New York city - USA

New York City launches welcome campaign for foreign tourists

NEW YORK -- Mara Haensel started her vacation braced for disaster.
She arrived at the airport near her home in Barcelona, Spain, three hours early, in case some security official decided to detain her for questioning। She carefully noted the address where she'd be staying in New York City, since a friend told her that without it border officials would send her right home.

"Since 9/11, everyone is afraid" of security problems when traveling to the U.S., Haensel said after picking up her luggage at John F. Kennedy International Airport. That perception of the U.S. as an unwelcoming destination has tourism officials in New York City and tourism-related businesses nationwide focusing on a new marketing campaign and a national lobbying effort to try to win over foreigners who may have been picking other vacation spots. New York City launched its marketing effort on Wednesday. The city is one of only a few U.S. urban centers that did not see a drop in the number of overseas visitors between 2000 and 2006, and officials want to make sure the city holds onto that lead.
Welcome: New York wants a friendlier image

Now, international visitors arriving at one Kennedy Airport terminal will be greeted with large welcome signs and red-jacketed workers offering information, maps and insider tips on the city. Visitors who leave the airport in a taxi may also see a promotional video, and tourists around the city will see posters from the "Just Ask the Locals" campaign, featuring New York-based celebrities suggesting favorite itineraries.

The signs and greeters surrounding visitors before and after they go through Customs are meant to counteract any negative first impressions, Mayor Michael Bloomberg said:
"Tourists complain that U.S. immigration officials are rude and disrespectful, and they don't think that's a good way to start a vacation," Bloomberg said. "This is another one of those things that is diminishing our competitive edge." Travel industry advocates say the U.S. should be working harder to maintain an industry that brought $107.9 billion into the country in 2006 -- essentially making services to travelers one of the nation's major exports.

Last year's U.S. travel income was the highest ever, according to the Commerce Department. But industry group Discover America Partnership warns that the while number of travelers around the world is rising, the number of U.S. visitors from countries other than Canada and Mexico fell 17 percent from 2000 to 2006. That drop, they say, is partly due to perceived difficulties faced by travelers to the U.S. since the Sept. 11 terror attacks.

Despite Haensel's fears of difficulty entering the country, "actually it was fine in the end," she said. And of the handful of visitors leaving a JFK exit at the same time as Haensel, none said they had had a bad run-in with officials. "It's a perception issue," said Kelly Klundt, spokeswoman for the U.S. Customs and Border Protection agency. "It's very easy for the negative stories to get, No. 1, blown out of proportion and, No. 2, to spread far and wide."

The airport welcoming effort by NYC & Company -- the city's tourism office -- echoes changes promised in federal legislation signed this month. The "model ports" measure, which had been pushed heavily by Discover America Partnership, aims to offer assistance to foreign visitors on arrival and reduce their waiting times. The changes are to be instituted at the 20 U.S. airports that receive the most international arrivals.

The industry group also is lobbying for a proposed national tourism office that would promote the U.S. as a destination. Klundt says Customs and Border Protection supports the measures to improve information for travelers and reduce their waits. The agency has developed an informational video for travelers to watch while they wait to see a customs agent, she said.

However, traveler relations is not the agency's main mission, Klundt said. "We are a law enforcement agency first and foremost," she said. "We want to be welcoming, but our role is to find the needle in the haystack and to find the one person who means to do us harm."Jonathan Tisch, chairman of NYC & Company and a founder of Discover America Partnership, said both efforts can be priorities. "We understand that we need secure borders, but we also need open doors," he said.

*

SAMANTHA GROSS, Associated Press Monday, September 3, 2007

Μετά την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στους Δίδυμους Πύργους στη Νέα Υόρκη η τουριστική κίνηση στην πόλη είχε σημειώσει μείωση. Τα μέτρα ασφαλείας είχαν ενταθεί και όπως ήταν φυσικό : «Λόγω των μέτρων ασφαλείας, ο καθένας φοβάται όταν ταξιδέψει στη Νέα Υόρκη». 

Αυτήν την αντίληψη ότι οι ΗΠΑ είναι ένας αφιλόξενος προορισμός έκανε τους υπεύθυνους αξιωματούχους τουρισμού της πόλης της Νέας Υόρκης και τους επαγγελματίες που ασχολούνται με τουριστικές επιχειρήσεις σε εθνικό επίπεδο, να εστιάσουν την προσοχή τους σε μια νέα διαφημιστική εκστρατεία και προσπάθεια για να κερδίσουν τους ξένους, που πιθανόν να επιλέγουν άλλους προορισμούς.

Η Νέα Υόρκη ξεκίνησε την προσπάθεια προώθησης του τουριστικού της προϊόντος από τον περασμένο Σεπτέμβριο. Η Νέα Υόρκη είναι από τα λίγα αμερικανικά αστικά κέντρα που δεν έχουν μειωθεί οι ξένοι επισκέπτες του μεταξύ του 2000 και 2006. Οι υπεύθυνοι αξιωματούχοι του τουρισμού της πόλης θέλουν να βεβαιωθούν ότι η πόλη θα συνεχίσει να προσελκύει τουρίστες.

Στα πλαίσια της νέας εκστρατείας οι τουρίστες που θα φθάνουν από το εξωτερικό στο αεροδρόμιο Κέννεντυ θα τους υποδέχονται μεγάλα πανό, που θα αναγράφουν το Καλώς Ήλθατε. Υπάλληλοι με κόκκινα τζάκετς θα είναι έτοιμοι να τους δώσουν συμβουλές, χάρτες και άλλες χρήσιμες πληροφορίες για την πόλη. Οι ταξιδιώτες επίσης που αναχωρούν από την Νέα Υόρκη με ταξί θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ένα διαφημιστικό βίντεο για την πόλη της Νέας Υόρκης. Οι τουρίστες επίσης όταν κυκλοφορούν στην πόλη θα βλέπουν αναρτημένες διαφημιστικές πινακίδες με διασημότητες, που εισηγούνται διάφορους χώρους προτίμησής τους, με τη λεζάντα «Απλώς Ρωτήστε τους Ντόπιους».

Οι άνθρωποι του κλάδου της τουριστικής βιομηχανίας υποστηρίζουν ότι η χώρα θα πρέπει να εργαστεί σκληρότερα, για να διατηρηθεί μια βιομηχανία η οποία έφερε στη χώρα $107.9 δισεκατομμύρια δολάρια το 2006 – που βασικά έκανε τις ταξιδιωτικές υπηρεσίες σε εθνικό επίπεδο έναν από τους μεγαλύτερους εξαγωγείς της χώρας.

Σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Εμπορίου, το 2006 το τουριστικό συνάλλαγμα (εισόδημα) στις ΗΠΑ ήταν το υψηλότερο από ποτέ άλλοτε. Αλλά τα στατιστικά στοιχεία επίσης, δείχνουν ότι ενώ ο αριθμός των τουριστών παγκόσμια αυξάνεται, ο αριθμός που επισκέπτονται τις ΗΠΑ από άλλες χώρες εκτός τουΚαναδά και Μεξικού έχει μειωθεί κατά 17% μεταξύ 2000 και 2006.

Με τη νέα αυτή εκστρατεία και τα άλλα μέτρα που λήφθηκαν, οι ιθύνοντες στην πόλη της Νέας Υόρκης φιλοδοξούν να πετύχουν ακόμη υψηλότερους στόχους στον τομέα του τουρισμού.

New York

In the land of Pontos

Pontos

The history of Pontos (North part of Turkey) is dated back to 1000 b.C with the descent of Dorians in Greece. For 3000 years the Greeks in the land of Pontos kept their christian orthodox religion unchangeable and immutable, as well as their ancient Greek language, in the form of Pontiac dialect.

The Greeks in Pontos created a civilisation that reached quickly in its highest point, zenith, in trade and literature despite the difficult circumstances through the years and time passed। They built schools and many churches which were preserved for many years, like the holy church of Blessed Panagia (Virgin Mary) Soumela.


Προσκύνημα στην Τραπεζούντα και κρυπτοχριστιανοί στην Τουρκία

Του Σπύρου Αθανασιάδη

Κατά την τριήμερη επίσκεψή μου στην πρωτεύουσα του ελληνικού Πόντου, την Τραπεζούντα μου δόθηκε η ευκαιρία να συναντήσω και να συζητήσω για ώρες με κρυπτοχριστιανούς. Η κωνσταντινουπολίτικη καταγωγή μου και η δυνατότητα που είχαμε να μιλούμε την τουρκική, συνετέλεσε στη δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης.

Με τον εντοπισμό του πρώτου κρυπτοχριστιανού το κουβάρι ξετυλίγεται μόνο του και εύκολα μπορείς να επεκτείνεις τον κύκλο γνωριμιών, με κάποιους να είναι αρκετά προσεκτικοί στις αποκαλύψεις τους και κάποιους άλλους λαλίστατοι. Σε κάθε περίπτωση εγκυμονεί ο κίνδυνος να έχεις πέσει σε παγίδα και ο συνομιλητής σου να είναι αστυνομικός υπό κάλυψη.

Οι περισσότεροι Ελλαδίτες που επισκέπτονται τον Πόντο-και είναι αρκετές χιλιάδες- βλέπουν με καχυποψία τους κρυπτοχριστιανούς που τους πλησιάζουν όταν ακούν ότι ομιλούν την ελληνική. Το παράπονο αυτό μου εξέφρασε ένα σοβαρός κρυπτοχριστιανός λέγοντας ότι ενώ οι ίδιοι προσπαθούν να εξυπηρετήσουν τους ομόθρησκούς και ομοεθνείς τους Ελλαδίτες, οι τελευταίοι τους αποφεύγουν.

Μου δόθηκε η ευκαιρία να ακούσω ποντιακή λύρα από έναν επιστήμονα ο οποίος αν και δήλωσε ότι δεν είναι κρυπτοχριστιανός, ανέφερε ότι στην οικογένεια και στο χωριό του πολλοί ήταν αυτοί που μιλούσαν την ελληνική.

Περιττό να σας αναφέρω ότι αριθμός τραγουδιών που τραγουδούσε ήταν στην ελληνική ποντιακή διάλεκτο. Οι περισσότεροι ελληνικής καταγωγής Πόντιοι στη Μαύρη Θάλασσα προτιμούν τα ποντιακά αντί τα τουρκικά και στη συζήτηση που είχα μαζί τους, από συνήθεια μου μιλούσαν τα ελληνικά του Πόντου και όχι τουρκικά.

