκκλησίες της πιο κοντινής πόλης μέχρι το νερό να υποχωρήσει από τα σπίτια τους για να επιστρέψουν. Παρά τις δυσκολίες και τις καταστροφές από το νερό, αυτοί το λατρεύουν σαν Θεό και δεν το εγκαταλείπουν ποτέ.

Το επόμενο πρωί μας επιφυλάσσει την ωραιότερη ίσως εμπειρία που έχουμε ζήσει στην Κέραλα. Μια βάρκα/σπίτι, η ομορφότερη βάρκα που έχω δεί ποτέ μου, ξύλινη με λεπτομέρειες από μπαμπού και άνετους χώρους μας περιμένει έξω από το δωμάτιο μας. Θα ήταν δική μας για 24 ολόκληρες ώρες και κατά τη διάρκεια της παραμονής μας σε αυτή θα βλέπαμε από κοντά την πραγματική ζωή των καναλιών της Κέραλα.
*
Μου είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω την ομορφιά της φύσης καθώς απομακρυνόμαστε και προχωρούμε σε πιο απόμερες περιοχές. Που και πού ο οδηγός μας ελαττώνει ταχύτητα για να βοηθήσει έναν ντόπιο με το κανό του για να φτάσει πιο γρήγορα στον προορισμό του. Αυτός ευχαριστημένος ενώνει τις παλάμες του και μας τιμά με το γνωστό ινδικό τρόπο.
*
Αυτοί είναι οι άνθρωποι της Κέραλα, πρόθυμοι να δώσουν ένα χέρι βοηθείας στον συνάνθρωπο τους. Να χαρίσουν ένα ζεστό χαμόγελο στον καθένα και να μοιραστούν οτιδήποτε έχουν με τον διπλανό τους.
*
Λίγο πριν δέσουμε τη βάρκα για το βράδυ, βγαίνουμε και επισκεπτόμαστε μια μικρή κοινότητα. Οι ντόπιοι μας υποδέχονται στο χώρο τους και μας περιεργάζονται κάμποση ώρα. Τα μικρά μας πλησιάζουν με την ελπίδα ότι θα έχουμε κάτι και για αυτά. Ευτυχώς το είχα προβλέψει και έτσι είχα την ευχαρίστηση να τα δω να πανηγυρίζουν όταν τους χάριζα σοκολάτες και γλυκά. Μικρή και ασήμαντη η χειρονομία μου, κάτι που δεν θα συγκινούσε ποτέ ένα παιδί μιας άλλης κοινωνίας. Το συγκεκριμένο όμως παιδί τρελάθηκε από τη χαρά του, το ευχαριστήθηκε, το εκτίμησε αυτό που κρατούσε στα χέρια του. Κάποιο κιόλας πιο πέρα το μοιράστηκε με φίλους. Άνισος κόσμος! !

*
Κατά τη δύση του ήλιου το τοπίο πιο πολύ μοιάζει με ζωντανό έργο ερωτευμένου ζωγράφου. Τα φοινικόδεντρα, το νερό, τα χρώματα του ουρανού, σχηματίζουν την απόλυτη εξωτική εικόνα. Νιώθουμε πολύ τυχεροί που είμαστε μάρτυρες σε όλο αυτό.

