Travelling

Ταξίδια

I belong to people who like to travel, to see other pictures, other cultures, other ways of thinking, other ways of organizing, other ways of life.
Ανήκω στους ανθρώπους που τους αρέσει να ταξιδεύουν, να βλέπουν άλλες εικόνες, άλλες κουλτούρες, άλλους τρόπους σκέψης, οργάνωσης, άλλους τρόπους ζωής. 

Sophie Lambropoulou

 Writes from Athens, Greece

View her website : Serenata and  Facebook

Since my first trip abroad, (at the age of 15) I changed the way I used to see life. Time passed and I took a lot of trips, but definitely not the number I would have liked to. So, in my mind, I’m always planning my next trip.

I think that anybody, for whatever reason, who has lived abroad, has something more than those who have never left their borders. I believe that some people would like to leave but for practical reasons they’re unable to do so.

Those who I can’t understand are the others... all of those who despite the fact that they could, have never left because they didn’t want to. Perhaps, it’s because I’m personally always willing to adjust. Besides that, since I was very little I was leaving at the first opportunity!

From what they tell me since I was a very young child, when my parents looked after me, I'd take my pajamas and go to sleep at my grandma’s ! So with the same ease as a child I used to change homes, and after years I started to change countries ... home ...

Talking with acquaintances who’ve studied abroad, we agree that children who have spent some of their student years in another country, have a different level of maturity. And this can be understood only by someone who has had the same experience.

I had the good fortune to travel a lot, due to my job and for vacation. I lived several years abroad to study, work and also followed love…

I belong to people who like to travel, to see other pictures, other cultures, other ways of thinking, other ways of organizing, other ways of life. I like to become one with people from other countries, with other cultures. I listen to different opinions... that I wouldn’t experience from my home irrespective of how much I could learn.

Trips are part of my personality. I wouldn’t be what I am, if I had not traveled  or lived in different countries. I concluded which countries I like the most and why I fell in love as soon as my plane landed there.

I remember the day I was leaving Lisbon- I looked for the last time from the square up ... The picture that I saw will never leave from my mind! It was like a postcard. Like a painting…

I still remember that one afternoon; I stood in an alley in the middle of the town. I didn’t know where I was, but I had walked enough and I was lost. I found myself in an alley with a bench so I sat down. The weather was spring-like and fresh.
I thought about how many people had sat on the bench to rest before me ...
I looked around and it felt familiar!  A weird feeling.  I thought to myself that I could live in this city.

I don’t know what it was ... the smell in the air ... Lisbon wasn’t a very popular tourist destination yet. I was there by chance for a seminar. The two weeks that I stayed there, I spent like I was Portuguese. I went to the restaurants that only Portuguese go to, I drank local wine, I ate shrimp and heard 'fados' their own music. I didn’t know the language but I felt like I understood the pain of the song.

Another time, as a student in London, I was going to the university using my usual subway line.  Just across from me were a couple of young Greeks. The man began to explain to his girlfriend / wife how the British women are.  He spoke of their ugly clothes, dyed their hair ... all these kinds of things while looking at me!

I said nothing. I let him to bathe me with those vices found in English on my face! As I was getting off at my stop before them, I said to the man, “look, I'm a Greek". I managed to see him with his mouth wide open looking at me as the train was leaving.

I think that the fact that I can become familiar with a different way of thinking, with another culture, I like it when I'm abroad. It's like I've read a new book ... I’ve filled myself images, people, thoughts, smells, tastes.

Sophie Lambropoulou

 

Της Σόφης Λαμπροπούλου

Από τότε που έκανα το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό (στα 15 μου) άλλαξε ο τρόπος που έβλεπα τη ζωή. Πέρασαν τα χρόνια έκανα πολλά ταξίδια, αρκετά, αλλά σίγουρα όχι όσα θα ήθελα... Γι αυτό στο μυαλό μου πάντα σχεδιάζω το επόμενο ταξίδι...

Έχω την άποψη, πως όποιος, για οποιονδήποτε λόγο έχει ζήσει σε άλλη χώρα εκτός απ' την πατρίδα του, έχει κάτι παραπάνω απ' αυτούς που δεν έφυγαν ποτέ από τα σύνορα τους. Μερικοί πιστεύω πως θα ήθελαν να φύγουν αλλά δεν τα κατάφεραν για πρακτικούς λόγους.

Αυτούς που δεν μπορώ να καταλάβω είναι τους άλλους... Εκείνους που ενώ μπορούσαν δεν έφυγαν ποτέ γιατί δεν ήθελαν. Ίσως γιατί προσωπικά έχω μια ευκολία να προσαρμόζομαι παντού. Άλλωστε από πολύ μικρή έφευγα με την πρώτη αφορμή!

Από όσα μου διηγούνται από πολύ μικρό παιδάκι, όταν με μάλωναν οι γονείς μου, εγώ έπαιρνα τα πυτζαμάκια μου και πήγαινα να κοιμηθώ στη γιαγιά! Έτσι με την ίδια ευκολία, που μικρή άλλαζα σπίτι, μετά από χρόνια άρχισα ν' αλλάζω και χώρες... πατρίδες...