Σύμφωνα με άρθρο του περιοδικού Ακτουέλ (29-10-92) οι κρυπτοχριστιανοί του Πόντου γιορτάζουν το Δεκαπενταύγουστο, τα Χριστούγεννα , τα Θεοφάνια και άλλες γιορτές της Ορθοδοξίας. Μάλιστα, δε, την παραμονή των μεγάλων εορτών τα παιδιά λένε τα κάλαντα.

*
Ένας κρυπτοχριστιανός μου αποκάλυψε ότι η μητέρα του προτού βάλει το ψωμί στο φούρνο το σταύρωνε. "Τότε , εμείς δεν καταλαβαίναμε το τι σήμαινε αυτό. Νομίζαμε ότι εξυπηρετούσε το κόψιμο του ψωμιού σε τέσσερα μέρη αφού δεν χρησιμοποιούσαμε μαχαίρι. Μετά μάθαμε την αλήθεια ότι επρόκειτο για θρησκευτικό έθιμο των χριστιανών προγόνων μας".

Όταν οι τουρκικές αρχές διαπίστωσαν ότι οι κρυπτοχριστανοί άρχισαν να ενδιαφέρονται για την πραγματική τους θρησκεία και να αναζητούν τις ρίζες τους, τους απαγόρευσαν να ομιλούν την ελληνική και δια ροπάλου απαγορεύτηκαν τα μη μουσουλμανικά έθιμα। Ήταν η εποχή του ΄΄εθνοσωτήριου ΄΄ πραξικοπήματος του 1980. Σημειώθηκαν αρκετά επεισόδια αλλά η τύχη χαμογέλασε τους χριστιανούς με την άνοδο στην εξουσία του Οζάλ (1983) και τους ευρωπαϊκούς προσανατολισμούς του.

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία 20 χρόνια οι κρυπτοχριστιανοί ΄΄ψάχνονται΄΄ για την πραγματική τους ταυτότητα . Όπως μου είπαν απαιτείται κάποιο χρονικό διάστημα έως ότου έλθει η ευλογημένη εκείνη μέρα που άφοβα θα φέρουν στο λαιμό τους τον σταυρό.

Οι μορφωμένοι συμμετέχουν σε διεθνή συνέδρια και ζητούν από εμάς τους Έλληνες να τους δώσουμε λίγο χρόνο έως ότου να αποκαλύπτουν την ταυτότητά τους χωρίς τον φόβο του γκρίζου λύκου και του χωροφύλακα.

Σύμφωνα με το περιοδικό ΑKTUEL ο κρυπτοχριστιανός Λεμάν δήλωσε στον τούρκο δημοσιογράφο "Ναι. Είμαστε Ρωμιοί. Γιατί να απαρνηθούμε την καταγωγή μας;". Δημοσιεύει επίσης την φωτογραφίας της 95χρονης Βεατρίκης η οποία αν και ακούει στο όνομα Φατζά, δεν γνωρίζει ούτε λέξη τουρκικά.

Αυτό που ζητούν οι Πόντιοι από την Ελλάδα είναι να ενδιαφερθεί περισσότερο για τον ελληνισμό της περιοχής και όχι μόνο για τους Έλληνες της Σικελίας, του χωριού Χαμιντιγιέ Συρίας ή τους απογόνους του Μεγάλου Αλεξάνδρου στο Πενσαβάρ στα σύνορα Πακιστάν-Αφγανιστάν.

Επερώτηση στη Βουλή των Ελλήνων

Το 1992 τρεις βουλευτές της ελληνικής βουλής, κατά τη συζήτηση επερώτησης που αφορούσε τους παλιννοστούντες Ποντίους, επέκριναν την ελληνική πολιτεία επειδή αγνοεί τα αδέλφια μας στον Πόντο.

Πρόκειται για τους βουλευτές Θ।Κατσανέβα, Χ.Καστανίδη και Λ.Κωνσταντινίδη. Να τι δήλωσαν:

Κατσανέβας: "Η ύπαρξη 300.000 ή και περισσοτέρων Ελλήνων, Ρωμιών, κρυπτοχριστιανών ή εκμουσουλμανισμένων στην Τουρκία, ασφαλώς και πρέπει να ανασυρθεί από τη λήθη της εξωτερικής μας πολιτικής, την ίδια στιγμή που η Τουρκία μιλά για δήθεν καταπίεση της μουσουλμανικής μειονότητας της Δ.Θράκης. Προτείνεται να διερευνηθεί η δυνατότητα ίδρυσης νέου προξενείου ή η μεταφορά του προξενείου Αδριανούπολης στις περιοχές της Τόνιας όπου κατοικούν οι περισσότεροι έλληνες".

Καστανίδης : "Η Ελλάδα οφείλει να αποκτήσει μειονοτική πολιτική. Αυτή θα πρέπει να συμπεριλάβει μια σοβαρή κατηγορία ανθρώπων που ζουν στην σημερινή Τουρκία και χαρακτηρίζονται κρυπτοχριστιανοί".

Κωνσταντινίδης: "Βρέθηκα το καλοκαίρι στη Ρωσία και Τουρκία. Συνάντησα εκεί ανθρώπους που βαπτίζουν τα παιδιά τους "Ελλάδα", "Μήδεια", "Πατρίδα" (σ.σ. ένας από τους κρυπτοχριστιανούς που συνάντησα λέγονταν Ερμής). Ο βουλευτής απάγγειλε και ένα απόσπασμα από το βιβλίο "Οι Έλληνες στη Μαύρη Θάλασσα".

"Μην τυραγνιέσαι Σόνια μου
μη βαριοκαρδίζεις
θα αλλάξεις το χρονόνομα
τουρκικό θα βάλεις.
Άνδρα παίρνεις ολόχρυσο
είναι χριστιανοπαίδι
στα φανερά Μαχμούτ Αγάς
και στα κρυφά Νικόλας
και στη Μονή μεσονυκτίς
Θα πάτε για στεφάνι

H τότε Υφυπουργός Εξωτερικών Βιργινία Τσουδερού δεν διαφώνησε με τις εκτιμήσεις των βουλευτών και είπε ότι το ΥΠΕΞ έχει υπόψη του το θέμα.

Κρυπτοχριστιανοί στην Κύπρο

Ο πρώην Υφυπουργός παρά τω Προέδρω Πάτροκλος Σταύρου απαντώντας σε δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας Αθηνών (13-1-2001) για τους κρυπτοχριστανούς της Τουρκίας έγραψε (24-1-01):

"Είναι γνωστό ότι η Τουρκία μετά το 1974 μετέφερε από τα βάθη της Ανατολίας και εγκατέστησε στην Κύπρο δεκάδες χιλιάδες τούρκους. Αρκετοί από αυτούς, άγνωστο πόσοι, που εγκαταστάθηκαν στην Καρπασία, ήταν χριστιανοί. Αλλά και άλλοι, βαθύτερα μουσουλμάνοι, είχαν μέσα τους κοιμούμενη την αρχαία συνείδηση του χριστιανισμού, γιατί όχι και του Έλληνα;

Και ήταν πιο ανθρώπινοι προς τους Έλληνες γηγενείς κατοίκους, τους εγκλωβισμένους, όπως τους λέμε. Το προσφιλέστατο διακοσμητικό μοτίβο τους ήταν ο Σταυρός. Τον είχαν κεντημένο σε σεντόνια, πετσέτες και άλλα είδη. "Μας αρέσει, τον βρήκαμε από τους παππούδες μας", δηλώνουν.

Σχόλια Τουρκικού Τύπου
Εφημερίδα Γενή Γιουζγίλ (3-11-1996)

"Έφυγαν οι Έλληνες, έμεινε η γλώσσα τους".

Και σήμερα ακόμη είναι δυνατόν να συναντήσεις ίχνη Ελλήνων στην Τραπεζούντα। Σε αριθμό χωριών της Τραπεζούντας ομιλείται η ελληνική। Τα περισσότερα παιδιά πρώτα μαθαίνουν την ελληνική και μετά την τουρκική. Άλλαξαν οι ονομασίες των τοπωνυμίων, οι εκκλησίες μετατράπηκαν σε τζαμιά αλλά οι κάτοικοι ομιλούν ακόμη την ελληνική.

*

Το κεφαλοχώρι Μπεσγιολ βρίσκεται σε μικρή απόσταση από 5 ελληνόφωνα χωριά . Ο πληθυσμός τους υπερβαίνει τις 5000. Στην περιοχή Τσαϋκαρά και Οφη υπάρχουν 7 ελληνικά χωριά με πληθυσμό γύρω στις 10.000. Κάποιοι κάτοικοι των χωριών δήλωσαν στον τούρκο δημοσιογράφο: "Μετά τον πόλεμο στην Κύπρο, κάποιοι συγγενείς μας εγκαταστάθηκαν στην Αμμόχωστο. Αυτοί γλίτωσαν από τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε εμείς".

Εφημερίδα Χουριέτ (29-6-1998)

"Οι νέοι του χωριού Τσάμπασι -με 2000 κατοίκους- απαιτούν από τις αρχές όπως δια νόμου απαγορευτεί η ελληνική που ομιλείται επί αιώνες στην περιοχή. Αιτία του ξεσηκωμού των νέων είναι η στάση της Ελλάδας στην Κύπρο. Ο κοινοτάρχης διαβεβαίωσε τους νέους ότι του λοιπού τα παιδιά δεν θα μαθαίνουν την ελληνική".

Σπύρος Αθανασιάδης

Δημοσιογράφος

Asia Minor - Pontos

Constantinoupolis

The Holy days in Constantinoupolis

by: Spyros Athanasiades

In these holy days, the memory of my fellow citizens Constantinopolitans everywhere in the world turns to our birthplace, the town of Constantine, the City of Cities, where many of us spent her adolescence and their childhood years. We remember the Vasilida (Queen) of the Cities as we had left it then, the first half of the decade of the 60's, when the Turks forced us to leave.
Until the 60's the Greeks of Polis were about 110.000-112.000 while in times of holidays like Christmas and Easter, thousands of Greeks overwhelmed the neighbourhoods and churches and.

The always active Greek minority were particularly happy during Christmas-New Year and Epiphany. Regardless if we were in the mouth of the wolf, we tried to maintain the customs in the best possible way and to continue the tradition we inherited from our ancestors.
In periods where Greek-Turkish relations were in tense or, when here in Cyprus incidents with the Turkish Cypriots occurred, the price was paid by the minority of Polis (City) who were an easy target for the Turks. In such periods, which unfortunately were not rare, we tried to limit the festivities as far as possible in order to avoid Turkish provocations. For example, the Christmas of 1963 or the Easter of 1964 when there were riots in Cyprus, we remained at home and celebrated with fear.