Το πρωί μας βρίσκει πίσω στο αυτοκίνητο μας και τον Lopez μας τον οποίο είχαμε εγκαταλείψει δύο μέρες πριν. Ανοίγει τα χέρια του μόλις μας βλέπει και χαμογελά πλατιά. Είναι εδώ για να μας μεταφέρει στον τελευταίο μας προορισμό. Το Kovalam είναι χωριό που βρίσκεται 50 χιλιόμετρα έξω από την πρωτεύουσα της Κέραλας το Trivandrum. Από εδώ και πέρα είμαστε μόνοι μας. Θα μείνουμε έξι μέρες στο παραλιακό μας ξενοδοχείο για να απολαύσουμε την παραλία και να χαλαρώσουμε.
*
Ο Biju υπόσχεται να επιστρέψει για να μας οδηγήσει στο αεροδρόμιο. Αποφασίζουμε να ενοικιάσουμε μοτοσικλέτα για να εξερευνήσουμε την γύρω περιοχή πράγμα που δεν ήτανε και τόσο εύκολο αφού δεν υπήρχαν γραφεία ενοικιάσεως μηχανών.
*
Η είδηση ότι ένα ζευγάρι τρελλών τουριστών θέλει να οδηγήσει στους στενούς δρόμους του Kovalam όπου δεν ισχύει κανένας κώδικας οδικής ασφάλειας κάνει πολύ σύντομα το γύρο του ξενοδοχείο. Ένα παιδί από το προσωπικό αναλαμβάνει να μας ενοικιάσει τη μηχανή ενός φίλου του.
*
Αυτές οι τελευταίες μέρες υπήρξαν για εμάς μέρες απόλυτης ελευθερίας. Αφημένοι μέσα σε ένα κόσμο αλλοπρόσαλλο, υπήρξαμε μάρτυρες γεγονότων και χαρήκαμε την κάθε στιγμή που περνούσε στην Κέραλα. Στο Kovalam, απολαμβάνουμε τρελή γιορτή με ανθρώπους στους δρόμους να φτιάχνουν όμορφες κατασκευές από λουλούδια. Αργότερα μάθαμε ότι η γιορτή αυτή ήταν αφιερωμένη στις μέρες Οναμ. Οι μέρες αυτές είναι αφιερωμένες σε μία μόνο μέρα στα πολύ παλιά χρόνια της ιστορίας της Κέραλα, κατά την οποία πιστεύεται ότι όλοι οι άνθρωποι ήτανε ίσοι και δεν χρειαζόταν κανείς να στερείτε τις απαραίτητες ανθρώπινες ανάγκες. Ακόμα προσεύχονται για εκείνη τη μέρα να επιστρέψει στην πραγματικότητα.
*
Πιάσαμε τους εαυτούς μας να παζαρεύουμε σε τοπικά μαγαζάκια. Το παζάρι είναι τρόπος επικοινωνίας και επιβάλλεται στην Κέραλα και δεν το θελήσαμε να απογοητεύσουμε τους μαγαζάτορες.
*
Περπατήσαμε αμέτρητα χιλιόμετρα χρυσής ερημικής παραλίας. Το νιώσαμε άγριο το κύμα και θυμωμένο λες και χίλιοι δαίμονες πάλευαν να απελευθερωθούν από αυτό. Φωτογραφίσαμε φοινικόδεντρα που η φύση τα προστάζει να γείρουν τα λεπτά κορμιά στους προς το υγρό στοιχείο. Απόλυτη ηρεμία και απόλαυση ενός κόσμου που μοιάζει να βγήκε από παλιά αγαπημένη κινηματογραφική ταινία.
*
Και οι άνθρωποι! Αυτοί οι άντρες που ψαρεύουν ακόμα με χειροποίητα δίκτυα και βαρκούλες με κουπιά κάθε αυγή. Αυτές οι γυναίκες που κατεβαίνουν στους δρόμους να πουλήσουν το ψάρι σε χειροποίητα καλάθια απο μπαμπού. Αυτά τα παιδάκια που αναγκάζονται να φτιάξουν με περισσή φαντασία τα παιχνίδια τους από άχρηστα υλικά που μαζεύουν από τους δρόμους. Όλα αυτά μαρτυρούν μια κοινωνία που έχει παγώσει στο χρόνο, μια ομάδα ανθρώπων που ζει την πραγματικότητα, που τιμάει το σώμα και την ψυχή, την φύση και τη ζωή!
*
Οι μέρες τελειώνουν και πρέπει να φύγουμε. Τα συναισθήματα μας ανάμικτα στο αεροδρόμιο τη στιγμή που ο Bilu, μας αποχαιρετά.

Στο επανειδίν φίλοι μου, στο επανειδίν καλέ μας φίλε!

Παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής, πίσω στον γυάλινο κόσμο μας και την ασφάλεια της καθημερινότητας μας. Φέρνουμε αναμνήσεις, φωτογραφίες που χωράνε σε μικρό ψηφιακό κατασκεύασμα. Φέρνουμε και αναμνήσεις που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό και στην καρδιά.

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το μεγαλείο της Κέραλα. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τους ζεστούς ανθρώπους και την αγάπη τους προς τον συνάνθρωπο και τη φύση. Δε θα ξεχάσουμε ποτέ το πώς υποδέχτηκαν εμάς, δύο άγνωστους.

Ενώ κατεβαίνουμε τα σκαλιά του αεροπλάνου, χαμογελούμε καθώς αντικρίζουμε τα φώτα της Λάρνακας. Μια σπάνια ικανοποίηση και ολοκλήρωση μας καταβάλει και νιώθουμε πιο άνθρωποι από ποτέ!
*

Κείμενο/φωτογραφίες
Έλενα Γεωργίου
Πάφος

Back waters & houseboats of Kerala - India