Συζητώντας με γνωστούς που σπούδασαν στο εξωτερικό, συμφωνούμε πως τα παιδιά που έχουν περάσει μερικά από τα φοιτητικά τους χρόνια σε άλλη χώρα, έχουν μια άλλη ωριμότητα. Και αυτό μπορεί να το καταλάβει μόνο κάποιος που έχει την ίδια εμπειρία.

Εγώ είχα την τύχη να ταξιδέψω πολύ, λόγω δουλειάς αλλά και για διακοπές. Έζησα και αρκετά χρόνια εκτός Ελλάδας για σπουδές, για δουλειά, ακολουθώντας έναν έρωτα...

Ανήκω στους ανθρώπους που τους αρέσει να ταξιδεύουν, να βλέπουν άλλες εικόνες, άλλες κουλτούρες, άλλους τρόπους σκέψης, οργάνωσης, άλλους τρόπους ζωής. Μου αρέσει να γίνομαι ένα με τους ανθρώπους των άλλων χωρών, των άλλων πολιτισμών. Ακούω διαφορετικές απόψεις...που όσο και αν διάβαζα δε θα μάθαινα απ' το σπίτι μου.

Τα ταξίδια είναι κομμάτι της προσωπικότητας μου. Δε θα ήμουν αυτή που είμαι, αν δεν είχα ταξιδέψει/ζήσει σε διαφορετικές χώρες. Έχω αποφασίσει ποιες χώρες μου αρέσουν και γιατί και ποιες λάτρεψα με το που προσγειώθηκε το αεροπλάνο μου...

Θυμάμαι πως τη μέρα που έφευγα απ' τη Λισσαβόνα κοίταξα τελευταία φορά απ' την πλατεία προς τα πάνω... Η εικόνα που αντίκρισα δε θα φύγει ποτέ απ' το μυαλό μου!
Ήταν σαν καρτ ποστάλ. Σα μια ζωγραφιά...

Θυμάμαι ακόμα πως ένα απόγευμα, στάθηκα σ' ένα δρομάκι στη μέση της πόλης. Δεν ήξερα που ήμουν, είχα περπατήσει αρκετά και χάθηκα... Βρέθηκα σ' ένα δρομάκι μ' ένα παγκάκι και κάθισα. Ο καιρός ήταν ανοιξιάτικος και το κλίμα γλυκό.

Σκέφτηκα πόσοι είχαν καθίσει να ξαποστάσουν στο παγκάκι αυτό πριν από μένα...
Κοίταξα γύρω μου κ' ένοιωσα οικεία! Περίεργο συναίσθημα. Εδώ, σκέφτηκα, σ' αυτή την πόλη θα μπορούσα να ζήσω!

Δεν ξέρω τι ήταν... Η μυρωδιά στον αέρα… Η Λισσαβόνα δεν ήταν ακόμα, τότε ιδιαίτερα τουριστικός προορισμός. Βρέθηκα εκεί κατά τύχη για ένα σεμινάριο.
Τις δυο βδομάδες που έμεινα τις πέρασα σα να ήμουν Πορτογαλέζα. Πήγα σε ταβέρνες που πηγαίνουν μόνο Πορτογάλοι, ήπια ντόπιο κρασί, έφαγα γαρίδες και άκουσα 'φάδος', τη δική τους μουσική. Δεν ήξερα τη γλώσσα αλλά ένοιωθα σα να καταλάβαινα τον πόνο του τραγουδιού.

Κάποια άλλη φορά, φοιτήτρια στο Λονδίνο, στη συνηθισμένη μου γραμμή του μετρό πήγαινα στο πανεπιστήμιο. Απέναντί μου ένα νέο ζευγάρι Έλληνες. Ο άντρας άρχισε να εξηγεί στη φίλη/σύζυγο πως είναι οι Αγγλίδες. Το απαίσιο ντύσιμο, βάψιμο, τα μαλλιά τους... όλα αυτά κοιτάζοντας εμένα!

Δε μίλησα, τον άφησα να με λούσει με όσες κακίες έβρισκε στους Άγγλους στο πρόσωπό μου! Μόνο που κατεβαίνοντας στη στάση μου, πριν απ' αυτούς είπα στον άντρα 'πάντως εγώ είμαι Ελληνίδα'. Πρόλαβα να τον δω με το στόμα ορθάνοιχτο να με κοιτά καθώς το τρένο έφευγε...

Νομίζω το γεγονός πως μπορώ να γνωρίσω ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης, μια άλλη κουλτούρα, μ' αρέσει όταν είμαι στο εξωτερικό. Είναι σα να έχω διαβάσει ένα νέο βιβλίο... Γεμίζω εικόνες, ανθρώπους, σκέψεις, μυρωδιές, γεύσεις...

 Σόφη Λαμπροπούλου