When the Greek element in the City (until 1965) was flourishing, most Romies (Greek women) did not use to work, but dealt with the housework. Especially before Christmas they had extra duties. Despite the severe cold of December, a housewife would open all the windows of the house to get air and deal with the chouzmetia, as we Constantinopolitans used to call, the cleaning of the house.

Decorating the Christmas tree would take 2-3 days before Christmas. The trees were natural pines that are abound in Constantinoupolis. Apart from the fragile colourful balls, the tree will be decorated with plenty of cotton snow and coloured lights.

All family members, especially children should be present when we decorated the Christmas tree. Making of "Vasilopitas" (traditional cakes) was a special procedure, which required a lot of preparation. I do not know which spices and ingredients they put inside the dough, but I remember very well that the smell that covered the Greek neighbourhoods. The same thing happened with the Greek pastry shops-bakeries. For them the ingredients of a traditional Vasilipita (traditional cake) was a top secret.

On Christmas Eve the boys could sing the carols holding a duval, not the known to us triangles. Because we feared the Turks, the group usually consisted of 3-4 children hiding the duval under their coat when passing outside Turkish associations, clubs or coffee-shops.
In the early hours of Christmas all members of the family would go to the church of the parish or to Saint George of the Ecumenical Patriarchate in Phanar where we faithfully attended the Christmas Divine service.

The children - and even the older people- used to wear the best clothes as they would receive the Holy Communion and after church they would go to a cousin's or a friend's house for chicken soup. You realize how we were longing for the time when would eat a steamed soup in the severe cold of the city and after a prolonged fasting.

After breakfast and before Christmas meal our young people used to walk towards the Grand Peran Avenue where a leisurely walk in it on Sundays and public holidays was necessary. Young people from all the neighbourhoods of the new town would be gathered in this avenue for the promenade, for appointments, the cinema or theatre and parties.

In Christmas promenade we usually accompanied a relative or friend who would come over from Greece for the Christmas holidays, or we would meet the students who return to town to pass their holydays with their family.

The Christmas food should have been very rich. Even the poorest Romios (Greeks) would deposit some money so that the Christmas Lunch would be plentiful. A Greek lady from this town would do her best in order to create the best possible and most delicious food cooked with the finest ingredients. The goose was one of the main dishes. The afternoon of Christmas was dedicated to Christs and Christines who have their name-day on Christmas.

New Year's Eve

Immediately after Christmas, preparations for the New Year Eve began. One of the customs every house was to put in a basket all kinds nuts so that "when Saint Basil came to bring the gifts, he would fill his pockets with them and eat them on his way".

New Year's Eve boys, will go out n groups again to sing carols. Groups of students from the Greek High Schools would visit the houses of distinguished Greek traders and teachers for carols and collecting the money for poor families.

The whole family usually spent this night at home and not at the houses of friends or relatives. Until midnight they would be eating and having fun, waiting for the big moment, the turn of the year.

At that time there was no television to watch the minutes and seconds before the entrance of the New Year. The sign of the beginning of the New Year was given by the clocks of the wall or radios. A few seconds before the advent of the New Year, we switched off the lights and then the clock struck midnight the landlord of the house opened the window and with a pan in one hand and a pestles in another he started making a loud noise striking on the pan. You can imagine what loud noises could be heard, which lasted several minutes.

After that we cut the cake, waiting to see who would find the flouri (the coin inside the cake), and then we open the gifts. We spent the rest of the night playing cards. The First Day of the year was celebrated in the church of the Holy Mother of Vefa, it was a habit to visit this church on the first day of each month and mainly each New Year's Day. The first person who entered a house on New Year's Day, would have to break a pomegranate at the entrance.

Epiphany When the Turks allowed us to bless the waters we went out to the suburbs or the Bosporus Horn Gulf. There were many people attending the service of the Ecumenical Patriarch. Depending on weather conditions and orders of the Turks the other churches would hold the service inside or outside the church. The cycle of the festivities closed with the holiday of Saint John, a day when many people have their name-days.

Writing these lines we return back to the decade of the 60's, when there were many Greeks in the city. The hostile attitude of the Turks against the Greeks forced them to leave their birthplace.

Today there are only 1.700-2.000 Greeks among a population of 12 million. And this year, during these Holy Days our spirit was there, near our fellow citizens. Together we light a candle in the church of our Lady of Vefa and prayed to strength courage and patience for those who still live there.

Spyros Athanasiadis
Journalist

Χριστούγεννα στην Πόλη

Του Σπύρου Αθανασιάδη

Οι άγιες μέρες στην Κωνσταντινούπολη

Τις άγιες αυτές μέρες η μνήμη των συμπολιτών μου όπου γης Κωνσταντινοπολιτών στρέφεται στην γενέτειρα μας , στην του Κωνσταντίνου Πόλη, στην Πόλη των Πόλεων, εκεί όπου πολλοί από μας πέρασαν τα εφηβικά και νεανικά τους χρόνια .Αναπολούμε την Βασιλίδα των Πόλεων όπως την αφήσαμε τότε, το πρώτο ήμισυ της δεκαετίας του 60, όταν οι τούρκοι μας ανάγκασαν να την εγκαταλείψουμε.

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας αυτής οι Έλληνες της Πόλης ήταν κάπου 110,000-112,000 ενώ σε περιόδους εορτών όπως των Χριστουγέννων και Πάσχα κατέκλυζαν τις ελληνικές συνοικίες και ναούς και εκατοντάδες ή/και χιλιάδες Ελλαδίτες .

Η πάντα δραστήρια ελληνική μειονότητα τις μέρες των Χριστουγέννων-Πρωτοχρονιάς- Θεοφανίων ντυνόταν στα γιορτινά της. Άσχετα αν βρισκόμασταν στο στόμα του λύκου, προσπαθούσαμε να διατηρήσουμε τα ήθη και έθιμα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να συνεχίσουμε τις παραδόσεις που κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας.

Σε περιόδους όπου οι ελληνοτουρκικές σχέσεις βρισκόταν σε ένταση ή εδώ στην Κύπρο σημειώνονταν επεισόδια με τους Τ/Κ, το τίμημα το πλήρωνε η εύκολη λεία για τους τούρκους, η μειονότητα της Πόλης. Σε τέτοιες περιόδους, που δυστυχώς δεν ήταν σπάνιες, προσπαθούσαμε να περιορίσουμε στο μέτρο του δυνατού τις εορταστικές εκδηλώσεις για να μην προκαλέσουμε τους τούρκους.

Για παράδειγμα τα Χριστούγεννα του 1963 (λόγω της τουρκανταρσίας στην Κύπρο) ή το Πάσχα του 1964 (λόγω των απελάσεων Ελλήνων υπηκόων) τα γιορτάσαμε όχι με λαμπρότητα και επισημότητα, αλλά με φόβο και με πολλούς ομογενείς να προτιμούν να παραμένουν στα σπίτια τους.

Τον καιρό που άνθιζε το ελληνικό στοιχείο στην Πόλη (μέχρι 1965) οι περισσότερες ρωμιές δεν εργάζονταν αλλά ασχολούνταν με τα οικιακά . Ειδικά σε περιόδους όπως οι παραμονές των Χριστουγέννων είχαν επιπρόσθετα καθήκοντα . Παρά το τσουχτερό κρύο του Δεκέμβρη, η νοικοκυρά θα άνοιγε όλα τα παράθυρα του σπιτιού για να αεριστεί και να ασχοληθεί με τα χουζμέτια της, όπως συνηθίζαμε να λέμε, εμείς οι Κωνσταντινουπολίτες, την γενική καθαριότητα του σπιτιού.

Το στόλισμα του δένδρου θα γινόταν 2-3 μέρες πριν από τα Χριστούγεννα. Τα δένδρα ήταν φυσικά και συνήθως πεύκα που αφθονούσαν και αφθονούν στην Κωνσταντινούπολη. Εκτός από τις εύθραυστες πολύχρωμες μπάλες, το δένδρο θα έφερε μπόλικο χιόνι από βαμβάκι ενώ για φωτάκια χρησιμοποιούσαμε έγχρωμα κεράκια.

Στο στόλισμα του δένδρου έπρεπε να παρίσταται όλα τα μέλη της οικογένειας και ειδικά τα παιδιά. Το ζύμωμα της βασιλόπιτας ήταν μια ξεχωριστή διαδικασία που απαιτούσε αρκετή προετοιμασία. Δεν γνωρίζω ποια μπαχαρικά και υλικά έβαζαν μέσα στη ζύμη, θυμάμαι όμως πολύ καλά ότι οι ελληνικές συνοικίες μοσχομύριζαν. Το ίδιο συνέβαινε και με τα ελληνικά ζαχαροπλαστεία τα όποια κρατούσαν μυστικά, σαν κόρη οφθαλμού, τα συστατικά της παραδοσιακής πολίτικης αϊβασιλόπιτας.

Την παραμονή των Χριστουγέννων τα αγόρια θα λέγαμε τα κάλαντα κρατώντας όχι το γνωστό μας τρίγωνο αλλά ένα νταούλι. Επειδή φοβόμασταν τους τούρκους, η ομάδα αποτελείτο από 3-4 παιδιά και συνήθως κρύβαμε το νταούλι κάτω από το παλτό μας όταν περνούσαμε από σωματεία, λέσχες ή καφενεία τούρκων.

Τις πρωινές ώρες των Χριστουγέννων όλα τα μέλη της οικογένειας πορευόμασταν στην εκκλησίας της ενορίας ή μεταβαίναμε στον Άγιο Γεώργιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Φανάρι όπου με ευλάβεια παρακολουθούσαμε την χριστουγεννιάτική Θεία λειτουργία .

Τα παιδία –και όχι μόνο - φορούσαν τα καλά τους ρούχα αφού θα μεταλάμβαναν και μετά την εκκλησία θα μετέβαιναν σε κάποιο συγγενικό ή φιλικό σπίτι για την κοτόσουπα. Αντιλαμβάνεστε με πόση λαχτάρα περιμέναμε την στιγμή που θα βρισκόμασταν μπροστά σε ένα πιάτο αχνιστής σούπας στην παγωνιά εκείνη της Πόλης και μετά από μια παρατεταμένη νηστεία.

Μετά το πρόγευμα και πριν από το χριστουγεννιάτικο γεύμα η νεολαία μας θα όδευε προς την Μεγάλη του Πέραν Οδό όπου η βόλτα σε αυτήν τις Κυριακές και αργίες ήταν απαραίτητη. Από όλες τις συνοικίες της Πόλης οι νέοι/ες θα συγκεντρώνονταν στην λεωφόρο αυτή για τον περίπατο, για τα ραντεβού για σινεμά ή θέατρο ή και πάρτι ρεφενέ.

Στη βόλτα των Χριστουγέννων συνήθως συνοδεύαμε και κάποιον συγγενή ή φίλο που θα έρχονταν από την Ελλάδα για τις διακοπές των Χριστουγέννων ή θα συναντούσαμε τους , έστω λίγους ,φοιτητές που επέστρεφαν την Πόλη για να περάσουν τις άγιες μέρες με την οικογένειά τους.

Τα χριστουγεννιάτικο τραπέζι έπρεπε να είχε και του πουλιού το γάλα. Και ο πτωχότερος Ρωμιός θα αποταμίευε κάποιες λίρες για να μην λείπει τίποτα από το τραπέζι. Η Πολίτισσα θα έδινε όλο της τον εαυτό προκειμένου να φτιάξει τα καλύτερα και εύγευστα φαγητά με τα αγνότερα υλικά . Η γαλοπούλα ήταν ένα από τα κύρια πιάτα. Το απόγευμα των Χριστουγέννων ήταν αφιερωμένο στους εορτάζοντες Χρίστους και Χριστίνες.

Πρωτοχρονιά

Από την επομένη των Χριστουγέννων άρχιζαν οι προετοιμασίες της Πρωτοχρονιάς. Ένα από τα έθιμα κάθε πολίτικου σπιτιού ήταν να βάλει μέσα σε καλάθι όλων των ειδών ξηρούς καρπούς ούτως ώστε "όταν έλθει ο Αι Βασίλης για να φέρει τα δώρα να γεμίσει τις τσέπες του με αυτούς προκειμένου να τους τρώει μέχρι να πάει σπίτι του" .

Την παραμονή τα αγόρια , με τις ίδιες ομάδες ,θα έβγαιναν και πάλι για κάλαντα
Ομάδες μαθητών των ελληνικών λυκείων θα επισκέπτονταν σπίτια επώνυμων ελλήνων, βιομηχάνων, εμπόρων, καθηγητών για κάλαντα και τα χρήματα που συγκέντρωναν προορίζονταν για άπορες οικογένειες.

Συνήθως το βράδυ της παραμονής έβρισκε όλη την οικογένεια στο σπίτι της και όχι σε σπίτια φίλων ή συγγενών. Μέχρι τα μεσάνυκτα το τραπέζι ήταν στρωμένο και όλα τα μέλη της οικογένειας τρώγοντας και διασκεδάζοντας να περιμένουν την μεγάλη στιγμή, την αλλαγή του χρόνου.

Η εποχή δεν πρόσφερε τηλεόραση για να παρακολουθούμε τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα προτού μας αφήσει ο παλιός ο χρόνος. Το σύνθημα ότι μπήκαμε στο νέο χρόνο τον έδιναν τα ρολόγια του τοίχου ή τα ραδιόφωνα Μερικά δευτερόλεπτα πριν την έλευση του νέου έτους, σβήναμε τα φώτα και μόλις σήμανε μεσάνυκτα ο νοικοκύρης του σπιτιού άνοιγε το παράθυρο και με μια κατσαρόλα στο ένα χέρι και ένα γουδοχέρι στο άλλο άρχιζε να κτυπά με δύναμη. Σε γειτονιές που ήταν αμιγώς ελληνικές φαντάζεστε το τι πανδαιμόνιο δημιουργούνταν και το οποίο διαρκούσε αρκετά λεπτά.

Ακολουθούσε το κόψιμο της πίττα , η αγωνία για το φλουρί, το άνοιγμα των δώρων Οι ώρες μέχρι το πρωί περνούσαν με χαρτοπαίγνιο. Την Πρώτη του έτους την γιορτάζαμε στην εκκλησία της Παναγίας του Βεφά όπου συνήθιζαν να την επισκέπτονται οι έλληνες κάθε πρωτομηνιά και κυρίως κάθε πρωτοχρονιά. Το πρώτο άτομα που θα έμπαινε στο σπίτι την πρωτοχρονιά ,θα έπρεπε να σπάσει στην είσοδο ένα ρόδι.

Θεοφάνεια

Όταν οι τούρκοι μας επέτρεπαν αγιάζαμε τα ύδατα και προς τον σκοπό αυτό πηγαίναμε στα προάστια του Βοσπόρου ή του Κερατίου Κόλπου . Μεγάλη προσέλευση πιστών υπήρχε στο ναό όπου την Θεία Λειτουργία τελούσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Στους υπόλοιπους ναούς τα ύδατα αγιάζονταν μέσα σε κολυμβήθρα μέσα ή έξω από το ναό ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες και τις εντολές των τούρκων. Ο κύκλος των εορτών έκλεινε με την εορτή του Αγίου Ιωάννη, μια γιορτή με πολλούς εορτάζοντες.

Σύροντας αυτές τις γραμμές επιστρέψαμε στη δεκαετία του ΄60 όπου ακόμη το ελληνικό στοιχείο στην Πόλη ήταν ζωντανό. Η εχθρική στάση των Τούρκων εναντίον στοιχείου αυτού ανάγκασε τον ξεριζωμό του από τις πατρογονικές του εστίες.

Σήμερα μόλις και αριθμούμε 1,700-2,000 άτομα σε έναν πληθυσμό των 12 εκατ. της Πόλης. Και φέτος, τις άγιες αυτές μέρες βρεθήκαμε νοερά κοντά στα αδέλφια μας της Πόλης. Ανάψαμε και πάλι μαζί το κερί μας στην Παναγία του Βεφά και την παρακαλέσαμε να δώσει δύναμη, κουράγιο και υπομονή στους εναπομείναντες Ρωμιούς της Πόλης να συνεχίσουν να φυλάνε Θερμοπύλες.

Σπύρος Αθανασιάδης
Δημοσιογράφος

AGIA SOPHIA

Κι ήσουν εσύ Πόλη, ώ Πόλη!

Της Κίκας Ολυμπίου

Είναι, αλήθεια, τόσο όμορφη, τόσο μαγευτική, τόσο απίστευτα ονειρική όπως την είδαμε; Ή μήπως η εικόνα της Πόλης που χρόνια-αιώνες καλύτερα- κουβαλάμε μέσα μας και πλάθαμε στη φαντασία μας προβλήθηκε απάνω στη σημερινή Ισταμπούλ και την κάλυψε και αποκαλύφθηκε στα μάτια μας μια άλλη Πόλη; Όχι η κατακτημένη του Μωάμεθ και των σουλτάνων αλλά η Πόλη του Κωνσταντίνου, η Πόλη του Ιουστινιανού, η Πόλη της δόξας του Βυζαντίου; Ποιος ξέρει…Σημασία έχει πως οι έξι μέρες που μείναμε στην Πόλη μας έκαναν να την ερωτευτούμε ακόμα περισσότερο απ’ ό,τι την είχαμε αγαπήσει από μακριά, πως φεύγοντας είπαμε: «Εδώ δε γίνεται, πρέπει να ξανάρθω».

Διστάζω ν’ αρχίσω να καταγράφω εντυπώσεις κι αισθήματα και σκέψεις. Ξέρω πως ό, τι κι αν πω θα ‘ναι κατώτερο απ’ αυτό που νιώθεις σαν επισκέπτεσαι την Πόλη. Σαν να δοκιμάζεις να μαζέψεις και να κλείσεις σε μπουκάλι το άρωμα από έναν ολάνθιστο μπαχτσέ. Κι όμως πρέπει. Για τον εαυτό μου πρώτα, να κρατήσω για μελλούμενους καιρούς κάτι από κείνη τη μαγεία. Για τους άλλους ύστερα. Αυτούς που πήγαν και θέλουν να θυμούνται. Κι ακόμα γι’ αυτούς που πεισματικά αρνούνται να επισκεφθούν την τουρκεμένη Πόλη.

Η φυσική ομορφιά της είναι κάτι μοναδικό. Έτσι όπως ανεβοκατεβαίνει απάνω στους εφτά της λόφους, απλώνεται στο πλάι του Βοσπόρου κι αυτάρεσκα καθρεφτίζεται μέρα- νύχτα στα νερά του, διασχίζεται απ’ τον Κεράτιο Κόλπο και πατάει με το ‘να πόδι στην Ευρώπη και τ’ άλλο στην Ασία, δεν μπορούσε να οριοθετηθεί προσφυέστερα η τοποθεσία της από τον ορισμό που της έδωσε η Πυθία: «Απέναντι από τη χώρα των τυφλών». Γιατί, πραγματικά, τυφλοί θα ‘πρεπε να ‘ναι οι πρώτοι άποικοι που έκτισαν τη Χαλκηδόνα για να μη γυρίσουν το βλέμμα απέναντι και να δουν τη μαγευτική τοποθεσία που είδε αργότερα ο Βύζας από τα Μέγαρα.

Απανωτά στρώματα λαών και πολιτισμών απαρτίζουν το σώμα της Πόλης. Έλληνες οι πρώτοι οικιστές, Ρωμαϊκή πρωτεύουσα αργότερα, εκχριστιανισμένη Βυζαντινή κοσμοκράτειρα για πάνω από χίλια χρόνια κι ύστερα η πτώση, το τούρκεμα, σουλτανική πρωτεύουσα για πεντακόσια χρόνια, ουσιαστική πρωτεύουσα της σημερινής Τουρκίας, έστω κι αν τυπικά πρωτεύουσα είναι η Άγκυρα. Πλημμυρισμένη σήμερα από μιναρέδες, της δίνουν το δικό της στίγμα. Έχουν κι αυτοί τη δική τους ομορφιά, προπάντων τη νύχτα, με τη ψηλόλιγνη σιλουέτα τους να ορθώνεται ολόφωτη στο νυχτερινό ουρανό. Σε όποιο σημείο κι αν βρίσκεσαι, πέντε φορές τη μέρα θ’ ακούσεις τη φωνή του μουεζίνη να καλεί τους πιστούς για προσευχή. Παράξενα οικεία που ακούγεται για μας αυτή η φωνή…

*

Μια εικόνα, χαρακτηριστική της σημερινής Κωνσταντινούπολης, μένει χαραγμένη στη μνήμη. Βράδυ. Βρισκόμαστε σ’ ένα απ’ τα πιο όμορφα προάστια, το Ortakoy, μια περιοχή που θυμίζει κάπως την Αθηναϊκή Πλάκα, με στενά, λιθόστρωτα δρομάκια, με μικροπωλητές να μένουν ως τα μεσάνυχτα, περιοχή, όπως θεωρείται, των γκαλερί τέχνης και των διανοουμένων. Καθόμαστε στο ωραιότατο εστιατόριο Feriye, πάντα πλάι στο Βόσπορο, με τα φωτισμένα καραβάκια να πηγαινοέρχονται μπροστά μας. Στο ίδιο εστιατόριο μια δεξίωση γάμου. Πυροτεχνήματα, επίσημα ενδύματα, μακριές τουαλέτες, μουσική, χορός. Ξαφνικά, απ’ το όμορφο, κάτασπρο τζαμί που ολόφωτο υψώνεται στ’ αριστερά μας, ξεχύνεται η φωνή του μουεζίνη. Αναπάντεχα σμίγει με τους μοντέρνους ρυθμούς της ορχήστρας απ’ τα δεξιά μας. Κανείς δε φαίνεται να ενοχλείται. Οι δύο κόσμοι, η Δύση κι η Ανατολή συνυπάρχουν ευτυχισμένα κι αυτό ίσως είναι σήμερα το κύριο γνώρισμα της Πόλης.

«Πήγατε στην Αγία Σοφία; Πώς είναι; Τι νιώσατε;» Η πρώτη ερώτηση που μας υποβάλλουν γνωστοί και φίλοι όταν γυρίζουμε. Για όλους τους Έλληνες Πόλη και Αγια-Σοφιά ταυτίζονται. Είναι οι θρύλοι κι οι παραδόσεις που αιώνες δέθηκαν μαζί της. Είναι η τελευταία, μισοτελειωμένη λειτουργία που θα τελειώσει όταν η Πόλη ελευθερωθεί. Είναι τα δημοτικά τραγούδια: «Σώπασε κυρά-Δέσποινα…». Δεκαπέντε αιώνες μετά το κτίσιμό της απ’ τον Ιουστινιανό υψώνεται απάνω στο λόφο της, τριγυρισμένη σήμερα από τέσσερις μιναρέδες, βαμμένη εξωτερικά κόκκινη, με ασβεστωμένα εσωτερικά τα πανέμορφα ψηφιδωτά της, με τα τεράστια ρητά του Κορανίου να επεμβαίνουν ασύστολα στους τοίχους της.
*

Τριγυρίζουμε κάπου δυο ώρες στους ιερούς χώρους, ακούμε την περιγραφή της πρωτοποριακής αρχιτεκτονικής της, θαυμάζουμε τα λίγα ψηφιδωτά που έχουν αποκαλυφθεί, αναπλάθουμε με τη σκέψη τις σκηνές της στέψης αυτοκρατόρων, τις τελετές, τη βυζαντινή μεγαλοπρέπεια κι ύστερα το τέλος, τη λεηλασία, τις σφαγές…Κάπου ψηλά, σ’ ένα τοίχο, το αποτύπωμα μιας παλάμης. Απέναντι, εξίσου ψηλά, το σημάδι από πέταλο αλόγου. Λέγεται πως όταν ο Μωάμεθ μπήκε κατακτητής στην Αγια-Σοφιά, ακούμπησε την παλάμη του και τ’ άλογό του ύψωσε τα πόδια κι άφησε το σημάδι του. Τόσο ψηλά, γιατί πατούσε σε σωρούς πτωμάτων! Στεκόμαστε κάτω απ’ αυτά τα σημάδια και πλημμυρισμένοι από συγκίνηση ακούμε τον ποιητή:
………………………………………
Λοιπόν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος
με πορφυρά τα δάκρυα στην καρδιά του
και με καθάρια μάτια ονειρεμένα
κλείνει τη θύρα της Αγίας Σοφίας
κι ανάλαφρα πετάει στο θάνατό του

(Κυριάκου Χαραλαμπίδη, «Το δε την πόλιν»)

Απέναντι από την Αγία Σοφία, σε μικρή απόσταση, σαν αντιμέτωπο, στέκεται το Σουλταναχμέτ ή αλλιώς Μπλε Τζαμί. Κτίστηκε για να τη συναγωνιστεί. Τη μιμήθηκε όσο μπορούσε στο ρυθμό, μα δε μπόρεσε να τη φτάσει, όπως εύκολα διακρίνει κανείς στις βαριές κολόνες που στηρίζουν το θόλο του. Τριγυρισμένο από έξι μιναρέδες (το μοναδικό στον κόσμο, με μόνο το τζαμί της Μέκκας να το ξεπερνάει σε αριθμό με εφτά μιναρέδες) δεν μπορεί ν’ αρνηθεί κανείς ότι είναι πολύ όμορφο. Στρωμένο με χαλιά, όπως όλα τα τζαμιά, φωτίζεται από 260 παράθυρα που δίνουν μια φαντασμαγορική λάμψη στο διακοσμημένο με τα γαλαζοπράσινα πλακάκια εσωτερικό του.

Μα εμείς ήρθαμε πιότερο ψάχνοντας για τη δική μας Πόλη, τη χριστιανική, τη βυζαντινή, αυτήν που σώζεται στις 86 εκκλησιές της που επέζησαν και λειτουργούν ακόμη, αυτήν που η γλώσσα κι η λατρεία της εξακολουθεί ν’ αντηχεί, όσο λίγος κι αν έμεινε ο Ελληνισμός στην Πόλη. Απ’ τις πιο συγκινητικές στιγμές της επίσκεψής μας στάθηκε η κυριακάτικη λειτουργία στο Πατριαρχείο. Ιστορία αιώνων συμπυκνώνεται στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Με δέος, πριν μπούμε στην εκκλησία, στεκόμαστε για λίγο και με τη σκέψη ευλαβικά γονατίζουμε μπροστά στην Κλειστή Πύλη. «Εδώ», σκεφτόμαστε, «εδώ κρεμάστηκε ο Γρηγόριος ο Ε΄, εδώ συμβολικά απεικονίζεται το μαρτύριο και ο αγώνας του Ελληνισμού». Ίσως γι’ αυτό οι τουρκικές αρχές ζητούν επίμονα ν’ ανοίξει η Πύλη (μια ταπεινή, ξύλινη πόρτα), για να σβηστούν οι μνήμες, για να μη λειτουργούν ως σύμβολα. Ο Πατριάρχης αρνείται. Δεν ξέρουμε για πόσο ακόμα…

Λιτός έξω και μέσα ο ναός, πιο πολύ επιβάλλεται με την ιστορία που τον συνοδεύει, με τις πανάρχαιες, θαυματουργές εικόνες του, τη σεπτή μορφή του Πατριάρχη που στέκεται στο Θρόνο του। Κι όταν στο τέλος της λειτουργίας δίνει σε κάθε ένα ξεχωριστά την ευλογία του μοιράζοντας το αντίδωρο, είναι για πολλούς από μας μια κορυφαία στιγμή στη ζωή τους που ίσως να μη ξαναζήσουν ποτέ ξανά.

Γύρω από το Πατριαρχείο το Φανάρι. Πόσες φορές δεν ακούσαμε από τα μαθητικά μας ακόμα χρόνια τη λέξη. Η αριστοκρατική συνοικία της Πόλης, οι Φαναριώτες στην υπηρεσία του σουλτάνου με δύναμη κι επιρροή, οι Φαναριώτες λόγιοι και λογοτέχνες…Τώρα, καθώς διασχίζουμε την ερειπωμένη περιοχή, καθώς με κόπο ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια που θα μας οδηγήσουν στη Μεγάλη του Γένους Σχολή που υψώνεται μεγαλόπρεπη στον πέμπτο λόφο της Βασιλεύουσας, μόνο με τη φαντασία μπορούμε να αναπλάσουμε αυτά τα ωραία αρχοντικά με τους ξεφτισμένους τοίχους, τα γκρεμισμένα μπαλκόνια, τις πόρτες και τα παράθυρα που χάσκουν ανοιγμένα στο ερειπωμένο, άδειο εσωτερικό. Ποιος ξέρει πού να βρίσκονται ή πού να τέλειωσαν τη ζωή τους οι άνθρωποι που κάποτε έδιναν ζωή και πλούτο και πνεύμα σ’ αυτή την περιοχή. Κάπου κάπου, από κάποια μισοερειπωμένη αυλή προβάλλουν παιδικά κεφαλάκια που αθώα μας χαιρετάνε χαμογελαστά. Οικογένειες αστέγων έχουν καταλάβει κάποια απ’ αυτά τα ωραία άλλοτε σπίτια. Κι ολοένα καθώς ανεβαίνουμε ο καβαφικός στίχος σαν λάιτ- μοτίβ αντηχεί μέσα μας:

Ν’ αοιλλή εμάς, να βάι εμάς, η Ρωμανία πάρθεν

Σε πείσμα της ερήμωσης και της καταστροφής η Σχολή μας υποδέχεται αγέρωχα υψωμένη στην κορυφή του λόφου. Καλοδιατηρημένη, φέτος γιορτάζει τα 550 χρόνια της ίδρυσής της. Αν και με μόνο καμιά πενηνταριά τώρα μαθητές, εξακολουθεί να ζει, να μεταλαμπαδεύει το φως των ελληνικών γραμμάτων. Καθώς τριγυρίζουμε για ώρα στις ψηλοτάβανες αίθουσες, στο γραφείο της διεύθυνσης, στην επιβλητική αίθουσα τελετών με τις ιστορικές φωτογραφίες και τα ονόματα των ευεργετών γύρω γύρω, νιώθουμε ένα ρίγος να μας διαπερνά, λες και πυκνώνουν τον αέρα χιλιάδες πνεύματα αυτών που πέρασαν απ’ εδώ, αυτών που κάτι άφησαν στο πέρασμά τους.

Η περιδιάβασή μας στη βυζαντινή Κωνσταντινούπολη συνεχίζεται με την επίσκεψη στη Μονή της Χώρας. Πουθενά ίσως δεν υπάρχει ένα μικρό και ταπεινό εξωτερικό κτίσμα που να κρύβει στο εσωτερικό του ένα τέτοιο πλούτο τέχνης. Παραβλέπουμε το μιναρέ που προστέθηκε, όπως σ’ όλες σχεδόν τις εκκλησιές της Πόλης, όταν κι αυτή η Μονή έγινε για τέσσερις αιώνες Τζαμί, το Καχριέ Τζαμί. Τώρα, μουσείο πια, καθηλώνει τον επισκέπτη καθώς για ώρες μπορεί να θαυμάζει τα ανυπέρβλητα ψηφιδωτά και τις υπέροχες τοιχογραφίες που κάτω από στρώματα ασβέστη αποκαλύφθηκαν γύρω στα 1948. Δεκάδες οι πανέμορφες εικόνες καλύπτουν όλο το εσωτερικό του εξωνάρθηκα, του εσωνάρθηκα, του κυρίως ναού, του παρεκκλησιού στα νότια του ναού. Σκηνές από τη ζωή του Χριστού, τα θαύματά του, σκηνές από τη ζωή της Παναγίας, ένας υπέροχος θόλος με χρυσό μωσαϊκό διάκοσμο, όλα έργα πίστης και τέχνης μοναδικής. Τώρα καταλαβαίνουμε γιατί ο Σεφέρης ξαναγύριζε στη Μονή της Χώρας κάθε φορά που επισκεπτόταν την Κωνσταντινούπολη, παρόλο που ακόμα τότε δεν είχαν αποκαλυφθεί τα ψηφιδωτά στο σύνολό τους.

Γεμάτη από μνήμες κι ονόματα η Κωνσταντινούπολη που ακούγονται τόσο οικεία, τόσο κοντινά, τόσο δεμένα με θρύλους, με παραδόσεις που αιώνες έθρεψαν το δουλεμένο γένος, ώστε να φαντάζουν πιο αληθινές και πιο πιστευτές από την ίδια την ιστορία. Στη Μουχλιώτισσα, τη μοναδική εκκλησία που από τα βυζαντινά χρόνια αδιάλειπτα λειτουργεί ίσαμε σήμερα, το σουλτανικό φιρμάνι στον τοίχο επιβεβαιώνει τη χάρη που της είχε παραχωρηθεί, να μη γίνει ποτέ τζαμί.

Στη μονή Βλαχερνών ζωντανεύει η πολιορκία των Αβάρων, φαντάζεσαι το πλήθος που με τον Πατριάρχη Σέργιο μαζεύτηκε εδώ ψάλλοντας για πρώτη φορά τον νικητήριο ύμνο: «Τη Υπερμάχω…». Ποτέ, μου φαίνεται, δεν τον ψάλλαμε με πιότερη συγκίνηση απ’ ότι εδώ, κάτω απ’ τους ίδιους θόλους που πρωτακούστηκε.

Στη Ζωοδόχο Πηγή, στο Μπαλουκλί, βλέπουμε ακόμα τα μισοτηγανισμένα ψάρια να κολυμπάνε στο αγίασμα κι ώρα την ώρα μας φαίνεται πως από κάπου θα φανεί ο καλόγερος ν’ αποτελειώσει το τηγάνισμα, έστω κι αν η Πόλη δεν έχει ελευθερωθεί, όπως το θέλει ο θρύλος. Κι όταν ύστερα βλέπουμε στο προαύλιο σειρά τους τάφους των Πατριαρχών και πιο πέρα το ελληνικό νεκροταφείο, νομίζουμε πως από στιγμή σε στιγμή θα προβάλει η Λωξάντρα κι αφού μνημονέψει τους νεκρούς της θ’ αρχίσει να τρώει τα ντολμαδάκια της. Το είδαμε άλλωστε το σπίτι της στο Μακροχώρι κι όλη η γοητευτική ιστορία της κι η απέραντη αγάπη της για την Πόλη ζωντάνεψε καθώς συναντούσαμε τοποθεσίες κι ονόματα που κρατάνε όμα την ελληνικότητά τους, έστω κι αν οι Τούρκοι τα έχουν διαφοροποιήσει: Πέραν, Σταυροδρόμι, Ψωμαθιά, Θεραπειά, Ταταύλα, Γαλατάς…

Από το πλήθος τα σουλτανικά παλάτια, που ως αξιοθέατα πια σώζονται στην Κωνσταντινούπολη, επισκεπτόμαστε δυο, το Τοπκαπί και το Ντολμαμπαχτσέ. Του πρώτου ένα μικρό μόνο μέρος, καθώς είναι τόσο τεράστιο που χρειάζεσαι ώρες πολλές αν θέλεις να καλύψεις και τα 700 000 τ. μ. που καταλαμβάνει! Κτισμένο στην αρχική του μορφή από τον ίδιο το Μωάμεθ τον Πορθητή που έζησε εδώ ως το θάνατό του, δέχτηκε αλλεπάλληλες προσθήκες και επεκτάσεις. Περνάει κανείς τέσσερις μεγάλες αυλές ωσότου φτάσει στα κύρια μέρη του παλατιού. Μόλις μπαίνουμε στην πρώτη αυλή, στα αριστερά μας υψώνεται και πάλι μια εκκλησία. Είναι η Αγία Ειρήνη, απ’ τις ελάχιστες που δεν έγιναν ποτέ τζαμί. Χρησιμοποιήθηκε ως οπλοστάσιο και σήμερα λειτουργεί ως αίθουσα συναυλιών.

Απ’ το τεράστιο Τοπκαπί επισκεπτόμαστε τις αίθουσες με τους αυτοκρατορικούς θησαυρούς. Πλήθος αντικείμενα από χρυσάφι, ασήμι, πολύτιμες πέτρες, ρουμπίνια, σμαράγδια, μαργαριτάρια, διαμάντια. Μπορεί να είναι ανεκτίμητης αξίας θησαυροί αλλά δεν μας συγκινούν ιδιαίτερα. Και είμαστε πραγματικά πολύ κουρασμένοι από το τριγύρισμα στο απέραντο παλάτι για να εκτιμήσουμε όσο θα της άξιζε την τεράστια συλλογή από θαυμάσιες πορσελάνες που εκτίθενται στις κουζίνες του παλατιού, εκεί όπου υπήρξε εποχή που παρασκευάζονταν γεύματα για 5000 πρόσωπα! Πιο πολύ θα έλεγα μας κινεί το ενδιαφέρον η αίθουσα με τα ιερά κειμήλια του Προφήτη: Το ίχνος από το πόδι του, χώμα από τον τάφο του, τρίχες από τη γενειάδα του κ. ά., ενώ την ιερότητα του χώρου για τους μουσουλμάνους που συνωθούνται γύρω από τα κειμήλια τονίζει ο νεαρός ιμάμης που σε μια γωνιά της αίθουσας ψάλλει εδάφια από το Κοράνι.

*

Πολύ διαφορετικό είναι το παλάτι Ντολμαμπαχτσέ. Κτίσμα του 19ου αι., σε μια εποχή που η Οθωμανική αυτοκρατορία είχε αρχίσει να παρακμάζει, υπήρξε προσπάθεια του σουλτάνου Αμπντούλ Μεσίτ να δείξει πως το κράτος του κάθε άλλο ήταν παρά ο «μεγάλος ασθενής». Απομακρυσμένο από το παλιό βυζαντινό κέντρο της Πόλης, σε μια θαυμάσια τοποθεσία πάνω στο Βόσπορο, μιμείται ακόμα και στους κήπους τα ανάκτορα των Βερσαλλιών. Δίκαια χαρακτηρίστηκε ο ρυθμός του ως «Τουρκομπαρόκ». Βαρυφορτωμένο. Σκάλες με κρυστάλλινο κιγκλίδωμα, βαριοί πολυέλαιοι, ασημένια πανύψηλα κηροπήγια, βάζα Σεβρών, περίτεχνα παρκέ, τζάκια, λουτρά, ατέλειωτοι διάδρομοι, αίθουσες υποδοχής, αίθουσες χαρεμιού…

Αυτή όλη η επίδειξη πλούτου, αυτό το βαρυφορτωμένο παλάτι, νιώθεις κάποια στιγμή να σε πιέζει, αισθάνεσαι την ανάγκη ν’ αναπνεύσεις πιο ελεύθερα, να ξαναγυρίσεις στην ομορφιά της απλότητας. Μια τέτοια ανάσα ομορφιάς μας χάρισε η επίσκεψη στα Πριγκιποννήσια.

Μέσα στη θάλασσα του Μαρμαρά, εννιά σκόρπια μικρά, πράσινα, σαν σμαράγδια ριγμένα σε γαλάζιο φόντο, νησάκια απ’ τα οποία κατοικούνται μόνο τα τέσσερα, σε κάνουν να ξεχνάς πως βρίσκεσαι στην Τουρκία. Να ‘ναι το γαλάζιο που τα περιβάλλει και που θυμίζει αιγαιοπελαγίτικο τοπίο, να ‘ναι η έλλειψη μιναρέδων (με δυσκολία διακρίνω δυο, όχι και πάρα πολύ ψηλούς), να ‘ναι τα ελληνικά που ακούς σε κάθε βήμα ή άραγε οι μνήμες από τους βυζαντινούς εξόριστους πρίγκιπες; Αυτοκίνητα δεν υπάρχουν. Και στα δυο νησιά που επισκεπτόμαστε, τη Χάλκη και την Πρίγκιπο, κυκλοφορούμε με άμαξες, σαν μια νοσταλγική, ρομαντική επιστροφή σε καιρούς περασμένους.

Στη Χάλκη δεν παραλείπουμε βέβαια να επισκεφθούμε την ομώνυμη περίφημη Θεολογική Σχολή και να προσκυνήσουμε στη Μονή της Αγίας Τριάδας. (Εδώ θ’ ακούσουμε ένα πρωτάκουστο χαρακτηρισμό της Παναγίας, μοναδικό στην ευρηματικότητα και ποιητικότητά του:Παναγία η Παυσολύπη!).

Στην είσοδο της Σχολής μας υποδέχεται (τι άλλο;) μια προτομή του Κεμάλ Ατατούρκ. Δεν μας εκπλήττει πια, όσο κι αν μας ενοχλεί. Την είδαμε παντού όπου πήγαμε, την είδαμε στο προαύλιο της Μεγάλης του Γένους Σχολής, την είδαμε την εικόνα του κρεμασμένη και μέσα στις τάξεις ακόμα. Κατανοητή βέβαια η λατρεία που του αποδίδουν οι Τούρκοι, κατανοητοί οι χιλιάδες ανδριάντες του που στολίζουν κάθε γωνιά της χώρας. Χωρίς αυτόν η σημερινή Τουρκία δεν θα υπήρχε, χωρίς αυτόν πιθανότατα η σουλτανική Τουρκία να είχε διαλυθεί, πιθανότατα διαφορετική να ήταν και η μοίρα του Ελληνισμού. Όμως η παρουσία του ακόμα και σε όσα ιδρύματα παρέμειναν στα ελληνικά χέρια, εκφράζει την κυριαρχία του τουρκικού κράτους και ίσως μια υπενθύμιση: «Μην το ξεχνάτε, είστε Τούρκοι υπήκοοι».

Κτισμένη η Σχολή σε ύψωμα, απλώνει στα έκθαμβα μάτια μας μια υπέροχη θέα. Κλειστή από το 1971 κι όμως διατηρημένη, πεντακάθαρη, με περιποιημένους κήπους και κτίριο, περιμένει υπομονετικά την ευόδωση του αγώνα που γίνεται για το άνοιγμα και την επαναλειτουργία της.

Στην Πρίγκιπο, καθώς οι άμαξές μας ανηφορίζουν κι η θέα της θάλασσας απλώνεται ολοένα και σε μεγαλύτερη έκταση, δε χορταίνουμε να θαυμάζουμε τα πανέμορφα αρχοντικά, πνιγμένα στο πράσινο και στις πολύχρωμες βουκαμβίλιες, εξοχικά θέρετρα πλούσιων Κωνσταντινουπολιτών. Το γεύμα πλάι στο κύμα σε μια απ’ τις πολλές ψαροταβέρνες της Πριγκίπου, προσθέτει την τελευταία όμορφη πινελιά στη μαγευτική εικόνα του νησιού.

*

Ακόμα κι αν κάποιος ταξιδέψει στην Κωνσταντινούπολη με δηλωμένη πρόθεση να μην ψωνίσει τίποτα, δε θα μπορέσει ν’ αποφύγει τον πειρασμό, όταν επισκεφθεί το Καπαλί Τσαρσί τη μεγάλη Σκεπαστή Αγορά. Ποτέ τίποτα παρόμοιο δεν έχουμε δει. Συγκεντρωμένα στον ίδιο χώρο 4000 καταστήματα, μέσα σε ένα λαβύρινθο από διαδρόμους, γαλαρίες, κάτω από πολύχρωμες οροφές, προσφέρουν σε αφθονία και σε προσιτές τιμές ό,τι θα μπορούσε να φανταστεί κανείς: κοσμήματα, δερμάτινα είδη, χαλιά, ρούχα, τσάντες, πορσελάνες, γλυκά. Μπορεί να τριγυρίζει κανείς για ώρες, να βλέπει μόνο, ν΄ ακούει τους συμπαθητικούς μαγαζάτορες να τον προσκαλούν στα Ελληνικά, να δοκιμάζει αν θέλει τη φιλοξενία τους μ’ ένα μικρό ποτηράκι τσάι που ολοπρόθυμα του προσφέρουν. Εντυπωσιάζει η τάξη και η καθαριότητα ενός τόσο τεράστιου, πολυσύχναστου χώρου, μέσα από τον οποίο μόνο με χάρτη μπορείς να βρεις την έξοδο! Μια απόλαυση είναι και η κουβέντα για την οποία δείχνουν πολλή διάθεση. «Η μητέρα μου είναι από τις Σέρρες», «η γιαγιά μου ήρθε από τη Θεσσαλονίκη», προσπαθούν να βρουν κοινά στοιχεία μόλις αντιληφθούν ότι είμαστε Έλληνες. Τόσο κοντά οι δυο λαοί, τόσα τα πράγματα και οι τόποι που μας ενώνουν. Τι κρίμα να ‘ναι τόσο το αίμα που μας χωρίζει. Θα μπορέσουμε άραγε ποτέ να ξεχάσουμε και να ζήσουμε ειρηνικά;

*

Καλύτερος επίλογος για το ολιγοήμερο ταξίδι μας στην ιερή πόλη δεν μπορούσε να επινοηθεί: Τελευταίο βράδυ της παραμονής μας μια κρουαζιέρα στο Βόσπορο. Αργά το απόγευμα, καθισμένοι στο κατάστρωμα του μικρού πλοίου, δε χορταίνουμε να βλέπουμε το θαύμα που ανοίγεται μπροστά μας. Τα περίφημα «γιαλί», εξοχικά σπίτια στις όχθες του Βοσπόρου, συναγωνίζονται το ένα το άλλο σε ομορφιά και χάρη. Παλάτια που καθρεφτίζονται στα ήρεμα νερά, το Ντολμαμπαχτσέ, το Μπϊλέρμπεϊ, το Σιραγκάν (πολυτελές ξενοδοχείο τώρα) κι άλλα ακόμα, κτισμένα άλλα στην ευρωπαϊκή κι άλλα στην ασιατική ακτή, μικρά ψαράδικά χωριά με βάρκες να λικνίζονται στα προστατευμένα λιμανάκια τους, τα κάστρα που χτίστηκαν στο πιο στενό μέρος του Βοσπόρου, το Ρούμελι Χισάρ και το Αναντολού Χισάρ, η τεράστια κρεμαστή γέφυρα που ενώνει τις δυο ηπείρους και τα δυο κομμάτια της Πόλης, αιχμαλωτίζουν ακατανίκητα το βλέμμα κι η σκέψη ταξιδεύει απ’ το παρόν στο παρελθόν, ο πόνος του χαμού μιας τέτοιας ομορφιάς δυναμώνει. Φτάνουμε σχεδόν ως εκεί που οι πρόγονοί μας φαντάστηκαν τις Συμπληγάδες Πέτρες ν’ ανοιγοκλείνουν απειλητικά στην είσοδο της Μαύρης Θάλασσας και το πλοίο μας παίρνει το δρόμο του γυρισμού. Έχει αρχίσει να νυχτώνει. Μια άλλη ομορφιά μας αποκαλύπτεται, με τα φώτα κι απ’ τις δυο όχθες του Βοσπόρου να καθρεφτίζονται στα νερά του. Το νέο φεγγάρι προβάλλει στον ουρανό-μισοφέγγαρο, λες για να μας προσγειώσει στην τωρινή πραγματικότητα. Μα η Κωνσταντινούπολη, όπως και φίλη ποιήτρια την είδε, βρίσκεται πέρα και πάνω απ’ όλα αυτά:
Κωνσταντινούπολις
ωραία και πέραν των στυγερών δολοπλοκιών
ωραία και πέραν των αιματίνων ιματίων
γενναιόφρων αναδίνει θεϊκή μαρμαρυγή
το κάλλος της εκτυφλωτικό διά μέσου αιώνων.

(Βέρας Κορφιώτη, Κωνσταντινούπολις)

Κίκα Ολυμπίου
Φιλόλογος - Συγγραφέας

AYIA SOPHIA

Gdansk - Poland

A journey full of emotions

Gdansk lay at the mouth of the River Vistula. Gdañsk, city in northern Poland, the administrative center of Gdañsk Province, a seaport on the Gulf of Gdañsk.

*

Dr Jacek Grodzicki his wife Kathrine and their son Philip, from Gdansk, Poland.

*

Ο δρ Τζακ Γκροντζίσκι η σύζυγος του Κάθριν και ο γιός τους Φίλιπ, από το Γκντανσκ της Πολωνίας.

*

The Solidarity revolution of 1980, which took root at Gdansk shipyards, brought the world's attention to the city - it was a surprise development that no one had predicted. Lech Walesa, labor union activist, Nobel laureate, and president of Poland (1990-1995) rose to international fame in August 1980 as the leader of the independent trade union Solidarity, which played a decisive role in bringing down Communism not only in Poland but throughout Eastern and Central Europe.

Commercially, Gdañsk is one of the most important cities in Poland. Except for the industrial areas and the Langgarten, the modern section of Gdañsk, the city has a medieval appearance and many narrow, winding streets and gabled houses with open-air balconies of carved stone. Among the noteworthy buildings is the Church of Saint Mary (1343-1505). Other notable structures include the town hall, a Gothic-style edifice; the exchange, formerly the merchants guild, built in 1379; and the Church of Saint Catherine.

There are several shipyards, construction and repairs, five universities and many research laboratories. The Gdansk is one of the most important and known cities in Poland. Old and new, natural and historic monuments combined with the cultural traditions are the main asset of the Gdansk city.

Η πόλη Γκστανσκ βρίσκεται στις εκβολές του ποταμού Βιστούλα στο βόρειο τμήμα της Πολωνίας, είναι το διοικητικό κέντρο της επαρχίας Γκντανσκ και επίνειο του ομώνυμου Κόλπου του Γκσαντσκ.

Η επανάσταση της συντεχνίας "Αλληλεγγύη" το 1980 ξεκίνησε από τα ναυπηγεία του Γκντανσκ και έστρεψε το παγκόσμιο ενδιαφέρον στην πόλη - ήταν μια ανέλπιστη εξέλιξη που κανένας δεν είχε προβλέψει. Ο ακτιβιστής και βραβευμένος με Νόμπελ Λεχ Βαλέσα, πρόεδρος της Δημοκρατίας της Πολωνίας (1990-1995) έγινε παγκόσμια φυσιογνωμία τον Αύγουστο του 1980 ως ηγέτης του ανεξάρτητου συνδικάτου Αλληλεγγύη, το οποίο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πτώση του Κομμουνισμού, όχι μόνον στην Πολωνία, αλλά και σε ολόκληρη την Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη.

Εκτός από τις βιομηχανικές περιοχές και το σύγχρονο τμήμα του Γκντανσκ, η πόλη έχει μεσαιωνική εμφάνιση με τα πολλά και στενά δρομάκια και λαξευμένα από πέτρα σπίτια με μπαλκόνια.

Πολλά και ενδιαφέροντα τα αξιοθέατα εντυπωσιάζουν τον επισκέπτη με την ομορφιά και τη μεγαλοπρέπεια τους.

Το κάστρο του Wisloyjscie που προστάτευε την είσοδο στο λιμάνι του Κανατιού μέχρι τον Μεσαίωνα ήταν το "κλειδί" για την είσοδο στην πόλη. Συγκαταλέγεται μεταξύ των παγκοσμίως καλοδιατηρημένων παραθαλάσσιων φρουρίων και είναι αναμφίβολα μια εξαιρετική και επιβλητική παρουσία.

*

Ανάμεσα στα αξιοθέατα κτίρια συγκατελέγονται η εκκλησία του Saint Mary (1343-1505), το δημαρχείο, το Γοτθικού στυλ οικοδόμημα, το ανταλλακτήριο εμπορευμάτων, πρώην σύλλογος των εμπόρων, που χτίστηκε το 1379 και η εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης.

Το Γκτανσκ είναι μια από τις πιο γνωστές και τις πιο σημαντικέ πόλεις της Πολωνίας. Παλιό και καινούργιο, συνδυάζονται αρμονικά. Η πόλη διατηρεί μέσω των αιώνων τα ιστορικά της μνημεία και τις πολιτιστικές της παραδόσεις. Αποτελεί μια μεγάλη πρόσκληση γι' αυτούς που ζητούν ένα ταξίδι γεμάτο συγκινήσεις.

Διαθέτει αρκετά ναυπηγεία, κατασκευαστικά και επισκευών και στην πόλη λειτουργούν 5 πανεπιστήμια και πολλά ερευνητικά εργαστήρια.

Gdansk - Poland

River Ganges - India

The greatest festival of Hindu

One Naga Shantou, namely naked priest, binds turban in the island Sagkar the mouth of the River Ganges in the Bay of Bengal during the Hindu festival of Makar Sankranti »« taking place these days in many parts of India.

This is the biggest religious celebration in the world, with millions of believers, and symbolizes its grand entrance in the Hindu Helios in the northern hemisphere.


Η πιο μεγάλη εορτή των ινδουιστών

Ενας Ναγκά Σαντού, ήτοι γυμνός ιερέας, δένει το τουρμπάνι του στο νησί Σαγκάρ στις εκβολές του ποταμού Γάγγη στον κόλπο της Βεγγάλης κατά τη διάρκεια της εορτής των ινδουιστών «Μακάρ Σανκραντί» που διεξάγεται αυτές τις ημέρες σε πολλά μέρη της Ινδίας. Ο ιερέας βουτά τους πιστούς προκειμένου να τους εξαγνείσει.

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη θρησκευτική εορτή στον κόσμο, με εκατομμύρια πιστούς και συμβολίζει τη μεγαλοπρεπή είσοδο του θεού Ήλιου των ινδουιστών στο βόρειο ημισφαίριο.

INDIA-1 of the best rated videos on YouTube & viewed 300,000+

Schwerin - Germany

Always a place with charm

Schwerin boasts a wealth of places of interest. One of the most splendid is its fairy-tale castle known as the "Neuschwanstein of the North". With a magnificent museum and orangery, it is set in romantic parkland together with the neo-baroque Mecklenburg State Theatre. The market square with its old town hall, gabled houses and lion statue is another attraction.

The town's numerous museums provide visitors with the opportunity to admire its artworks, look back over the history of the town and its people and to admire technical discoveries and inventions.

Photo : Dalia Makuskiene from Lithuania opposite the castle

Η όμορφη πόλη Σβέριν είναι πρωτεύουσα του κρατιδίου Mecklenburg-Vorpommern της Γερμανίας. Βρίσκεται στην περιοχή της Βαλτικής και είναι γεμάτη αξιοθέατα και χώρους γενικού ενδιαφέροντος. Ένας από αυτούς είναι και το ιστορικό κάστρο της πόλης, με το υπέροχο μουσείο του, που βρίσκεται σε ένα ρομαντικό πάρκο μαζί με το νεο-μπαρόκ στυλ κρατικό θέατρο.

Η πλατεία της αγοράς με το παλιό κτίριο του δημαρχείου, το άγαλμα του λιονταριού και τα σπίτια με τις ωραίες προσόψεις και τα αετώματα αποτελούν επίσης αξιοθέατα της πόλης.

Τα πολυάριθμα μουσεία της πόλης προσφέρουν την ευκαιρία στον επισκέπτη να απολαύσει τα μνημεία τέχνης, να κοιτάξει πίσω στην ιστορία της πόλης και των ανθρώπων και να θαυμάσει τη σύγχρονη τεχνολογία.

*
Στη φωτογραφία η Ντάλια Μακούσκιενε, από τη Λιθουανία, μπροστά στο ιστορικό κάστρο της πόλης.

Schwerin - Germany

Washington D.C. - USA

State Capitol

Inside this 19th century neoclassical complex the Senate and the House of Representatives create the laws that govern the nation. Like many other buildings in Washington, DC -- and in capitals around the world -- the U.S. Capitol is based on ancient Greek and Roman designs, as much of our culture, law, and language is.

*

The south wing of the building contains the chambers of the House of Representatives. The north wing is home to the Senate. They meet at the Rotunda, under a grand dome, famed for its odd acoustics and less-so for its 108 windows.

The dome is 180 feet three inches tall and 96 feet wide on the inside. On the outside, it is topped by the Statue of Freedom. Beneath the dome is the National Statuary Hall, which contains some of the nation's most important paintings and sculptures of significant historic figures.

Above, the dome is decorated with a fresco called "The Apotheosis of Washington" by Constantino Brumidi. Before this was an open area for public gathering and formal ceremonies, it once served as the chamber of the House.

The Statue of Freedom was placed on top of the Capitol Dome in 1863.

The Statue of Freedom is a female figure, who holds a sheathed sword in her right hand and a laurel wreath of victory and the shield of the United States with thirteen stripes in her left hand.

The statue has a helmet adorned with stars and an eagle's head. A brooch inscribed "U.S." secures her fringed robes. She stands on a cast-iron globe encircled with the national motto, E Pluribus Unum.
The bronze statue stands 19 feet 6 inches tall and weighs about 15,000 pounds.

Καπιτώλειο

Το νεοκαλσσικό κτιριακό συγκρότημα του 19ου αιώνα του Καπιτωλείου φιλοξενεί τη Γερουσία και τη Βουλή των Αντιπροσώπων, όπου ψηφίζονται οι νόμοι του κράτους με το οποίους διοικείται το Αμερικανικό έθνος. Όπως πολλά άλλα κτίρια στη πρωτεύουσα Ουάσιγκτον -και σε πολλές άλλες πρωτεύουσες σε όλο τον κόσμο- η αρχιτεκτονική του Καπιτωλείου βασίζεται σε σχέδια από την αρχαία Ελληνική και Ρωμαϊκή εποχή, όπως μεγάλο μέρος του πολιτισμού μας, των νόμων και της γλώσσας μας.

Στη νότια πτέρυγα του κτιρίου βρίσκεται η αίθουσα της Βουλής των Αντιπροσώπων και στη βέρεια η Γερουσία. Τις δυο αίθουσες χωρίζει η Ροτόντα, η κυκλική αίθουσα με τον μεγάλο θώλο, που φημίζεται περισσότερο για την ακουστική της, παρά για τα 108 παράθυρά της. Ο θώλος είναι 180 πόδια ύψος και 96 πόδια πλάτος εσωτερικά. Στην κορυφή του είναι τοποθετημένο το Άγαλμα της Ελευθερίας. Η αίθουσα ονομάζεται Εθνική Αίθουσα Γλυπτών και φιλοξενεί συλλογή από μερικούς πίνακες και γλυπτά σπουδαίων καλλιτεχνών. Ο θώλος είναι διακοσμιμένος με την τοιχογραφία "Η αποθέωση της Ουάσιγκτον" του Κωνσταντίνου .Παλιά ήταν ανοικτός χώρος και χρησιμοποιείτω για συναντήσεις και επίσημες τελετές. Κάποτε φιλοξενούσε και την αίθουσα της Βουλής των Αντιπροσώπων.

Το Άγαλμα της Ελευθερίας τοποθετήθηκε στην κορυφή του θώλου το 1863. Παρουσιάζει μια γυναικεία μορφή, η οποία κρατά στο δεξιό χέρι ένα σπαθί με θήκη κι ένα δάφνινο στεφάνι της νίκης, μαζί με το έμβλημα από 13 λωρίδες των Ηνωμένων Πολιτειών στο αριστερό της χέρι. Στο κεφάλι υπάρχει ένα κράνος διακοσμημένο με αστέρια και μια κεφαλή αετού. Μια πόρπη με τα γράμματα "Η.Π." δένει το ένδυμά της. Στέκεται σε μια σιδερένια σφαίρα στην οποία αναγράφεται το εθνικό λογότυπο "E Pluribus Unum". Το μπρούτζινο άγαλμα είναι 19 πόδια ύψος και βάρους 15,000 πάουντς.

Tangier - Morocco

A feast of sensations

At the cross-roads of Europe and Africa, the Atlantic and the Mediterranean, Tangier opens the door into Morocco. Since its foundation, Tangier has been coveted by many powerful nations. Conquered, won back, liberated - but its power of seduction remains the same. Look, listen and smell: the diversity of the busting crowds, the heavy fragrances in the markets, the murmurs of the sea and city blending together - a feast of sensations that stuns the senses.

There is still an air of mystery about the city, going back to the time when Tangier was an international zone.

The star of many films, Tangier attracts tourists from all over the world, as well as Moroccans enchanted by its refreshing climate.

You set out to conquer Tangier, but you are the one who will be conquered!

Ταγγέρη - Μαρόκκο

Παζάρια, χρώματα κι αρώματα

Στο σταυροδρόμι της Ευρώπης και της Αφρικής, του Ατλαντικού και της Μεσογείου, η Ταγγέρη ανοίγει την πόρτα στο Μαρόκο. Από την ίδρυσή της, η χώρα αποτέλεσε το μήλο της έριδος πολλών ισχυρών εθνών - βρέθηκε υπό κατοχή, κερδίθηκε πίσω από τους κατοίκους της, απελευθερώθηκε - ωστόσο η δύναμη που ελκύει τους ξένους σε αυτή τη χώρα δεν έχει αλλάξει.

Εδώ θα πρέπει να είστε παρατηρητικοί, να αφουγκράζεστε τους ήχους και να μυρίζετε τις μυρωδιές γύρω σας - η διαφορετικότητα των ανθρώπων στα πλήθη που κυκλοφορούν, τα βαριά αρώματα στις αγορές, το μουρμουρητό της θάλασσας και της πόλης μπλέκονται όλα μαζί σε ένα κράμα - μια γιορτή εντυπώσεων που κυριολεκτικά αφήνει άναυδες τις αισθήσεις.

Η πόλη διατηρεί ακόμα ένα αέρα μυστηρίου, που χρονολογείται από την περίοδο που η χώρα ήταν ένας διεθνής χώρος μια ζώνη.

Πολλές κινηματογραφικές ταινίες γυρίστηκαν εδώ. Η Ταγγέρη προσελκύει πολλούς τουρίστες από όλο τον κόσμο ενώ και οι Μαροκινοί έρχονται εδώ για να απολαύσουν το καλό κλίμα της περιοχής.

Ξεκινάς με στόχο να κατακτήσεις την Ταγγέρη αλλά στο τέλος της ημέρας αυτή είναι ο νικητής και σε κατακτά!

Tangier